Εθνική πολιτική για το ποδήλατο: Ποιος την χρειάζεται;

Ο Δανός υπουργός Μεταφορών ανακοίνωσε πριν από λίγες εβδομάδες τη νέα εθνική στρατηγική για το ποδήλατο, με στόχο την προσέλκυση όσο το δυνατόν περισσότερων πολιτών στη χρήση του ποδηλάτου για τις μετακινήσεις τους. Η Ποδηλατική Πρεσβεία της Δανίας - Cycling Embassy of Denmark, έχει συμβάλει σημαντικά στην εκπόνηση της στρατηγικής αυτής και δηλώνει εξαιρετικά ικανοποιημένη με την αποδοχή της.


«Eχουμε μεγάλη παράδοση στο ποδήλατο στη Δανία και αυτό μας καθιστά μοναδικούς ως προς το ποδήλατο. Είναι μια παράδοση που πρέπει να καλλιεργήσουμε και να την περάσουμε στα παιδιά μας», δήλωσε ο Magnus Heunicke, ο Δανός υπουργός Μεταφορών. Στα καθ’ ημάς, όπως μου είπε πριν από λίγο καιρό ένας φίλος, εξαιρετικός συνεργάτης και γνώστης της Δημόσιας Διοίκησης, «το θέμα δεν είναι να συμφωνήσει ο δήμαρχος ή ο υπουργός. Το θέμα είναι σε ποιον θα το πει μετά... Γιατί αν δεν υπάρχει κάποιος να το ακούσει και να το υλοποιήσει, το ότι εκείνοι συμφώνησαν αρχικά δεν σημαίνει τίποτα».
Αρα, δεν μπορούμε να περιμένουμε αλλαγές στο κομμάτι της προώθησης της χρήσης του ποδηλάτου στις ελληνικές πόλεις εάν δεν υπάρξει εθνική πολιτική για το ποδήλατο. Μια πολιτική που –ιδανικά– θα έπρεπε να χαραχθεί πρώτα σε επίπεδο Τοπικής Αυτοδιοίκησης και στη συνέχεια να υποστηριχθεί από τα υπουργεία που αφορά – δηλαδή το Μεταφορών, ΠΕΚΑ, Ανάπτυξης και Υγείας. Διότι το ποδήλατο είναι ένα μεταφορικό μέσο το οποίο ωφελεί σημαντικά το περιβάλλον, συμβάλλει στην οικονομική ανάπτυξη της πόλης και στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και, προφανώς, βελτιώνει την υγεία των πολιτών. Για όλα τα παραπάνω υπάρχουν επίσημες μετρήσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης, με αριθμούς εξαιρετικά εντυπωσιακούς όσον αφορά τις αποδόσεις.
Τι συμβαίνει λοιπόν στην Ελλάδα; Απλώς η πολιτική εξουσία θεωρεί πως το ποδήλατο αποτελεί ενδιαφέρον λίγων, εναλλακτικών, άεργων ίσως ή επαναστατών κατά του συστήματος –κάτι σαν ένα μικρό βίτσιο– και ουσιαστικά δεν έχει κανένα όφελος για την κοινωνία.
Δυστυχώς, δυσκολεύεται να κατανοήσει πως το ποδήλατο μπορεί τελικά να αποτελέσει την πιο απλή λύση στα πιο σύνθετα προβλήματα: διευκόλυνση της μετακίνησης με ένα μέσο φιλικό προς το περιβάλλον, μείωση των ρύπων και του θορύβου, δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, ανάπτυξη της οικονομίας –όχι μόνο με τις επιχειρήσεις που ασχολούνται αμιγώς με αυτό αλλά και όσες βρίσκονται γύρω από αυτό, από τουριστικές επιχειρήσεις έως εταιρείες bike sharing ή τεχνολογίας– βελτίωση της υγείας των πολιτών με καθημερινή, ήπια άσκηση, μείωση της ταχύτητας κίνησης των οχημάτων και επομένως μείωση των ατυχημάτων που οφείλονται στην υψηλή ταχύτητα, ανάδειξη της γειτονιάς και της ίδιας της πόλης, ασφάλεια για όλες τις κοινωνικές ομάδες, αφού περισσότεροι πολίτες στον δρόμο, όχι κλεισμένοι στα αυτοκίνητά τους αλλά «μέσα» στον δρόμο, σημαίνει μεγαλύτερη ασφάλεια για όλους και αρκετά ακόμη.
Ολα τα παραπάνω, πέρα από την κοινωνική τους διάσταση, η οποία είναι εξαιρετικά σημαντική, μεταφράζονται και σε χρήματα, σε οικονομία, σε πόρους, σε επιπλέον έσοδα. Γι’ αυτό ασχολούνται οι περισσότερες πλέον χώρες της Ευρώπης με το ποδήλατο, γι’ αυτό επενδύουν σε αυτό τα υπουργεία τους, γι’ αυτό η Ευρωπαϊκή Ενωση εγκρίνει κονδύλια ανάπτυξης και γι’ αυτό, ακόμα και στις ΗΠΑ και την Ασία, ζούμε μια δεύτερη «επανάσταση» του ποδηλάτου με δημιουργία υποδομών σε πόλεις όπως η Νέα Υόρκη και το Λος Αντζελες.
Είναι τόσο απλό και λογικό τελικά. Οσο το ίδιο το ποδήλατο.
* Ο κ. Σπύρος Παπαγεωργίου είναι εκδότης του περιοδικού «MBike».

Καθημερινή