Γράφει ο Κώστας Καββαθάς
…ή, το κυνήγι του χαμένου δισκοπότηρου
Ακούγοντας τους κάθε λογής αναρμόδιους να μιλάνε για ανάπτυξη
φέρνω στο νου τις προσπάθειες ενός τμήματος της δικής μου γενιάς να
«κάνει κάτι στην Ελλάδα». Αν και καταγεγραμμένες με κάθε λεπτομέρεια,
στα ιστολόγια που περιέχουν τα άρθρα και τα ρεπορτάζ που έχω κάνει απ’
το 1958 μέχρι …χτες, θα προσπαθήσω να αναφέρω μερικές απ’ αυτές για να
δείτε πως, ένα παχύδερμο, αυτοεξυπηρετούμενο, πελατειακό και κομματικό
«κράτος», τις έστειλε στον Κάλαθο Αχρήστων που παραμονεύει πίσω απ’ το
γραφείο του κάθε λογής (αν)αρμόδιου.
Θα ξεκινήσω απ’ την δεκαετία του
’50 που, καμιά εκατοστή Αθηναίοι, Εδεσσαίοι και Θεσσαλονικείς νέοι (και
νέες), μάθαιναν να σχεδιάζουν και κατασκευάζουν ανεμόπτερα και μονοθέσια
πειραματικά αεροπλάνα. Σε ομάδες των 8-10 ατόμων πήγαιναν (με τα
πόδια), σ’ ένα toll του 2ου Π.Π. στο Νέο Φάληρο όπου, παλιοί
αεροναυπηγοί, πιλότοι και τεχνικοί της Πολιτικής και Πολεμικής
Αεροπορίας τους έδειχναν πώς να φτιάχνουν πτέρυγες και ατράκτους, πώς
να επικαλύπτουν επιφάνειες με ειδικά πανιά και να τα επεξεργάζονται με
ρητίνες. Στο υπόστεγο σχεδιάστηκαν και κατασκευάστηκαν 3 ανεμόπτερα και
ένα μονοθέσιο αεροπλάνο όλα σχεδιασμένα στην Ελλάδα. Τα πρώτα πέταξαν,
το τελευταίο όχι. Λίγα χρόνια αργότερα μερικοί απ’ αυτούς τους
πιτσιρικάδες πήγαν στην «1η Ανεμοπορική Κατασκήνωση», στο
αεροδρόμιο της Πάχης στα Μέγαρα. Ένα νυχτερινό μπουρίνι όμως σήκωσε τη
σκηνή τους και έκανε το ανεμόπτερο που με τόσο κόπο είχαν φτιάξει
…σπιρτόξυλα! Όμως δεν το έβαλαν κάτω. Λίγα χρόνια αργότερα (το 1953),
κατάφεραν να δημιουργήσουν το 1ο Αεραθλητικό σωματείο της
Αθήνας και ένα απ’ τα πρώτα στην Ελλάδα, την «Ανεμολέσχη Αθηνών», που
απόκτησε τα πρώτα της ανεμόπτερα με την οικονομική συνεισφορά των μελών
και της (τότε) Β.ΑΛ.Ε
Στα χρόνια που ακολούθησαν πολλοί ιδιώτες χειριστές
(Καλογεράκος, Αυδής, Σοφιανός, Πουλικάκος, Πικρός και άλλοι που εύκολα
μπορεί κανείς να ανακαλύψει με μία έρευνα στο Google), κατασκεύασαν
μονοθέσια και διθέσια αεροπλάνα και ανεμόπτερα τα οποία έτυχαν της
πλήρους αδιαφορίας των «αρμοδίων αρχών» για να μη πω το κομπλεξικό μίσος
και εχθρότητα. Μία Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας που λειτουργούσε μόνο
για τα συμφέροντα των υπαλλήλων και των ισχυρών της Πολιτικής Αεροπορίας
και ένα πολιτικό σύστημα που «τα έπιανε» και συνεχίζει να τα πιάνει απ’
τους εκατοντάδες αντιπροσώπους ξένων και ντόπιων συμφερόντων, φρόντισε
να «θάψει» τα όνειρα δεκάδων ονειροπόλων που.
