Η… άλωση

Του Θανάση Ι. Νικολαΐδη ΔΕΝ είναι μόνο οι κλεψιές, δημόσιες κι ανοικονόμητες. Είναι και η σπατάλη. Και η εγκατάλειψη. Απ’ τα δραχμοβόρα (και ανεξέλεγκτα) Ολυμπιακά Έργα της υπερβολής και της σπατάλης που «σκουριάζουν», μέχρι τα κλιματιστικά των υπουργείων που τ’ αφήνουν ανοιχτά οι «εργαζόμενοι» ως τη Δευτέρα μην…ιδρώσουν. Δαπάνες ρεκόρ, φτιαχτές, φυσικές, κατά το…ταμπεραμέντο του έλληνα και την ανεμελιά του και, βέβαια, με δεμένο τον γάιδαρό του στην πάσαλο του δημοσίου. Κι αν δεις έλληνα με νοοτροπία ευρωπαίου, πάρ’ του τα μέτρα. Ξένο σώμα το δημόσιο και η σχέση του με τον πολίτη…ανταποδοτική. Χωρίς δρόμους και νοσοκομεία, ωστόσο, επίμονα φοροκλέφτης. Ελλάδα που τη θέλουμε δυνατή και μακρομάσταρη για άρμεγμα κι αδύναμη μη μας κλωτσήσει.

ΕΙΧΑΜΕ τους «εθνικόφρονες» της ΟΥΝΡΑ που μοίρασαν τις παλιατσούρες της αμερικάνικης κοινωνίας στο λαό καταχωνιάζοντας τα πολύτιμα, σε καθεστώς κατατρομοκράτησης του αντιπάλου. Δεν μιλούσες για μισθούς στρατιωτικών, δεν σχολίαζες τη βασιλική χορηγία, πρόσφερες τον οβολό σου για το δώρο της Σοφίας. ΚΑΙ ο ιδεολογικός τους αντίπαλος; Απέναντι, ανενεργός και…ονειροπόλος. Για Κράτος παντοδύναμο, αλλά σε χέρια μονοκομματικών της εξουσίας. Όλα κρατικά και οι λαοί στη φτώχια τους. Κι αν πεις για δημοκρατία…έτρεξε απ’ τα μπατζάκια των ταλαίπωρων, πεινασμένων και (κατα)τρομοκρατημένων. ΟΙ «άλλοι», οι δημοκράτες των αγώνων και «συνοδοιπόροι» κάπως τα ισορρόπησαν, ωστόσο, άφησαν το κράτος αφύλαχτο. Κι ύστερα; Το μαγάρισαν ομάδες και συμφέροντα. Κεντρώοι της…αφέλειας κι άλλοι με την κονκάρδα του σοσιαλιστή, που σοσιαλιστές δεν ήταν. Δεκαετίες πολιορκίας, μυριάδες βάρβαροι με τον «κριό» να συντονίζουν ηγεμόνες κι ήρθε η άλωση. Άρπαξαν τα ηνία, έστριψαν το τιμόνι, χειρίστηκαν μοχλούς και η ταινία άδειαζε τον πλούτο στα δικά τους θησαυροφυλάκια. ΤΙ κάνεις, τι προτείνεις για αντίδοτο στην κατρακύλα; Είναι η άλωση παντοτινή και η κατάσταση μη αναστρέψιμη; Ν’ αγαπήσουμε την Ελλάδα κι ας μοιάζει ευχή και μόνο. «Είναι αυτοί θεριά, γιατί είμαστε αρνιά». Αν στήσουν τη βάση έντιμοι και δείξουν πως η ψυχή δεν είναι α(να)λώσιμη, η κορυφή δεν θα κρατήσει για πολύ το προφίλ, τις «συνήθειες» και την…ιδεολογία της.