Άντρα, γουρούνι, γάιδαρο και τι να πρωτοκλάψω;

Της Αννας Στεφούλη

Αυτή η παλιά, λαϊκή ρήση έρχεται σήμερα να περιγράψει λιτά και αποστομωτικά την κατάσταση στη χώρα μας.

Κατ’ αρχήν να συγχαρούμε την Κυβέρνηση που έσωσε στις πλάτες μας τον κύριο Λαυρεντιάδη και την Τράπεζά του. Περισπούδαστοι οικονομολόγοι και αναλυτές, τα γνωστά παπαγαλάκια, εξήγησαν στον αμαθή λαό την ανάγκη να δοθούν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ γι’ αυτόν το σκοπό. Απ’ το λαό δε ζητήθηκε βέβαια συναίνεση. Σιγά να μην τον ρωτούν για κάθε ενέργεια, κρυφή ή φανερή, κάνουν.

Όμως, κανείς από τους πολιτικούς δεν έμαθε, εκτός από μερικούς γείτονες, για τον πατέρα που, άνεργος και δυστυχής, μην αντέχοντας άλλο να κοιτάζει στα μάτια τα παιδιά του, κρεμάστηκε στο ίδιο του το σπίτι. Μπορεί κάποιος απ’ αυτούς τους φωστήρες και σωτήρες να σκεφτεί για μια στιγμή το δράμα; Να συλλάβει την ορφάνια, την ένδεια, τη δυστυχία; Ενδιαφέρεται κάποιος απ’ τους κοστουμάτους πώς θα επιβιώσει η οικογένεια; Πώς θα πληρώσει η χήρα λογαριασμούς, χαράτσια και λοιπές οικονομικές υποχρεώσεις; Γιατί δεν μπορεί, άνεργος ξάνεργος ο αποθανών κάτι θα όφειλε στο κράτος. Και τα παιδιά; Σε τι κόσμο θ’ ανοίξουν τα φτερά τους; Και ποια φτερά; Ποια όνειρα;

Οι νέοι προτίθενται να μεταναστεύσουν όπου μπορούν. Αν γίνουν δεκτοί στις χώρες υποδοχής. Πολλοί με σπουδές και προσόντα, άλλοι με το απολυτήριο του Λυκείου, όλοι υγιείς, ορεξάτοι για δουλειά, στην πιο δημιουργική και αποδοτική ηλικία της ζωής τους. Λάμπει το μάτι τους από νιάτα κι ελπίδα. Πώς είναι δυνατόν, πώς αντέχουν οι κυβερνώντες να δολοφονούν τη νεολαία; Είναι τόσο ανίδεοι που δεν ξέρουν τι σημαίνει ξενιτιά; Είναι τόσο αδιάφοροι που χαλαλίζουν το νέο αίμα; Που δηλητηριάζουν τους γονείς με τον καημό του φευγάτου παιδιού στα ξένα; Μπορούν βέβαια να παρηγορηθούν με τα σπαραχτικά τραγούδια της ξενητιάς του ‘60. Οι αισιόδοξοι θα πείτε τι να κάνουμε, στην καινούρια πατρίδα οι νεαροί μετανάστες θα έχουν ευκαιρίες να προκόψουν, να ξεχωρίσουν στον τομέα του ο καθένας. Ενώ εδώ, άνεργοι ή με μισθό 400€ τι προοπτική θα είχαν; Σωστά. Η Κυβέρνηση ξενομάει* τα παιδιά της που λέμε και στην πατρίδα μου. Γιατί όσες δάφνες και να δρέψει, όσα χρήματα και να κερδίσει κάποιος στο εξωτερικό, η ψυχή θα λαχταράει το νόστιμον ήμαρ. Και στη χώρα ποιοι θα μείνουν; Οι μεσήλικες και τα γερόντια;

Καιρό τώρα μας πιπιλίζουν το μυαλό με το νέο μισθολογικό και το συνταξιοδοτικό. Τις τελευταίες μέρες οριστικοποιήθηκαν κι αυτά, εκτός νεωτέρας αλλαγής, και ουφ ξενοιάσανε. Μπορούν περιχαρείς, κάποιοι με κροκοδείλια δάκρυα οι καημένοι, να βγαίνουν στα κανάλια και τα ραδιόφωνα, πουθενά αλλού δεν τολμούν, για να ενημερώσουν αυτόν τον αχάριστο και τεμπέλη λαό πόσο μόχθησαν και μάτωσαν να ψαλιδίσουν τους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα σε μήκος χαρτζιλικιού μιας εβδομάδας, στον δημόσιο δυόμιση εβδομάδων. Και ευχαριστημένοι να είμαστε. Γιατί οι ατζαμήδες κουρείς παίρνουν λίγο από δω λίγο από κει, για να ταιριάσουν τα τσουλούφια, και στο τέλος ο πελάτης μένει γουλί.
Όσο για τα «περήφανα γηρατειά» τι να πει κανείς; Μέχρι πρότινος, έλπιζαν να βοηθούν παιδιά και εγγόνια. Τώρα μετρούν και ξαναμετρούν τη σύνταξη και ο προϋπολογισμός φτάνει για τις δυο πρώτες βδομάδες. Μετά μπορούν να κάνουν δίαιτα- έτσι θα ρίξουν χοληστερίνη και τριγλυκερίδια-, να παίρνουν συσσίτιο απ’ την εκκλησία της ενορίας, να ψαχουλεύουν κανένα μήλο ή λάχανο, στο τέλος της λαϊκής, να βγουν στην αγορά εργασίας. Ποιος δεν θα προσλάμβανε εύρωστο κύριο ή κυρία ετών εβδομήντα και βάλε, αν είχε δουλειά να του δώσει;

Όλα τα παραπάνω ισχύουν αν ο εργαζόμενος ή ο συνταξιούχος είναι υγιής. Αλλά μετά τα σαράντα πέντε πενήντα όλο και κάτι θα έχεις. Η φαρμακευτική περίθαλψη και η νοσηλεία αρχίζουν και κοστίζουν ακριβά, μιας και είχαμε καλομάθει στο τζάμπα. Καιρός να μπει τάξη και στον τομέα της υγείας. Αλλά αυτά τα είχε προπληρώσει στα Ταμεία, κάθε μήνα επί τριάντα, σαράντα χρόνια ο εργαζόμενος. Έλα όμως που οι υπεύθυνοι τα έπαιξαν στο Χρηματιστήριο όξινα, και μας βγαίνει τώρα ξινό. Εξ άλλου είναι φυσική επιλογή κάποιοι να πεθαίνουν, δεν θα πάμε και κόντρα στη φύση!

Είναι λυπηρό να βλέπεις την Κυβέρνηση να προσπαθεί τόσο σκληρά και πάλι οι δανειστές μας να είναι δυσαρεστημένοι. «Κόψτε κι άλλο κι άλλο …» φτύνουν το φιλικό τους δηλητήριο. Μα, μπάρμπα, κόψε κόψε δεν θα μείνει τίποτα. Και χρειάζονται πολλά χρόνια μέχρι να σας ξοφλήσουμε, αν δεν έχουμε ξοφλήσει εμείς στο μεταξύ.

*διώχνω με βίαιο, άγριο τρόπο συνήθως ζώο

Άννα Στεφούλη