Ο αξέχαστος Νεοκλής Σαρρής, ο σημαντικότερος τουρκολόγος του 20ού και των αρχών του 21ου αιώνα, όποτε μιλούσε για τις γενοκτονίες των Ελλήνων και των άλλων λαών και φυλών της Μ. Ασίας από τους Τούρκους, ξεκινούσε την ανάλυσή του τονίζοντας ότι «η εξόντωση των μειονοτήτων των χριστιανών αποτελούσε εγγενές στοιχείο της διαμόρφωσης του τουρκικού κράτους».
Ως συνήθως, είχε δίκιο.
Ολοι αντιλαμβάνονταν το ορθόν των απόψεών του, αλλά οι «ηγήτορες» του τόπου δεν έπαψαν ούτε στιγμή να αποτίουν φόρο τιμής στον αρχιτέκτονα των ελληνικών ολοκαυτωμάτων.
Ενίοτε καταθέτουν και στεφάνια στο μαυσωλείο του.
Μάλλον δεν μπορούσαν ή δεν θέλησαν ποτέ να πράξουν διαφορετικά.
Αυτές τις ημέρες, που συμπληρώνονται 90 χρόνια από την ανείπωτη σφαγή και το φριχτό γιορτάσι θανάτου που είχαν στήσει οι δολοφόνοι του Κεμάλ στη φλεγόμενη Σμύρνη, είναι ύψιστη ανάγκη και απόλυτη προτεραιότητα για τον λαό μας να θυμηθεί τι συνέβη τότε, ώστε να μην υποστεί ξανά τις ίδιες αγιάτρευτες πληγές.
Είναι χρέος των σημερινών Ελλήνων προς τους αδικοχαμένους προγόνους να κατανοήσουν τα κίνητρα, τη μέθοδο και το σχέδιο των Τούρκων εναντίον του Ελληνισμού, ώστε να απομονώσουν τις φωνές που εξωραΐζουν τις γενοκτονίες και τα ολοκαυτώματα αναφέροντας ανερυθρίαστα λέξεις όπως «συνωστισμός».
Κεμάλ: Ο ηθικός αυτουργός
Η τουρκική παραφιλολογία περί «Αρμενίων» και άλλων τινών εμπρηστών της υπέροχης ελληνικής πόλης -ακόμα και Ελλήνων, αλλά ποτέ Τούρκων- δυστυχώς αναπαράγεται συστηματικά στη χώρα μας από ελληνόφωνους «ιστορικούς» ή άλλους επαγγελματίες που ενδύονται την τήβεννο της ιστορικής αυθεντίας και ασχημονούν σε βάρος της αλήθειας.
Στη «δημοκρατία» (φύλλο της 11ης Σεπτεμβρίου 2012) δημοσιεύτηκε διαφωτιστικό άρθρο με τίτλο:
«Ο Κεμάλ απολάμβανε τη Σμύρνη να καίγεται.
Αρθρο-σόκ Τουρκάλας ιστορικού στην εφημερίδα “Radikal”».
Εκεί διαβάζουμε τα ακόλουθα:
«Μια ιστορικός από την Τουρκία γκρεμίζει με τον πλέον εκκωφαντικό τρόπο το Τείχος του Ψεύδους που εδώ και σχεδόν έναν αιώνα τώρα είχε υψώσει η Αγκυρα, προκειμένου να κρύψει την Καταστροφή της Σμύρνης από τις ορδές των Νεοτούρκων του Κεμάλ Ατατούρκ!
Σε ένα άκρως ανατρεπτικό για τη συνήθη τουρκική προπαγάνδα άρθρο, το οποίο φιλοξενήθηκε στις σελίδες της εφημερίδας “Radikal”, η Τουρκάλα ιστορικός Αϊσέ Χουρ σημείωνε ότι υπάρχουν ντοκουμέντα που διαψεύδουν τους ισχυρισμούς των συμπατριωτών της ότι τη φωτιά στη Σμύρνη έβαλαν Αρμένιοι».
