Επιμηθείς και υποκριτές

Του Θανάση Νικολαΐδη

(“Φίλος μεν Πλάτων, φιλτέρα δε η αλήθεια”) 

ΔΙΚΑΙΟΙ και άδικοι, φωνάζουν όλοι. Κάποιοι φωνασκούν μη τους πιάσει το μάτι σου για «δράστες». Υποκριτές και μη ανανήψαντες, αλλά που επιμένουν στη ηθική και την αθωότητα τους. Δευτέρα, και μαζεύτηκαν δημοσιογράφοι στο «γυαλί», χαρμάνηδες για «ενημέρωση» που μας έλειψε και για… κατακεραύνωση ενόχων για το εθνικό μας χάλι. Ανάμεσά τους και δυο τρεις με… παρελθόν. Λαδωμένοι ποντικοί του «9.84» που δεν απολογήθηκαν και τώρα ξεσπαθώνουν.

ΤΑ προβλήματα είναι σοβαρά και γίνονται σοβαρότερα όταν έχουν να κάνουν με την υγεία του λαού. Και, βέβαια, δεν έχουν άδικο να διεκδικούν εργαζόμενοι τα δεδουλευμένα, γιατροί τις εφημερίες και ασθενείς την… περίθαλψή τους. 

Το περίεργο είναι να σκάνε μύτη πολιτικοί, μεγαλογιατροί και… να μη σκάνε μύτη φαρμακοβιομήχανοι. Οι τελευταίοι έστησαν το σκηνικό για ένα παιχνίδι στου «κασιδιάρη» το κεφάλι και σε συνθήκες διαφθοράς. Βρήκαν τους συνεργάτες στο ΕΣΥ, φόρτωσαν σε νοσοκομεία υπερβολικό, υπερτιμημένο, ακόμα και άχρηστο υλικό και, τα κέρδη (λιγοστεμένα από κάποιες μιζούλες) γέμισαν τις τσέπες μετόχων και ταμεία πολυεθνικών. 

ΕΣΤΗΣΑΝ, λοιπόν, αυτοί το πάρτι και το ερώτημα παραμένει: Τι έκανε «η άλλη πλευρά»; Ποια άλλη πλευρά; Δεν υπήρχε! Δεν είχαν αντίπαλο οι ευωχούμενοι του πάρτι. Ούτε το Κράτος, ούτε τον κόσμο. Δεν αντιστάθηκε ο γιατρός, δεν αντέδρασε ο φαρμακοποιός, έκανε την κορόιδα και ο ασθενής. Και, βέβαια, είναι τελευταίος υπεύθυνος ο τελευταίος, αλλά πώς να αντέξει το ταμείο π.χ. μιας καθηγήτριας που πήγαινε στο σχολείο της με το βιβλιάριο στο χέρι κι ύστερα έπαιρνε αμπάριζα τους γιατρούς και τα φαρμακεία; 

ΜΑΣ ενοχλεί το χάλι, μας εκνευρίζουν και οι «διαμαρτυρόμενοι» και μετά Χριστόν προφήτες. Αν αυτά τα… λαγωνικά που φωνασκούν για γενόμενα και τελειωμένα σκάνδαλα δεν βρίσκονταν στο πάρτι, δεν θα προλάβαιναν να ριζώσουν και να δράσουν οι αρμεχτές των ταμείων και της εθνικής μας αξιοπρέπειας. Φωνάζουν και φωνασκούν οι «επιμηθείς», ακόμα κι εκείνοι που τρωγόπιναν. 

ΤΩΡΑ που μας χτύπησε η μπόχα της διαφθοράς στη μύτη, είναι λίγο αργά. Και, βέβαια, αν τωρινοί δεν ξαναφέρουν κλεμμένα στο ταμείο, θα γίνουν τέως και θλιβεροί. 

Αν δεν δούμε φως γιατί διστάζουν και φοβούνται κι αφήσουν ανενόχλητα τα τρωκτικά να μασουλάνε στη γωνιά τη λεία, θα’ χουμε αλλαγές κι ίσως τα πράγματα χειροτερέψουν.