Στην έκθεση εκτίθενται περίπου τα μισά όργανα της συλλογής Ανωγειανάκη, με κριτήριο όχι μόνο την αισθητική και τη διακόσμησή τους, αλλά κυρίως το εθνολογικό και μουσικολογικό τους ενδιαφέρον.
Η έκθεση καλύπτει τρεις ορόφους και περιλαμβάνει τέσσερις ενότητες, όσες και οι οικογένειες μουσικών οργάνων που διακρίνει η εθνομουσικολογία, με κριτήριο το υλικό το οποίο πάλλεται για να δώσει τον ήχο:
Αερόφωνα: Φλογέρες, σουραύλια, μαντούρες, τσαμπούνες, γκάιντες, ζουρνάδες.
Χορδόφωνα: Ταμπουράδες, λαγούτα, ούτια, κιθάρες, μαντολινάτα, σαντούρια, κανονάκια, αχλαδόσχημες λύρες, κεμεντζέδες, κεμανέδες.
Μεμβρανόφωνα: Τουμπελέκια, νταούλια, ντέφια.
Ιδιόφωνα: Κουδούνια (χυτά και σφυρήλατα), ζίλια, κουτάλια, μασιές, τρίγωνα. Με τον ίδιο τρόπο ταξινομούνται και τα Ηχητικά αντικείμενα Λαλίτσες, σφυρίχτρες, μπουρού αρτηκόλυρα, διολί, γουργούρα, νουνούρα, σήμαντρο, ροκάνα κ.ά.
Η παρουσίαση γίνεται κατά οργανολογικούς τύπους, σε βιτρίνες από κρύσταλλο, με ειδικές βάσεις από πλεξιγκλάς και δίγλωσσες (ελληνικά – αγγλικά) επεξηγήσεις.
Σε κάθε βιτρίνα ένα ειδικό σύστημα ακουστικών με μουσικά παραδείγματα παρουσιάζει τον ήχο, τη μουσική έκταση, τις τεχνικές παιξίματος και τους συνδυασμούς των μουσικών οργάνων που εκτίθενται σ’ αυτήν.
Παράλληλα, γίνεται προσπάθεια να τοποθετηθούν τα όργανα σε τόπο και χρόνο και να συνδεθούν με τους κατασκευαστές και τους μουσικούς που τα χρησιμοποιούν, μέσα από οπτικοακουστικό υλικό που αναφέρεται σε έθιμα και τελετουργίες όπου κυριαρχεί το παραδοσιακό τρίπτυχο: λόγος-μουσική-χορός.
Περισσότερα εδώ
0 Σχόλια