Τα βέλη, αυτήν τη φορά, εκτοξεύτηκαν από το εσωτερικό της γείτονος και είναι θανατηφόρα για την «υστεροφημία» του «πατέρα» των Τούρκων, αφού φέρουν ως αιχμές αδιάσειστα ιστορικά ντοκουμέντα.
Η Αϊσέ Χουρ, όπως αναφέρει η εφημερίδα, «επικαλείται άρθρο του υπασπιστή του Κεμάλ στην εφημερίδα “Cumhuriyet” το 1939, όπου περιγράφονται λεπτομέρειες για την Καταστροφή της Σμύρνης από πυρκαγιά που ισοπέδωσε την ελληνική πόλη από τις 13 έως τις 17 Σεπτεμβρίου».
Στη συνέχεια περιγράφεται η φριχτή σκηνή όπου ο Κεμάλ και η αρραβωνιαστικιά του Λατιφέ παρακολουθούν τις φλόγες που έχουν τυλίξει τη Σμύρνη και ευφραίνονται:
«Ο Μουσταφά Κεμάλ και η Λατιφέ κάποια στιγμή έμειναν μόνοι στο μπαλκόνι.
Η πυρκαγιά συνέχιζε να καίει με όλη της τη δύναμη.
Ο Κεμάλ ρώτησε την αρραβωνιαστικιά του:
“Εχετε πολλά κτήματα στο σημείο της φωτιάς;” Η Λατιφέ φέρεται να του απάντησε: “Το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας μου είναι εκεί αλλά, πασά μου, ας καούν όλα, εσείς να είστε καλά.
Οταν υπάρχουν τέτοιες ευτυχισμένες ημέρες, τι σημασία έχει η περιουσία;
Σώθηκε η πατρίδα.
Στο μέλλον μπορούμε να τα ξαναχτίσουμε”.
Ο Κεμάλ απάντησε:
“Ναι, ας καούν και ας καταρρεύσουν – όλα μπορούν να επουλωθούν”».
Με λέξη «όλα», ο Χίτλερ της Ασίας προφανώς δεν αναφερόταν στις ζωές των Ελλήνων που κατακρεουργήθηκαν από τις δολοφονικές ορδές των εγκληματιών που υπάκουαν στις διαταγές του. Στα ακίνητα και τα τιμαλφή αναφερόταν…
«Ο Κεμάλ τούς έπιασε, τους έσφαξε!»
Η Ελένη Καραντώνη καταγόταν από το Μπουνάρμπασι, το οποίο βρίσκεται περίπου 11 χιλιόμετρα βορειανατολικά της Σμύρνης.
Το χωριό είχε 1.000 κατοίκους από τους οποίους οι 800 ήταν Ελληνες.
Η μαρτυρία της Ελένης Καραντώνη, από τις εμπειρίες που έζησε εκείνες τις ημέρες που η ανθρωπότητα έχασε το δικαίωμα να αποκαλείται έτσι, καταγράφηκε στο δίτομο συλλογικό έργο «Εξοδος» που εκδόθηκε από το Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών.
Οσα θα διαβάσετε παρακάτω αφιερώνονται σε πολιτικά αναστήματα τύπου Ρεπούση και στους ομοίους της:
«Αρχισε ο Στρατός μας να φεύγει.
Χτυπούσαν τις πόρτες μας και ζητούσαν ρούχα για να βγάλουν το χακί από πάνω τους.
Πόσους δεν ντύσαμε!
Οι μεγάλοι οι δικοί μας ξεκουμπιστήκαν και φύγανε κι αφήσαν τον κόσμο στο έλεος του Θεού.
Εφταναν οι στρατιώτες ξυπόλυτοι, γυμνοί, κουρελιασμένοι, πρησμένοι, νηστικοί.
