Να δίνουν έμφαση στην αγάπη και στην αλληλοκατανόηση - που προηγούνται στη διαμόρφωση της πολιτικής ή άλλων μορφών παρέμβασης – προκειμένου να γίνει ο κόσμος καλύτερος καλεί τους πιστούς ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος στο μήνυμά του για τα Χριστούγεννα.
Ο κ. Ιερώνυμος επικεντρώνεται μεταξύ άλλων στη συμβολή της Εκκλησίας στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε αναφέροντας πως δεν έχει έργο την εξάσκηση επιμέρους πολιτικής αλλά καλείται «να διαμορφώσει πολίτες με ήθος».
Και εκείνοι μετά, προσθέτει, ξέρουν τι πρέπει να κάνουν. «Η Εκκλησία δεν είναι φορέας της μίας ή της άλλης άποψης που διαιρεί και βασιλεύει δίνοντας στο σκότος τη δύναμη. Καθήκον είναι προφητικά να οδηγεί ως αστέρας στην πηγή του φωτός». Τονίζει ακόμη πως το μέλλον απαιτεί από τους πιστούς, από την Εκκλησία, ξανά, την προσφορά ενός οράματος. Μίας κατεύθυνσης ζωής ελπιδοφόρας και φωτισμένης.
Ολόκληρο το μήνυμα του Αρχιεπισκόπου
«Τέκνα καί ἀδελφοί μου ἐν Χριστῷ,
Χριστός γεννᾶται, δοξάσατε·
Σχεδόν ἀπροσδόκητα, τό σκοτάδι, πού θέλει νά ἐπιβληθεῖ στή ζωή τῶν ἀνθρώπων, αἰφνιδιάζεται ἀπό τίς καμπάνες τῶν Χριστουγέννων. Συναγερμός ἤρεμος πού διαπερνᾶ τίς αἰσθήσεις καί ξεσηκώνει νηφάλια τίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων προσκαλεῖ στήν ἐπανάσταση τῆς ἐλπίδας. Πρόκληση γιά ἀντίσταση στίς πολύπλευρες μορφές σκλαβιᾶς τοῦ πνεύματος καί τῆς καταδυνάστευσης τῆς ἐλευθερίας τῶν ἀνθρώπων. Πορεία χωρίς φῶς.
Καί ἰδού! Μέσα στίς ἀπειλές τῶν πολέμων, τή δυστυχία τῆς φτώχειας καί τῆς προσφυγιᾶς, τίς ἀπειλές τῶν τρομοκρατῶν ἤ τήν ἀπολυταρχία τῶν ἰσχυρῶν του κόσμου, ἕνας ψίθυρος γιορτινός ξεχειλίζει ἀπό τίς ἐκκλησίες. Καί ὀρθώνεται, συνεχῶς τρανούμενος, καθώς οἱ ἄνθρωποι ἑνώνονται στήν χριστουγεννιάτικη λειτουργία σέ παιάνες θριαμβευτικούς, ὅτι: «Χριστός ἐξ οὐρανῶν, ἀπαντήσατε».
Εἴμαστε καλεσμένοι νά ἀπαντήσουμε, ἀντιστεκόμενοι στήν παρακμή τοῦ πολιτισμοῦ, πού συνεπάγεται τήν ἀπαξίωση τοῦ ἀνθρώπου. Ἐναντίωση στόν εὐτελισμό τῆς εἰκόνας τοῦ Θεοῦ σέ καταναλώσιμο εἶδος. Ὁ ἄνθρωπος, ὁ πλασμένος κατ’ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, νά πάψει νά γίνεται θυσία στόν βωμό τοῦ πλούτου καί τῆς ἀλαζονείας.
Εἴμαστε καλεσμένοι νά κάνουμε τή ζωή τοῦ κόσμου φωτεινή, στηριζόμενη στήν ἀγάπη καί τήν ἀλληλοκατανόηση. Αὐτό τό στάδιο προηγεῖται στή διαμόρφωση τῆς πολιτικῆς ἤ ἄλλων μορφῶν παρέμβασης γιά νά γίνει ὁ κόσμος καλύτερος. Νά ξαναεστιαστοῦμε στήν ἀπελευθέρωση ἀπό τίς πολλαπλές βίαιες ἀπειλές τοῦ σκότους, πού ξεκινᾶ ἀπό τήν μοναδική ἐπιλογή ἐπιστροφῆς στήν πηγή τοῦ φωτός: «Φῶς ἐκ Φωτός, Θεόν ἀληθινόν ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ, γεννηθέντα, οὐ ποιηθέντα, ὁμοούσιον τῷ Πατρί, δι’ οὗ τά πάντα ἐγένετο».
Πρέπει νά ξαναθυμηθοῦμε ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι ἀναλώσιμο εἶδος, πορευόμενος πρός τό πουθενά, ἀλλά εἶναι «εἰκόνα τοῦ Θεοῦ», πορευόμενος πρός τό «καθ’ ὁμοίωσίν Του». Δηλαδή αὐτός πού ἀντανακλᾶ γύρω του καί στήν οἰκουμένη τό φῶς τοῦ Χριστοῦ.
