Τα κομμάτια του παζλ

Ανάδυση χαμηλών ενστίκτων, φανατισμός της κερκίδας, άκρατος λαϊκισμός, ανοχή στην ανομία και τη βία,

Ο αέρας έχει αρχίσει να μυρίζει και πάλι μπαρούτι. Το Διαδίκτυο γεμίζει ξανά από κατάρες και ψόφους για ασήμαντες αφορμές και οι ψηφιακοί κομματικοί στρατοί έβγαλαν μαχαίρια και hashtag, υποκινώντας πολέμους στα social media. Το κλίμα έχει αρχίσει να πολώνεται και ο πολιτικός λόγος απέκτησε γωνίες που θύμισαν περίοδο εκλογών. Αποκορύφωμα η στάση του Παύλου Πολάκη, ο οποίος επιδόθηκε σε μια οριακής συνταγματικότητας κίνηση εντός του Κοινοβουλίου. Εχθροπάθεια και μίσος προς πάσα κατεύθυνση και μια ατμόσφαιρα η οποία αποκτά την τοξικότητα εποχής που νομίζαμε ότι είχαμε αφήσει πίσω. Αν για κάτι ξεχωρίζει ο αστικός δημοκρατικός χώρος από τα άκρα, είναι η πολιτική ευπρέπεια.

Η πολιτισμένη αντιπαράθεση, η κοινή καταδίκη πεζοδρομιακών συμπεριφορών. Λόγια κενά για κάποιους – λίγους ευτυχώς – που αντιλαμβάνονται ως επαναστατική πράξη τη διασάλευση της κανονικότητας, ακόμα και της νομιμότητας και τον παντός καιρού κόντρα ρόλο. Την ίδια στιγμή, οι ομάδες «αντιεξουσιαστών» άρχισαν και πάλι τις επιθέσεις. Στα γραφεία της Αττικής Οδού και στο υπουργείο Πολιτικής Προστασίας ως αυτόκλητοι δικαστές για το μπάχαλο του χιονιά, αλλά και στο σπίτι του δημοσιογράφου Δημήτρη Καμπουράκη. «Αν δεν είχα αυτή τη θωρακισμένη βαριά πόρτα ασφαλείας, θα είχε μπει μέσα. Μένει η πεθερά μου στο ισόγειο, αν ήταν εδώ θα είχαμε ιστορίες. Λες θα καούν οι άνθρωποί μου».

Ο δημοσιογράφος δεχόταν απειλές. Δεν αποτελεί έκπληξη το μίσος για τους δημοσιογράφους σε μια χώρα στην οποία ένα ετερόκλητο σύστημα προσπαθεί μεθοδικά να απαξιώσει ηθικά τον Τύπο για να μειώσει την αξιοπιστία και την επιδραστικότητα της πολιτικής κριτικής. Το πολιτικό σύστημα όταν είναι θεσμικό και σοβαρό αντιλαμβάνεται ότι έχει ανάγκη τον έλεγχο της τέταρτης εξουσίας.

Διαφορετικά τη στοχοποιεί με συστηματικό character assassination. Πρώτος διδάξας ο πρώην πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, ο οποίος πήρε το χρίσμα κάνοντας επιθέσεις στον Τύπο και ευρισκόμενος σε διαρκή πόλεμο με τα Μέσα των ΗΠΑ. Τα άκρα άλλωστε δεν έχουν χρώμα. Δημιουργούν κλίμα πόλωσης σε κάθε διάσταση της δημόσιας ζωής επενδύοντας στην ψυχολογία του όχλου. Και μετά μετράμε θύματα. Με την Πολιτεία και τη Δικαιοσύνη θεατές. Από το 2019 εκκρεμούσε η δίκη του δολοφόνου του 19χρονου Αλκη για επίθεση καρμπόν με μαχαίρι με θύματα οπαδούς άλλης ομάδας. Οι δολοφόνοι – ή εν δυνάμει δολοφόνοι – βρίσκονται στο ποδόσφαιρό μας με την ανοχή της πολιτείας, έγραψε ο Ντέμης Νικολαΐδης, ένας παράγοντας του ποδοσφαίρου που έχει κάθε λόγο να ακουστεί, ιδίως αυτή τη χρονική στιγμή.

Ακολουθείστε το Εν  Όψει Αλίαρτος στο Facebook   ΕΔΩ

Ο «Ντεμίνιο», που με πρωτοφανές σθένος έβγαλε πριν από μια δεκαπενταετία τα πρόσωπα των χούλιγκαν της Ορίτζιναλ μετά τα ασύλληπτα επεισόδια στον αγώνα με τον Ατρόμητο, είχε επιδιώξει να βάλει τέλος στη βία στα γήπεδα. «Την κύρια ευθύνη για τη βία τη φέρει η πολιτεία, η οποία ποτέ συντεταγμένα με τους ανθρώπους του ποδοσφαίρου δεν έχει ασχοληθεί σοβαρά με αυτό το θέμα» γράφει σήμερα, μία δεκαπενταετία μετά. Που θρηνήσαμε νεκρό. Ανάδυση χαμηλών ενστίκτων, φανατισμός της κερκίδας, άκρατος λαϊκισμός, ανοχή στην ανομία και τη βία, όλα ψηφίδες στο ίδιο παζλ που αρχίζει και πάλι να σχηματίζεται στη δημόσια σφαίρα, όπου ανεβαίνει το ίδιο έργο. Και, το χειρότερο, ουδείς δείχνει ότι προτίθεται να αλλάξει κασέτα ή να πατήσει το στοπ.