Οι Τούρκοι κατεβαίναν και σφάζαν τους Ελληνες.
Το ίδιο έκαναν και οι δικοί μας.
Παντού φωτιά και μαχαίρι άκουες και έβλεπες.
Από τους κατοίκους του Μπουνάρμπασι έμειναν καμιά δεκαριά οικογένειες…
Μερικοί κατάφεραν να φύγουν, σέρνοντας με την κοιλιά προς το Σικλάρι και από κει στη Σμύρνη.
Τους άλλους όλους τους ατιμάσανε, τους σφάξανε, τους κρεμάσανε, τους κάψανε.
Κι εκείνους που κατάφεραν από το Σικλάρι να φτάσουν στη Σμύρνη, όταν ήρθε ο Κεμάλ, τους έπιασε και τους έσφαξε.
Εμείς βρισκόμασταν στη Σμύρνη.
Πλημμύρα οι μαχαλάδες στο αίμα.
Βάλανε φωτιά οι Τούρκοι, μια ώρα μακριά.
“Μη φοβάστε είναι μακριά” μας είπε ο νοικοκύρης του σπιτιού όπου μέναμε.
Σ’ ένα τέταρτο η φωτιά είχε έρθει σ’ εμάς. Ρίχνανε βενζίνη και προχωρούσε.
Βγήκαμε στον δρόμο.
Φωτιά από τη μια, θάλασσα από την άλλη.
Βρισκόμασταν στη μέση.
Και οι Τσέτες (σ.σ.: οι άτακτοι Τούρκοι) βρίσκονταν στη μέση και σφάζαν και σκοτώναν.
Τη νύχτα οι Τσέτες έκαναν επίθεση ν’ αρπάξουν, να σφάξουν, ν’ ατιμάσουν.
“Βοήθεια! Βοήθεια!” φώναζε ο κόσμος.
Τα εγγλέζικα πλοία ήταν απέναντι.
Εριχναν τους προβολείς.
Σταματούσαν για λίγο.
Τη νύχτα θέλαμε να πάμε προς νερού μας.
Πήγαμε λίγο πιο έξω, φρίκη!
Βρεθήκαμε σε μια χαβούζα.
Γύρω γύρω, στα χείλια της χαβούζας σπαρταρούσαν κορμιά και μέσα η χαβούζα ήταν γεμάτη κεφάλια.
Επαιρναν όποιον έπιαναν, τον πήγαιναν στην άκρια της χαβούζας, έκοβαν το κεφάλι και το έριχναν μέσα στη χαβούζα και τα κορμιά τα άφηναν να σπαρταρούν γύρω γύρω.
Ηταν φοβερό.
Οσοι το είδαν τρελάθηκαν.
Το τρελοκομείο γέμισε από τρελούς σαν ήρθαμε.
Εκεί σ’ αυτό το μέρος χάσαμε και τον πατέρα μου.
Τον αδελφό μου τον έσφαξαν στο χωριό.
Εβγαλαν, μετά, ιταλικά και ελληνικά πλοία και μας πήραν.
Πόσους;
Ούτε ένα είκοσι τοις εκατό δεν επήραν.
Τέτοια καταστροφή δεν είδαν τα μάτια μου!»
Αυτά έγιναν στη Σμύρνη το 1922.
Αιωνία η μνήμη των αδελφών μας και είθε κάποτε να απονεμηθεί Δικαιοσύνη…
Info: Οι φωτογραφίες βρίσκονται στο βιβλίο «The Genocide of the Ottoman Greeks. Studies on the State Sponsored Campaign of Extermination of the Christians of Asia Minor (1912-1922) and Its Aftermath: History, Law, Memory», και προέρχονται από τη συλλογή του Νικολάου Χλαμίδη.
