Πριν αναφερθούμε στις ευρωπαϊκές στρατηγικές, οφείλουμε να μιλήσουμε για την χρήση του πληθυντικού, όχι στο επίπεδο της λέξης στρατηγική, μέσα σε αυτόν τον τομέα δεν υπάρχει τίποτα περίεργο, αλλά περισσότερο στον προσδιορισμό του ευρωπαϊκού.
Εάν περιοριζόμασταν στο χώρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η απλή προσθήκη της λέξης Ένωση, θα δικαιολογούσε τον τίτλο χωρίς να υπάρχει ανάγκη άλλης αιτιολόγησης. Ωστόσο δεν πρόκειται για τέτοια περίπτωση. Εάν περιοριζόμασταν στην απλή γεωγραφία, τότε θα έπρεπε να δικαιολογηθούν οι πόλεμοι και οι μάχες που θα βρίσκονταν εκτός αυτού του πλαισίου.
Ωστόσο, αυτό δεν συμβαίνει. Ειδάλλως θα εντασσόμασταν αποκλειστικά στο ιστορικό πλαίσιο, τότε θα διακινδυνεύαμε να πέσουμε εύκολα μέσα στην παγίδα του αναχρονιστικού. Στην πραγματικότητα, το πλαίσιό μας είναι αυτό της ευρωπαϊκής ποικιλίας. Είναι επομένως ξεχωριστό και πολλαπλό συγχρόνως, πράγμα το οποίο μας επιτρέπει να μελετήσουμε την ευρωπαϊκότητα σε ένα πλάνο ανθρώπινο και διαχρονικό ως ένα υποσύνολο της επιτομής της Ανθρωπότητας και του Χρόνου.
Κατ' αυτό τον τρόπο, είναι δυνατόν να κάνουμε μια σύνθεση των διαφορετικών αναλύσεων και να θίξουμε το σύνολο όπως ενός στρατηγικού mix που αξιοποιεί τις διαφορετικές στρατηγικές μέσα στον ίδιο στόχο. Οι ευρωπαϊκές στρατηγικές έχουν επομένως τώρα έναν σαφή ορισμό. Σχετικά με το εργαλείο στο οποίο πρόκειται να στηριχτούμε, είναι η τοποστρατηγική, ώστε να συμπληρώσει τα κενά της γεωστρατηγικής, ενώ θίγουμε με διαχρονικό τρόπο αυτήν την αφηρημένη οντότητα που αποτελεί η ευρωπαϊκή ποικιλία.
Η τοποστρατηγική έχει καθοριστεί σε προηγούμενη σημείωση, επομένως δεν θα καθορίσουμε παρά την έμφαση των σχέσεων σε σχέση με τη γεωμετρία.
Κατ' αυτό τον τρόπο, θίγουμε τις ευρωπαϊκές στρατηγικές με τρόπο εγγενή. Αυτή η προσέγγιση εξηγεί επίσης ότι αυτή η οντότητα είναι που διασχίζει σε σχέση με τους πολιτισμούς αλλά πέρα από τις κοινωνικές και τοπικές ανησυχίες. Φαίνεται, αυτή τη στιγμή, φυσικό το να κατονομάσουμε με μεγαλύτερη ακρίβεια τις τροχιές μέσα σε αυτό το πλαίσιο, από την έννοια της υψηλής στρατηγικής, εφόσον αυτή είναι ικανή από τον καθορισμό της και τη δομή της, όχι μόνο να περιλάβει στρατηγικές αλλά επίσης, και αυτό είναι ακόμη πιο σημαντικό, επειδή πρόκειται για έναν ανομοιόμορφο συλλογισμό, της ικανότητάς της να πάει αντίθετα με τις τελευταίες, και αυτό, ακόμα και όταν αυτές εξαφανίζονταν στους κόλπους της.
Αυτός ο τρόπος προσέγγισης του όλου προβλήματος είναι ακόμα πιο κατανοητός, όταν έχουμε στο μυαλό μας το νοητικό σχήμα του Grothendieck, δηλαδή τις διαδοχικές γενικεύσεις των οντοτήτων ώστε να εντοπιστούν ικανές δομές για να τις αντέξουν χωρίς πριν να εκφυλιστούν.
Επίσης μέσω της τοποστρατηγικής συμπεριλαμβάνουμε το σύνολο, έχοντας ένα γενικό φορμαλιστικό εργαλείο που δίνει γενικές πληροφορίες που θα ήταν απρόσιτες χωρίς αυτήν την προσέγγιση γιατί το τοπικό ακόμα και το πολλαπλό ή το άπειρο δεν μπορεί να παράσχει το ισοδύναμο.
Τώρα είναι δυνατόν να τοποθετηθούν περισσότεροι παίκτες μέσα σε αυτόν τον χώρο, ώστε να καταστεί πρόδηλη η στρατηγική συμπεριφορά τους μέσα στο φορμαλισμό της θεωρίας των παιγνίων σύμφωνα με την έννοια που αναπτύχθηκε από τον Nash.
Έτσι δεν ασχολούμαστε με την έννοια της συνεργασίας καθώς υπάρχει ένα ολοκληρωμένο πλαίσιο που υπερβαίνει τη διαφορά συνεργασία – αντίθεση σε παίγνια μη μηδενικού αθροίσματος.
0 Σχόλια