Οι συμβολισμοί στην ελληνική μυθολογία ποτέ δεν είναι τυχαίοι. Οι Μούσες, που ταυτίσθηκαν με τις τέχνες, ήταν θυγατέρες του Δία και της Μνημοσύνης. Η μητέρα τους δεν ήταν κοινή θνητή αλλά αυθεντική θεότης. Εμείς οι σύγχρονοι Ελληνες έχουμε την υποχρέωση να κάνουμε ακόμα σπονδές, κοντολογίς να θυμόμαστε τους αρχαίους προγόνους, και αυτό το καθήκον συχνά μας εξουθενώνει.
Υπάρχουν όμως πολλοί τρόποι να ανακαλεί κανείς το παρελθόν του ώστε το βάρος να γίνεται ψυχική ανάταση μέσα από την τέχνη, τη μουσική, τη δημιουργικότητα, τη λεπταισθησία, τη συγκίνηση. Παρακολουθώντας τον μαέστρο Θεόδωρο Κουρεντζή με το μαύρο κοστούμι να διευθύνει την ορχήστρα musicAeterna στο αρχαίο Θέατρο των Δελφών και τη Μαρία Γκράτσια Κιούρι του οίκου Ντιορ ντυμένη ολόλευκα να περπατάει μετά το τέλος του ντεφιλέ στο Καλλιμάρμαρο, έχει κανείς τη βεβαιότητα ότι η έμπνευση επέστρεψε σε γνώριμα λημέρια, στα μνημεία μας, που είναι φορτισμένα από την ανθρώπινη ανάσα.
Και μας γέμισε πραγματική υπερηφάνεια, που τόσο είχαμε ανάγκη ύστερα από πολλά χρόνια συνεχών δυσκολιών.
Η εκπληκτική συναυλία στον Ομφαλό του Κόσμου κράτησε λίγο, όπως και η εκδήλωση του γαλλικού οίκου μόδας στην καρδιά της Αθήνας. Ωστόσο, άφησαν πίσω τους μια εύθραυστη κληρονομιά που είναι στο χέρι μας να της χαρίσουμε πιο στέρεη υπόσταση.
Εδώ και δεκαετίες έχουμε δώσει ξανά πνοή σε αρχαία σπαράγματα και ιστορικές τοποθεσίες με παραστάσεις, συναυλίες και εικαστικές δράσεις en plein air – αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο. Ομως, πολλά χρόνια μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες, επιβεβαιώσαμε εκ νέου ότι μπορούμε να είμαστε οι καλύτεροι οικοδεσπότες του κόσμου.
Ξέρουμε να υποδεχόμαστε, να φιλοξενούμε, να είμαστε γενναιόδωροι και να μοιραζόμαστε τα μοναδικά που έχουμε με όποιον θέλει πραγματικά να τα τιμήσει.
Είναι εκπληκτικό ότι κάθε θέρος γεμίζουν η μικρή και η μεγάλη Επίδαυρος, το Ηρώδειο στη σκιά της Ακρόπολης μας περιμένει με ανυπομονησία και οι Φίλιπποι, στη Βόρεια Ελλάδα, ζουν στον παλμό ενός φεστιβάλ. Μεγάλο μας προνόμιο. Ομως η σωστά ενορχηστρωμένη εξωστρέφεια δεν είναι απλώς μια καλή τουριστική διαφήμιση για τη χώρα, αλλά μια πολλαπλώς επωφελής διαδικασία για εμάς τους ίδιους.
Πέρα από κοσμικότητες, φλας, αφίξεις, σχόλια για εμφανίσεις, η διαχρονικά αναλλοίωτη ενέργεια των μνημείων σιγοψιθυρίζει πολύ διαφορετικά μηνύματα στα αυτιά των σύγχρονων ανθρώπων. Τόσο στην περίπτωση των Δελφών όσο και στο Καλλιμάρμαρο, ο σεβασμός στον χώρο από τους διοργανωτές ήταν τόσο έκδηλος όσο και η σύνδεση που αισθάνθηκαν γι’ αυτόν. Η Ελλάδα ξαναμπαίνει στη διαδικασία ανάκτησης της αυτοπεποίθησής της και αυτή η έστω και προσωρινή αντανάκλαση της ομορφιάς και της Ιστορίας, μας δείχνει τον δρόμο.
athinaika@kathimerini.gr
0 Σχόλια