Ακόμα οι χριστιανοί θεωρούνται όμηροι
Ενα από τα «κλειδιά» της κατανόησης της «λογικής» που χαρακτήριζε και διέπει ακόμα τους επικεφαλής της πολιτικής σκηνής της Τουρκίας για την αντιμετώπιση των μειονοτήτων (εθνικών και θρησκευτικών) υπάρχει σ’ ένα σπουδαίο έργο που κυκλοφόρησε πρόσφατα και παρουσιάστηκε την Πέμπτη στην Ελληνοαμερικανική Ενωση.
Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Melissa International», που διευθύνει ο Αριστείδης Καρατζάς (website: www.caratzas.com).
Το βιβλίο τιτλοφορείται «The Genocide of the Ottoman Greeks. Studies on the State Sponsored Campaign of Extermination of the Christians of Asia Minor (1912-1922) and Its Aftermath:
History, Law, Memory» (Η Γενοκτονία των Ελλήνων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Σπουδή στην Κρατική Εκστρατεία Εξόντωσης των Χριστιανών της Μικράς Ασίας (1912-1922) και τα Επακόλουθά της: Ιστορία, Νομοθεσία, Μνήμη».
Την επιμέλεια της έκδοσης, από την οποία αντλήθηκαν οι συγκλονιστικές φωτογραφίες που συνοδεύουν το παρόν άρθρο και προέρχονται από τη συλλογή του Νικολάου Χλαμίδη, είχαν οι Τέσα Χόφμαν, Ματίας Μπγιόρνλουντ και Βασίλειος Μεϊχανετζίδης.
Στη σελίδα 42 του βιβλίου διαβάζουμε ότι «τα αντίποινα έγιναν ακόμα μία κεντρική ιδέα για τον αφανισμό των γηγενών χριστιανών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Υπό αυτούς τους σχεδιασμούς, οι χριστιανοί θεωρούνταν όμηροι σε περίπτωση οποιασδήποτε ανάμειξης των Ευρωπαίων στο εσωτερικό της χώρας.
Μήνες πριν από την έναρξη των Πρώτων Βαλκανικών Πολέμων στα τέλη του φθινοπώρου του 1912, το μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Κομιτάτου για την Ενωση και την Πρόοδο (σ.σ.: πρόδρομος του Κινήματος των Νεοτούρκων), ο Αμντούλ Ρεσίτ, απείλησε σε ομιλία του, που έλαβε χώρα τον Μάρτιο του ίδιους έτους στην Κωνσταντινούπολη:
“Αν η Ευρώπη επιτεθεί για να μας εξοντώσει, τότε θα υποχρεωθούμε να φέρουμε σε πέρας ένα τέτοιο σχέδιο εκδίκησης εναντίον των υποτελών σε εμάς χριστιανών, ώστε οι Ευρωπαίοι θα ζαλιστούν και δεν θα είναι σε θέση να κάνουν τίποτα σε βάρος μας”».
Στο ίδιο έργο αναφέρεται και η καταγραφή της ρατσιστικής παραζάλης, η οποία είχε καταλάβει τις συνειδήσεις των μελών της τουρκικής ελίτ εκείνης της περιόδου από τη γνωστή συγγραφέα και φεμινίστρια Χαλιντέ Εντίπ (1884-1964) που διαπίστωσε ότι οι συμπατριώτες της «αισθάνονται ότι πρέπει να εξοντώνουν τους άλλους για να μην εξοντωθούν από αυτούς».
Ο αξέχαστος Νεοκλής Σαρρής, ο σημαντικότερος τουρκολόγος του 20ού και των αρχών του 21ου αιώνα, όποτε μιλούσε για τις γενοκτονίες των Ελλήνων και των άλλων λαών και φυλών της Μ. Ασίας από τους Τούρκους, ξεκινούσε την ανάλυσή του τονίζοντας ότι «η εξόντωση των μειονοτήτων των χριστιανών αποτελούσε εγγενές στοιχείο της διαμόρφωσης του τουρκικού κράτους».
0 Σχόλια