Αιρετού στο Περιφερειακό Υπηρεσιακό Συμβούλιο Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης (ΠΥΣΔΕ) Βοιωτίας*Εκλέγεται με το ψηφοδέλτιο ΠΑΣΚ Εκπαιδευτικών
Μια
κρίση που ξεκίνησε από την ασυδοσία του παγκόσμιου τραπεζικού
συστήματος και τη κερδοσκοπία του χρηματιστηριακού κεφαλαίου, απλώθηκε
σε όλο τον πλανήτη και απειλεί με δημοσιονομική κατάρρευση τις πιο
αδύναμες χώρες της Ευρωζώνης, τις χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου και την
Ελλάδα. Τα «σταθεροποιητικά προγράμματα» της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν
μπόρεσαν να σταματήσουν την κρίση και να προστατεύσουν τις ευρωπαϊκές
οικονομίες αφού στηρίζονται σε νεοφιλελεύθερες πολιτικές λιτότητας που
διευρύνουν την ύφεση. Η συνολική προσέγγιση της κρίσης σε διεθνές
επίπεδο έχει ακριβή προσδιορισμό, είναι κρίση του καπιταλιστικού
συστήματος.
Η ελληνική οικονομία βρέθηκε πρώτη, σε συνδυασμό με τα χρόνια διαρθρωτικά της προβλήματα, στη δίνη των κερδοσκοπικών επιθέσεων των «αγορών» και των «οίκων αξιολόγησης». Γιατί όμως η πατρίδα μας βρέθηκε να είναι ένας από τους πιο ασθενείς κρίκους του ευρωπαϊκού οικονομικού οικοδομήματος; Γιατί τα διαρθρωτικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας δεν αντιμετωπίστηκαν στα χρόνια του μεταπολιτευτικού κύκλου; Τι οδήγησε την Ελλάδα στα πρόθυρα της οικονομικής χρεοκοπίας; Ποιος και τι δημιούργησε το δυναμικό της κρίσης χρέους σε εθνικό επίπεδο;
Το δημιούργησε η ιδιοποίηση του δημόσιου πλούτου από μια ιδιότυπη συμμαχία τραπεζιτών, χρηματιστών, φοροφυγάδων, κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών και πολιτικών. Το δημιούργησε ένας ιδιότυπος τρόπος πολιτικής δράσης και συμπεριφοράς, η συνάντηση «αιτημάτων» και «προσφορών» πολιτών και πολιτικών, επιχειρηματιών και κυβερνήσεων. Το δημιούργησε ο ξύλινος πολιτικός λόγος κάθε απόχρωσης και η συντεχνιακή αντίληψη. Το δημιούργησε το πελατειακό σύστημα κάθε εξουσίας (κεντρικής ή τοπικής) που αντικατέστησε τη πολιτική πρόταση. Τo δημιούργησε η μορφωτική ανεπάρκεια ενός πολιτικού προσωπικού που προώθησε ως ιδεολογία την Αντι-αξία και θεωρούσε ως πολιτική τη διαχείριση των ευρωπαϊκών πακέτων στήριξης. Το δημιούργησε η απομάκρυνση από την αληθινή Πολιτική. Τo δημιούργησε ο τρόπος, δηλαδή, που κυβερνήθηκε στην ακυβερνησία του – χωρίς κανένα πολιτικό σχέδιο - ο τόπος επί δεκαετίες.
Ποιος μπορεί άραγε να απαντήσει, σήμερα, πειστικά γιατί η Ελλάδα δεν είναι μια χώρα ανάπτυξης; μια βαριά βιομηχανία του τουρισμού και του πολιτισμού; μια παγκόσμια διατροφική υπερδύναμη; μια χώρα ενεργειακού και ορυκτού πλούτου; κ.α.
Πριν ένα χρόνο, η εφαρμογή του Μνημονίου και οι δανειακές συμβάσεις με όρους, σχεδόν, αποικιακής εξάρτησης οδήγησαν σε σημαντική υποχώρηση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων, σε οριζόντιες μειώσεις μισθών και σε αυξήσεις φόρων, σε ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, σε απορρύθμιση του κοινωνικού κράτους.
