Σαράντος Ι. Καργάκος Ιστορικός - Συγγραφέας
ΕINAI ἄξιοι ἐπαίνου οἱ Ἕλληνες δικαστές γιὰ τὴν τολμηρὴ ἀλλὰ
τίμια ἀπόφασή τους. Συνέχισαν τὴν παράδοση τοῦ Τερτσέτη καὶ τοῦ
Πολυζωίδη. Βέβαια δὲν εἶχαν ἐνώπιον τους ἕναν Κολοκοτρώνη κι
ἕναν Πλαπούτα ἀλλὰ ὀκτὼ περίτρομους Τούρκους ἀξιωματικούς, ποὺ μετὰ τὴν
ἀποτυχία τοῦ πραξικοπήματος τῆς 15ης Ἰουλίου τοῦ περασμένου ἔτους
ζήτησαν πολιτικὸ ἄσυλο στὴν Ἑλλάδα.
Ἦταν βέβαιο ὅτι ἡ Τουρκία, εἴτε ὁ
Ἐρντογὰν εἴτε ἄλλος βρισκόταν στὴν ἐξουσία, θὰ ἀσκοῦσε κάθε εἴδους πίεση
γιὰ νὰ τῆς ἀποδοθοῦν οἱ τάχα πραξικοπηματίες. Στὴν περίπτωση ὅμως τοῦ
Ἐρντογὰν ἡ πίεση, ποὺ ἦταν ἀναμενόμενη, ἔλαβε μορφὴ ἀπειλῆς. Οἱ Ἕλληνες
δικαστὲς δὲν βρίσκονται ἐκτὸς τοῦ κόσμου τούτου. Τὰ γνώριζαν ὅλα αὐτὰ
καὶ ἀσφαλῶς τὰ στάθμισαν. Αὐτὸ ποὺ βάρυνε περισσότερο στὴν
ἀπόφασή τους ἦταν ὄχι τόσο ἡ προάσπιση τῆς ζωῆς τῶν ἐν λόγῳ ἀξιωματικῶν,
ὅσο ἡ ὑπεράσπιση τῶν ἀρχῶν τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου, πού καταπατιέται
ἀσύστολα, κυρίως ἀπὸ τοὺς ἑκάστοτε ἰσχυρούς.
Ὁ ἐρίγδουπος Ἐρντογὰν νόμισε ὅτι θὰ ἐπαναληφθεῖ τὸ σενάριο τοῦ
Ὀτσαλὰν καὶ τοῦ Ρήγα Βελεστινλῆ. Τὸ πρῶτο σενάριο, καθότι πρόσφατο,
εἶναι γνωστό. Τὸ δεύτερο ἐν πολλοῖς ἄγνωστο. Τὸ θυμίζουμε: Ὅταν οἱ
Αὐστριακοὶ συνέλαβαν τὸ 1797 τὸν Ρήγα καὶ τοὺς συντρόφους του,
προτίμησαν, ἀντὶ νὰ τοὺς δικάσουν, νὰ παζαρέψουν τὴν παράδοσή τους στοὺς
Τούρκους. Ζήτησαν, λοιπόν, ὡς ἀντάλλαγμα νὰ τοὺς ἀποδώσουν οἱ Τοῦρκοι
τοὺς Πολωνοὺς πατριῶτες ποὺ ἐξεγείρονταν κατὰ τῆς ἁψβουργικῆς ἐξουσίας
ποὺ ἐκτεινόταν ἕως τὴν Πολωνία καὶ οἱ ὁποῖοι εἶχαν καταφύγει στὰ ἐδάφη
τῆς Ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας. Κι ἀκόμη νὰ ἀποδοθοῦν στὴν Πύλη ὅλα τὰ
ἀκίνητα τῆς Βενετικῆς Δημοκρατίας, ποὺ εἶχε καταλυθεῖ ἀπὸ τὸν Βοναπάρτη.
Οἱ Αὐστριακοὶ ζήτησαν ἐπίσης, γιὰ νὰ παραδώσουν τὸν Ρήγα καὶ τοὺς
συντρόφους του, νὰ ἀσκήσει πίεση ἡ Πύλη στοὺς Ἀλγερινοὺς πειρατὲς, ὥστε
νὰ μὴν κουρσεύουν τὰ δαλματικὰ σκάφη ποὺ εἶχαν ὑψώσει αὐστριακὴ σημαία. Ἡ
συμφωνία ἀνάμεσα στὴν Πύλη καὶ στὸν Ἁψβοῦργο αὐτοκράτορα, ποὺ
χειριζόταν προσωπικὰ τὸ ζήτημα, κλείστηκε. Ὁ Ρήγας καὶ οἱ σύντροφοὶ του
παραδόθηκαν στὸν καϊμακάμη τοῦ Βελιγραδίου, ποὺ κατόπιν ἄνωθεν ἐντολῆς
τοὺς στραγγάλισε στὸ φρούριο Νεμπόινα στὶς 24 Ἰουνίου 1798.