Η Γενική και η Αθλητική Αεροπορία δεν ήταν τα μόνο πεδία που
οι δημιουργοί «έφαγαν σκόνη». Τα ίδια και τρις χειρότερα έγιναν στο χώρο
του αυτοκινήτου. Χωρίς τελειωμό οι δικές μου προσπάθειες μέσα απ’ τους
παλιούς 4Τ να προβάλω νέους σχεδιαστές, μηχανικούς, και χωροτάκτες που
έκαναν την διπλωματική τους σχεδιάζοντας πίστες αγώνων. Χαρακτηριστικά
αναφέρω την καθιέρωση (για ένα και μόνο χρόνο) της Formula Hellas http://library.techlink.gr/4t/pdf/27a.pdf
που προκήρυξε και στήριξε το περιοδικό αλλά, και τις προσπάθειες μιας
πλειάδας βιομηχανικών σχεδιαστών και κατασκευαστών (Τζεν, Βαλασόπουλος,
Μιχαήλ, http://library.techlink.gr/4t/pdf/19a.pdf
Μαλανδρίνος, Κωβός, Λέφας, Κορρές, Μανιατόπουλος, Θεοχαράκης, Θεολόγης
και άλλων …500 που ενεγράφησαν στα παλαιότερα των υποδημάτων των σωτήρων
του ελληνικού λαού. Οι επίσημες «εγγραφές» ξεκίνησαν στις «18 Οτώβρη
81» και, με μία μοναδική εχθρότητα, συνεχίστηκαν με τον Αναχωρητή, το
Gollum de Bidet, τον Γοδεφρείγο τον 2ο Παπανδρέου τον 3ο
και, την χαμένη στο άπειρο 3κομματική κυβέρνηση του Αντουάν ντε Σαμάρ
Σεν Εξιπερί. Έτυχε να είμαι παρών στις περισσότερες απ’ αυτές τις,
κυριολεκτικά, απεγνωσμένες προσπάθειες. Από την αγορά ανταλλακτικών από
τα παλιατζίδικα της Πλατείας Τσόκρη, με τον Γιάννη –Μαύρο- Μεϊμαρίδη
για να φτιάξουμε ένα αγωνιστικό αυτοκίνητο, μέχρι το στήσιμο (με τον
Γιάννη Θεοχαράκη) του εργοστασίου συναρμολόγησης των Ντάτσουν στον Βόλο
και, από την σχεδίαση (με τον Μιχαήλ) του πρωτότυπου Renault “Farma”,
στο γιαπί της MAVA στη Νέα Φιλαδέλφεια, μέχρι την σχεδίαση/κατασκευή
ενός διθέσιου, τετρακίνητου οχήματος 1.600 κ.εκ. για τον Ελληνικό Στρατό
που θα μπορούσε να μεταφέρει ένα 50άρι πολυβόλο. Το πρωτότυπο
σχεδιάστηκα και κατασκευάστηκε στο υπόγειο των (τότε) γραφείων της
«Τεχνικές Εκδόσεις Α.Ε» δίπλα στη Λ. Βουλιαγμένης. Κάναμε το λάθος να
παρουσιάσουμε το «έργο» σε μία «επιτροπή», και μόνο που δεν μας πήραν με
τις πέτρες αφού, αν το φτιάχναμε στην Ελλάδα θα χαλάγαμε τη σούπα των
κολλητών εισαγωγέων και βουλευτικών γαμπρών. Στον ίδιο χώρο λειτούργησε
(το 1993!), ένας από τους πρώτους ιντερνετικούς κόμβους στην Ελλάδα το www.techlink.gr,
που ήταν η δική μου συνεισφορά (με τους συνεργάτες μου στη θυγατρική
εταιρία «Τεχνόπολις Α.Ε») στο «idernet) όπως το λέει γνωστή, φυτευτή
«καθηγήτρια» του Πάντειου.
Το κυνήγι του «δισκοπότηρου» δεν σταματάει εδώ. Τρεις
διαγωνισμοί Βιομηχανικής Σχεδίασης όταν ήμουν στο Δήμο Αθηναίων, η
διοργάνωση (με τη συνεργασία του ΕΜΠ) του «1ου Πανευρωπαϊκού Συνεδρίου Καθαρών Οχημάτων» το 1987 στην Πολυτεχνειούπολη του Ζωγράφου, ο 1ος
(και τελευταίος, λόγω ενδημικής καφρίλας), αγώνας για ηλιακά οχήματα
«ΦΑΕΘΩΝ 2004» και άλλες 100 αναπτυξιακές πρωτοβουλίες που όλες, μα
απολύτως, τις κατάπιε ο κάλαθος των αχρήστων. Σε αυτές περιλαμβάνονταν
και οι υποβολές τεσσάρων προτάσεων σε τέσσερις κυβερνήσεις (δύο ΠΑΣΟΚ,
δύο Ν.Δ) για την δημιουργία Κέντρου Οδικής Ασφάλειας σε ιδιόκτητη έκταση
125 στρεμμάτων στη Ριτσώνα που είχαν αγοραστεί με μηδενικό τραπεζικό
δανεισμό, η πρόταση (το 1994), στον «Μαζί τα Φάγαμε» για την ηλεκτρονική
αρχειοθέτηση των διπλωμάτων οδήγησης και άλλες ω ουκ εστί αριθμός που
μπορώ να αναφέρω –αν κάποιος το ζητήσει._Κ.Κ.
Υ.Γ. Συγγνώμη δια το «προσωπικό» του άρθρου αλλά, διαισθάνομαι πως, αν δεν τα γράψω εγώ δεν θα τα πει κανένας
0 Σχόλια