Χωρίς εξαιρέσεις και στεγανά. . .

Του Θανάση Νικολαΐδη

(“Φίλος μεν Πλάτων, φιλτέρα δε η αλήθεια”)

ΜΕΤΑ την ανάπαυλα, στα ίδια και επί τα αυτά. Με… ρέγουλα, μη μας γίνει έμμονη ιδέα πως δεν βγαίνουμε απ’ το τούνελ. Και, βέβαια, δεν έχει νόημα να προσδοκάς, πριν προσπαθήσεις όσο χρειάζεται. Να περιμένεις νίκη χωρίς πόλεμο, ψάρια χωρίς να βραχείς.

ΠΟΛΛΟΙ το λένε κι όλοι το νιώθουμε. Αν τώρα δεν γίνει κάτι, δεν θα γίνει ποτέ. «Με οποιαδήποτε κυβέρνηση», προθέτουμε και το εννοούμε. Για μια πατρίδα που μας «χρειάζεται» για την ιστορία και πασκίζουμε να πείσουμε πω δεν την αγαπάμε. Για ένα κράτος που το πολεμήσαμε. Καθένας με τον τρόπο του. Με «δράσεις» και με ανοχές ταιριαστές στο… ταπεραμέντο μας και στο παγκόσμιο σκηνικό που «εμπνέει». Κι αν ο καπιταλισμός προβλέπει αγώνα στον ελεύθερο στίβο, εμείς αλλιώς το… πιάσαμε. Όποιος προλάβει, μη τον προλάβει ο διπλανός. Κι αν στην πειθαρχημένη Ευρώπη ο νόμος οριοθετούσε τη δράση των «κουτόφραγκων», εδώ είχαμε ξεσαλώσει. Βάση, κορμός και κορυφή. Με τους νόμους στα ράφια, τον καπάτσο πρωταγωνιστή στην αγορά και τον πολιτικό ευτυχισμένο με την ψήφο του αγκαλιά. Για τον υπουργό δεν το συζητάμε. Αυτός «πέταξε» με τη μίζα και τους κωδικούς και μην τον μπερδεύεις με τα σίδερα της φυλακής.

ΜΕΤΡΑ, λοιπόν, κι όποιος αντέξει. Λιγότερο σπάταλο κράτος, περισσότερος έλεγχος και το «μάτι» του ΔΝΤ πάνω μας. Πολλά τα λόγια, μεγάλη η φοβία, τρέμει το χέρι τους κι ας κρατάει μαχαίρι κι απέναντι ο «εχθρός». Οι βολεμένοι που δεν γουστάρουν αλλαγές. Εργαζόμενοι, «εργαζόμενοι», άεργοι, υψηλόμισθοι, υπεράριθμοι διευθυντές και ευάριθμοι πρόεδροι, κόμματα, παρατάξεις και συνδικαλιστές επιθυμούν «μιαν απ’ τα ίδια» και επιμένουν. Δεν είδαν απέναντι βράχο, δεν το’ νιωσαν πως βουλιάζουμε κι αγκάλιασαν μισθούς, προνόμια και δικαιώματα.

ΔΕΝ είναι εύκολο να βάλεις σε τάξη το ΕΣΥ και οι… Βαρνάβες θα σε φάνε. Δεν πιάνονται σε δίχτυ τα πιράνχας κι ούτε σταματάει τη συνταγογράφηση ο γιατρός (με το μάτι στην εταιρία), δεν σκιάζονται ακόμα και οι κλέφτες ιατρικού υλικού, δεν έλειψαν ακόμα και δολιοφθορείς και σαμποτέρ που αχρηστεύουν πανάκριβα ιατρικά μηχανήματα.

ΑΠ’ την άλλη, υπάρχει και η κυβερνητική ανεπάρκεια. Σε στόχους και αποφασιστικότητα. Δεν προχωράς σε μέτρα, αν δεν πείσεις. Κι ούτε πείθεις, αν κρατάς στεγανά και προστατεύεις τάξεις ευνοουμένων.

ΔΕΝ ξεκίνησαν τα μέτρα απ’ τους «εργαζόμενους» της βουλής, δεν αυτοπροτάθηκαν οι ίδιοι οι βουλευτές για περικοπές μισθών τους και προνομίων που βγάζουν μάτι (συνεχίζουμε αύριο).