Μια απεργία πείνας που απεκάλυψε -ακόμα μια φορά- την έλλειψη πολιτικής ευφυίας

Γράφει ο Έρμος Καστριώτης 

Κάποιος κυνηγημένος από την πείνα, από την εξουσία της χώρας του, από τους πολιτικούς αντιπάλους, από τον δανειστή του, από τον ναρκοπρομηθευτή του, από καθαρό τυχοδιωκτισμό, φεύγει κακήν κακώς από την χώρα του και αφού κινδυνέψει επανειλημμένα να σκοτωθεί στην διαδρομή, φτάνει κάποτε στην Ελλάδα. 

Μαζί με άλλους παρόμοιους δυστυχείς και τρομαγμένους από άλλες χώρες κι άλλες πολιτισμικές παρακαταθήκες, νάτος εδώ υπακούοντας στα όργανα ενός κράτους αναπτυγμένου, της Δύσης, που ήταν ο προορισμός του, έστω και ο πρώτος. 

Κι εδώ αρχίζει η επίδειξη βλακείας της ελληνικής πολιτείας. Δηλαδή, έτσι νόμιζα αλλά τώρα μάλλον είμαι πεισμένος ότι πρόκειται για χρόνια ανικανότητα κι αυτό είναι που με φοβίζει. 

 Η συνέχεια εδώ