Ένα χρόνο μετά, ομολογείται από την Κυβέρνηση η αποτυχία της οικονομικής της πολιτικής παρά τις θυσίες των εργαζομένων και το «κοινωνικό» κόστος. Υιοθετείται και ψηφίζεται το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα που κινείται στον ίδιο αδιέξοδο δρόμο, σε μεγαλύτερη συμπίεση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων, στη διάλυση του κοινωνικού ιστού, στην εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και του εθνικού πλούτου.
Το πολιτικό σύστημα απαξιώνεται, δεν μπορεί να σχεδιάσει την εθνική ανασυγκρότηση. Οι ευθύνες όσων ιδιοποιήθηκαν το δημόσιο πλούτο αποσιωπούνται ή επίσημα «παραγράφονται». Η αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής αποτελεί ένα μελλοντικό ευχολόγιο. Ένα σχέδιο για την ανασυγκρότηση του παραγωγικού ιστού της ελληνικής οικονομίας δεν διαφαίνεται. Η κοινωνική αγανάκτηση ξεχειλίζει, μετατρέπεται σε οργή. Οι όροι της οικονομικής κρίσης της χώρας μετατρέπονται σε όρους εθνικής και κοινωνικής κρίσης. Είμαστε στην «Ώρα Μηδέν».
Το ΠΑΣΟΚ, χάνοντας τον ιδεολογικό προσανατολισμό του, μεταλλάσσεται σε ένα ιδιότυπο νεοδεξιό πολιτικό μόρφωμα. Βρίσκεται σε οριστική ρήξη με τις κοινωνικές δυνάμεις που το στήριξαν από την ίδρυσή του. Ο δρόμος δείχνει να μην έχει επιστροφή. Όσοι ενταχθήκαμε στο ΠΑΣΟΚ, σε ένα πολιτικό Κίνημα Πατριωτικό και Κοινωνικό, όσοι οραματισθήκαμε μια Ελλάδα εθνικά κυρίαρχη και κοινωνικά δίκαιη βιώνουμε, σήμερα, τη πολιτική ματαίωση των προσδοκιών μας. Έχουμε χρέος να αντιδράσουμε. Το ίδιο οφείλει να κάνει και το σημερινό υπαρκτό ΠΑΣΟΚ. Το οφείλει στην ιστορία του. Είναι ο δρόμος της συνείδησης, της προσωπικής και συλλογικής ευθύνης.
Η ελληνική οικονομία βρέθηκε πρώτη, σε συνδυασμό με τα χρόνια διαρθρωτικά της προβλήματα, στη δίνη των κερδοσκοπικών επιθέσεων των «αγορών» και των «οίκων αξιολόγησης». Γιατί όμως η πατρίδα μας βρέθηκε να είναι ένας από τους πιο ασθενείς κρίκους του ευρωπαϊκού οικονομικού οικοδομήματος; Γιατί τα διαρθρωτικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας δεν αντιμετωπίστηκαν στα χρόνια του μεταπολιτευτικού κύκλου; Τι οδήγησε την Ελλάδα στα πρόθυρα της οικονομικής χρεοκοπίας; Ποιος και τι δημιούργησε το δυναμικό της κρίσης χρέους σε εθνικό επίπεδο;
Το δημιούργησε η ιδιοποίηση του δημόσιου πλούτου από μια ιδιότυπη συμμαχία τραπεζιτών, χρηματιστών, φοροφυγάδων, κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών και πολιτικών. Το δημιούργησε ένας ιδιότυπος τρόπος πολιτικής δράσης και συμπεριφοράς, η συνάντηση «αιτημάτων» και «προσφορών» πολιτών και πολιτικών, επιχειρηματιών και κυβερνήσεων. Το δημιούργησε ο ξύλινος πολιτικός λόγος κάθε απόχρωσης και η συντεχνιακή αντίληψη. Το δημιούργησε το πελατειακό σύστημα κάθε εξουσίας (κεντρικής ή τοπικής) που αντικατέστησε τη πολιτική πρόταση. Τo δημιούργησε η μορφωτική ανεπάρκεια ενός πολιτικού προσωπικού που προώθησε ως ιδεολογία την Αντι-αξία και θεωρούσε ως πολιτική τη διαχείριση των ευρωπαϊκών πακέτων στήριξης. Το δημιούργησε η απομάκρυνση από την αληθινή Πολιτική. Τo δημιούργησε ο τρόπος, δηλαδή, που κυβερνήθηκε στην ακυβερνησία του – χωρίς κανένα πολιτικό σχέδιο - ο τόπος επί δεκαετίες.