Οἱ Ἕλληνες δικαστές, ὅμως, δὲν ὑπῆρξαν «παζαρτζῆδες». Δὲν
παρέδωσαν ἀνθρώπους, ποὺ ἀνεξάρτητα ἀπὸ ἐνοχή, δὲν θὰ εἶχαν τίμια δίκη.
Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ ἦλθαν στὴ χώρα μας ὡς ἱκέτες. Ζήτησαν ἄσυλο. Εἶναι
πανάρχαιη ἑλληνικὴ παράδοση, ὅπως ἔγραψε πρόσφατα ὁ Δημήτρης Στεργίου,
νὰ μὴν παραδίδεται στοὺς διῶκτες του ἕνας ἱκέτης. Ὁ Ἄγιος Σπυρίδων ἔκρυψε καὶ περιέθαλψε καὶ τὸν φονιὰ τοῦ ἀδελφοῦ του. Ὅλοι τώρα ξέρουμε, ἀσφαλῶς καὶ οἱ δικαστές, ὅτι θὰ ἀντιμετωπίσουμε τὴν μῆνιν τοῦ Ἐρντογὰν. Ἀσφαλῶς
καὶ θὰ αὐξηθοῦν οἱ παραβιάσεις τοῦ ἑλληνικοῦ ἐναέριου χώρου. Ἀσφαλῶς
καὶ θὰ ἀνοίξει ἡ στρόφιγγα (καὶ πότε ἔκλεισε;) γιὰ τὴ διοχέτευση κι
ἄλλων προσφύγων πρὸς τὴν Ἑλλάδα. Ἀσφαλῶς θὰ ὑψωθοῦν πάλι κραυγὲς γιὰ
δῆθεν καταπίεση τῆς μουσουλμανικῆς μειονότητας τῆς Θράκης. Ἀσφαλῶς θὰ
ἀπελαθοῦν κάποιος πρόξενος καὶ κάποιοι διπλωματικοὶ ὑπάλληλοι, ἀσφαλῶς
καὶ πάλι θὰ τεθεῖ θέμα πατριαρχείου καὶ Ἁγίας Σοφίας.
Ἔναντι τῶν
ἀπειλῶν ἀπαιτεῖται ἡ Ἑλλὰς νὰ δείξει ψυχραιμία. Ἴσως τυπικὰ καὶ μιὰ
ἀδιαφορία. Παράλληλα ὅμως πρέπει νὰ κρατεῖ σὲ ἐγρήγορση τὶς ἔνοπλες
δυνάμεις της, νὰ ἔχει ὑπὸ αὐστηρὸ ἔλεγχο τοὺς πρόσφυγες (ἀνάμεσά τους
ὑπάρχουν ἐκπαιδευμένοι κομμάντος καὶ πράκτορες) καὶ παράλληλα νὰ ζητήσει
τὴ συνδρομὴ τοῦ ΝΑΤΟ γιὰ τὸν ἔλεγχο τῶν θαλασσίων περασμάτων, τὴ
συνδρομὴ τῆς Εὐρωπαϊκὴς Ἑνώσεως γιὰ τὴν περίθαλψη τῶν προσφύγων καὶ τὴν
δικαιότερη κατανομή τους σὲ ὅλο τὸν εὐρωπαϊκό χῶρο. Πάντως
πόλεμο ἡ Τουρκία δὲν τολμᾶ νὰ ἐπιχειρήσει. Ἄς τὸ ἐκμεταλλευθοῦμε. Ἄν
ἀρχίσει ξανὰ ἡ μεθοδευμένη προσφυγοπλημμύρα, ἀπαιτεῖται ἀρχικὰ μιὰ
προσφυγὴ στὸν Ο.Η.Ε. καὶ ἀκολούθως μιὰ ξεκάθαρη δήλωση πρὸς τὴ γείτονα: Πᾶσα
παράνομη διακίνηση σκάφους ἀπὸ τὰ τουρκικὰ παράλια πρὸς τὶς ἑλληνικὲς
ἀκτὲς θὰ θεωρεῖται casus belli μὲ ὅ,τι αὐτὸ συνεπάγεται.
0 Σχόλια