Αἴφνης, τά σήμαντρα, οἱ καμπάνες καί τά κάλαντα, οἱ ὑμνωδίες καί τό ἀγαλλίαμα τῆς γιορτῆς ρίχνει τό φῶς παντοῦ καί κάνει τήν καταστροφικότητα καί τήν ἀπαισιοδοξία, πού κρύβονται στά πάθη καί τήν ἁμαρτία, ὅπου δέν βρίσκουν σκοτάδι νά κρυφτοῦν. «Ὁ λαός ὁ καθήμενος ἐν σκότει εἶδε φῶς μέγα» (Ματθ. 4, 16).
Ὁ δρόμος πού ἀνοίγεται μπροστά μας εἶναι ὄντως δύσκολος. Ἡ Ἐκκλησία καλεῖται νά ἀναλάβει τίς εὐθύνες της. Νά εἶναι φορέας αὐτῆς τῆς εἰρηνικῆς ἐπανάστασης πού συντρίβει τό βράχο. Νά ἀπελευθερώνει ἀπό τά σκοτεινά σπήλαια στή λαμπρότητα τῆς φάτνης, ὅπου διαχέεται τό φῶς τῆς σωτηρίας διότι «Ἀστήρ σέ ὑπέδειξεν, ἐν Σπηλαίῳ χωρούμενον τόν ἀχώρητον».
Ὅσο ἐπίπονο, μαρτυρικό, διωγμένο καί περιφρονημένο εἶναι αὐτό πού καλούμαστε νά πράξουμε ὁ καθένας ἀπό τήν θέση του καί ὅλοι μαζί ὡς πιστοί τῆς τρισηλίου Θεότητος, εἶναι καιρός νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι ὁ Χριστός γεννᾶται ὡς βρέφος στίς καρδιές μας.
Πρέπει νά ἐπιτρέψουμε νά μεγαλώσει ὁ Χριστός μέσα μας. Νά εἶναι Αὐτός τό πρότυπο τῆς ὀμορφιᾶς καί τῆς μεγαλωσύνης τοῦ ἀνθρώπου. Ἔτσι Χριστόμορφες καί φωταγωγοῦσες εἰκόνες τοῦ Θεοῦ θά δημιουργήσουν ἕναν ἄλλο τρόπο ζωῆς τοῦ κόσμου.
Γι’ αὐτό ἡ Ἐκκλησία δέν ἔχει ἔργο τήν ἐξάσκηση ἐπιμέρους πολιτικῆς ἀλλά καλεῖται νά διαμορφώσει πολίτες μέ ἦθος. Καί ἐκεῖνοι, μετά, ξέρουν τί πρέπει νά κάνουν. Δέν εἶναι φορέας τῆς μιᾶς ἤ τῆς ἄλλης ἄποψης πού διαιρεῖ καί βασιλεύει, δίνοντας στό σκότος τή δύναμη. Καθῆκον εἶναι προφητικά νά ὁδηγεῖ ὡς ἀστέρας στή πηγή τοῦ φωτός. Γιατί: «Ἡ γέννησίς Σου Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ τό φῶς τό τῆς γνώσεως. Ἐν αὐτῇ γάρ οἱ τοῖς ἄστροις λατρεύοντες ὑπό ἀστέρος ἐδιδάσκοντο. Σέ προσκυνεῖν τόν ἥλιον τῆς δικαιοσύνης καί σέ γιγνώσκειν ἐξ ὕψους ἀνατολήν».
Οἱ χριστουγεννιάτικες καμπάνες σημαίνουν τήν πάντοτε καί ἐντελῶς ἀπόλυτη κυριαρχία τοῦ φωτός ἀπέναντι στό σκοτάδι. Καί ἐπιβάλλονται στόν τρόμο, νά ὑποχωρήσει μπροστά στήν ταπεινή ἀγάπη πού γεννιέται στή φάτνη, διότι «ἡ τελεία ἀγάπη ἔξω βάλλει τόν φόβον» (Α’ Ἰωάν. 4, 19).
Ἄν σήμερα τά Χριστούγεννα τά γιορτάζουμε μέσα σέ διαταραγμένους καιρούς εἶναι πρῶτα ἀπό ὅλα ἕνα κάλεσμα στήν ἀναγέννηση ἑνός ἑκάστου καί ὅλων μαζί.
Ἀδελφοί μου, Χριστός γεννᾶται!
Χριστός ἐπί γῆς ὑψώθητε!
Εἶναι καιρός νά σκεφτοῦμε πάλι τί εἴχαμε, τί χάσαμε καί τί μᾶς πρέπει. Τό μέλλον ἀπαιτεῖ ἀπό τούς πιστούς, ἀπό τήν Ἐκκλησία, ξανά, τήν προσφορά ἑνός ὁράματος. Μιᾶς κατεύθυνσης ζωῆς ἐλπιδοφόρας καί φωτισμένης.
Ἄς τόν ὑποδεχτοῦμε λοιπόν στή ζωή μας ἐπιτρέποντας νά γεννηθεῖ στίς φάτνες τῶν καρδιῶν μας».
.jpg)
0 Σχόλια