Ποιος μπορεί άραγε να απαντήσει, σήμερα, πειστικά γιατί η Ελλάδα δεν είναι μια χώρα ανάπτυξης; μια βαριά βιομηχανία του τουρισμού και του πολιτισμού; μια παγκόσμια διατροφική υπερδύναμη; μια χώρα ενεργειακού και ορυκτού πλούτου; κ.α.
Πριν ένα χρόνο, η εφαρμογή του Μνημονίου και οι δανειακές συμβάσεις με όρους, σχεδόν, αποικιακής εξάρτησης οδήγησαν σε σημαντική υποχώρηση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων, σε οριζόντιες μειώσεις μισθών και σε αυξήσεις φόρων, σε ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, σε απορρύθμιση του κοινωνικού κράτους.
Ένα χρόνο μετά, ομολογείται από την Κυβέρνηση η αποτυχία της οικονομικής της πολιτικής παρά τις θυσίες των εργαζομένων και το «κοινωνικό» κόστος. Υιοθετείται και ψηφίζεται το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα που κινείται στον ίδιο αδιέξοδο δρόμο, σε μεγαλύτερη συμπίεση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων, στη διάλυση του κοινωνικού ιστού, στην εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και του εθνικού πλούτου.
Το πολιτικό σύστημα απαξιώνεται, δεν μπορεί να σχεδιάσει την εθνική ανασυγκρότηση. Οι ευθύνες όσων ιδιοποιήθηκαν το δημόσιο πλούτο αποσιωπούνται ή επίσημα «παραγράφονται». Η αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής αποτελεί ένα μελλοντικό ευχολόγιο. Ένα σχέδιο για την ανασυγκρότηση του παραγωγικού ιστού της ελληνικής οικονομίας δεν διαφαίνεται. Η κοινωνική αγανάκτηση ξεχειλίζει, μετατρέπεται σε οργή. Οι όροι της οικονομικής κρίσης της χώρας μετατρέπονται σε όρους εθνικής και κοινωνικής κρίσης. Είμαστε στην «Ώρα Μηδέν».
Το ΠΑΣΟΚ, χάνοντας τον ιδεολογικό προσανατολισμό του, μεταλλάσσεται σε ένα ιδιότυπο νεοδεξιό πολιτικό μόρφωμα. Βρίσκεται σε οριστική ρήξη με τις κοινωνικές δυνάμεις που το στήριξαν από την ίδρυσή του. Ο δρόμος δείχνει να μην έχει επιστροφή. Όσοι ενταχθήκαμε στο ΠΑΣΟΚ, σε ένα πολιτικό Κίνημα Πατριωτικό και Κοινωνικό, όσοι οραματισθήκαμε μια Ελλάδα εθνικά κυρίαρχη και κοινωνικά δίκαιη βιώνουμε, σήμερα, τη πολιτική ματαίωση των προσδοκιών μας. Έχουμε χρέος να αντιδράσουμε. Το ίδιο οφείλει να κάνει και το σημερινό υπαρκτό ΠΑΣΟΚ. Το οφείλει στην ιστορία του. Είναι ο δρόμος της συνείδησης, της προσωπικής και συλλογικής ευθύνης.
0 Σχόλια