Ντελιβεράδες: Σεβασμός σε όσους κάνουν το μεροκάματο του δρόμου (και του τρόμου)

Κάποιες στιγμές υπάρχουν και σωστά αντανακλαστικά.

Αναφέρομαι σε όσους έσπευσαν να πουν ότι εν μέσω χιονοθύελλας καλό είναι να σκεφτόμαστε ότι οι ντελιβαράδες δεν είναι υπεράνθρωποι.

Αλλά και σε εταιρείες που ορθά ανακοίνωσαν ότι εξαιτίας των συνθηκών δεν θα κάνουν διανομές κατ’ οίκον.

Έδειξε αυτό ότι καταλαβαίνουμε ότι κάποιες φορές το μεροκάματο του δρόμου γίνεται και μεροκάματο του τρόμου.

Παγκοσμίως είναι μια κατηγορία εργαζομένων σε άνοδο.

Και δεν αναφέρομαι μόνο στην περίοδο της πανδημίας όταν με κλειστά τα εστιατόρια, τις καφετέριες και μεγάλο μέρος των εμπορικών καταστημάτων αναγκαζόμαστε όχι μόνο να παραγγέλνουμε φαγητό απέξω αλλά και να κάνουμε τα ψώνια μας ηλεκτρονικά.

Ούτως ή άλλως εδώ και χρόνια αυξάνεται η ζήτηση για τέτοιους εργαζομένους και κλάδοι ολόκληροι, όπως το ηλεκτρονικό εμπόριο και η εστίαση, ολοένα και περισσότερο στηρίζονται σε τέτοιους εργαζόμενους.

Μόνο που όλα αυτά σημαίνουν ότι κάποιοι εκεί έξω πρέπει με κάθε καιρική συνθήκη και με μεγάλη πίεση χρόνου να μας φέρουν την παραγγελία.

Εκθέτοντας συχνά τη ζωή τους σε κίνδυνο, εάν κρίνουμε από τα πόσα ατυχήματα έχουν υπάρξει.

Αρκετοί άνθρωποι ζουν από αυτή τη δουλειά.

Μόνο που για να τα βγάλουν πέρα δουλεύουν συχνά πάρα πολλές ώρες.

Οι συνθήκες εργασίας τους δεν είναι καλές.

Σε κάποιους χώρους τα πράγματα είναι κάπως πιο οργανωμένα και οι συνθήκες καλύτερες, σε κάποιους άλλους τα μεροκάματα είναι πολύ χαμηλά και τρέχουν να τα βγάλουν πέρα με τα φιλοδωρήματα.

Την ίδια ώρα πρέπει ταυτόχρονα να υπομένουν την πίεση από τους εργοδότες αλλά και την απαράδεκτη συμπεριφορά συχνά των πελατών, ξεκινώντας από εκείνους που πιστεύουν ότι πουρμπουάρ είναι… όνομα πόλη της Γαλλίας και όχι υποχρέωση σε αυτόν που μέσα στο κρύο γκρεμοτσακίζεται για να σου φέρει ζεστά τα σουβλάκια.

Δεν είναι τυχαίο ότι και στη χώρα μας αλλά και διεθνώς προσπαθούν να οργανωθούν για να ζητήσουν καλύτερες συνθήκες εργασίας.

Πολλές φορές στην πανδημία μιλήσαμε και μιλάμε για τους «ουσιώδεις» εργαζομένους.

Αυτούς που δεν μπορούν και δεν πρέπει να μείνουν σπίτι γιατί η εργασία τους είναι αναγκαία.

Και συχνά πλάι στους γιατρούς του νοσηλευτές αναφέρουμε και τους «εργαζόμενους στις εφοδιαστικές αλυσίδες».

Μόνο που όπως ισχύει συχνά στη ζωή πλάι στους εντυπωσιακούς τίτλους, υπάρχει και η πραγματική απαξίωση.

Αυτή που κοιτάζει υποτιμητικά τον ντελιβερά ή την εργαζόμενη σε ένα σουπερμάρκετ.

Και τους θεωρεί περίπου «αποτυχημένους».

Παρότι η κοινωνική χρησιμότητά τους είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτή διαφόρων άλλων που θεωρούνται «υψηλής ειδίκευσης».

Δεν είμαι βέβαιος ότι ξέρω ποια είναι μια καλή και δίκαιη κοινωνία.

Πιστεύω, όμως, βαθιά ότι να προσφέρουμε το σεβασμό και το κύρος που τους αξίζει στους ντελιβεράδες είναι ένα βήμα για μια καλύτερη κοινωνία.