Ὁ ''Πλιάσας''

Σαράντος Ι. Καργάκος Ιστορικός - Συγγραφέας

Στά Αρβανίτικα τῆς Βοιωτίας ὑπάρχει ἡ λέξη «πλιάς», που σημαίνει σκάσιμο. «Πλιάσας» εἶναι παρατσούκλι ἀνθρώπου ποὺ εἶναι ἱκανὸς νὰ σὲ σκάσει μὲ τὴ συμπεριφορά του.

Τέτοιος «Πλιάσας» εἶναι καὶ ὁ νέος σουλτάνος τῆς Τουρκίας, ὁ πολύς Ἐρντογὰν, ποὺ μετὰ τὴν κατάπνιξη τοῦ ὀπερετικοῦ θερινοῦ κινήματος, παριστάνει τὸν «κοῦρο (=κόκορα) τὸν τρανὸ», ὅπως λέμε στὴν Μάνη. Δὲν εἶναι παράφρων, ὅπως νομίζουν μερικοί. Εἶναι πονηρὸς καὶ προβλεπτικός. Ἔχει νιώσει ὅτι ὁ θρόνος του τρίζει, ὅτι ἀρχίζει τὸ ξήλωμα τῆς τουρκικῆς φανέλλας. Ὅπως ἔχω γράψει παλιά, κατὰ τὸν 20ό αἰῶνα εἴχαμε διάλυση τῆς Ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας, κατὰ τὸν 21ο θὰ ἔχουμε διάλυση τῆς Τουρκίας. Ποὺ ἔχει ἀρχίσει. Ὄχι μόνο μὲ τὸ σχηματιζόμενο κουρδικό κράτος ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν ἀφύπνιση τῶν Λαζῶν καὶ τὶς διεκδικήσεις τῶν Ἀλεβιδῶν. Ὁ  Ἐρντογὰν ξέρει ὅτι οἱ ἀνατολικὲς καὶ νοτιανατολικὲς περιοχὲς τῆς χώρας του ἀργὰ ἤ γρήγορα θὰ ἀπολεσθοῦν, γι’ αὐτὸ οἱ βλέψεις στρέφονται πρὸς τὴ Δύση. Εἶναι, ὅμως, μετέωρος. Προσπαθεῖ νὰ ἰσορροπήσει μεταξύ Ἰσλαμισμοῦ καὶ Κεμαλισμοῦ. Εἶναι σὰν νὰ περπατᾶ σὲ τεντωμένη κλωστὴ ποὺ κάποια στιγμὴ θὰ σπάσει.

Κατὰ παγία τουρκική τακτικὴ ἐφαρμόζει τὸ δόγμα: «Φωνάζει ὁ κλέφτης, γιὰ νὰ φοβηθεῖ ὁ νοικοκύρης». Καταγγέλλει τὴ συνθήκη τῆς Λωζάννης, μιλάει γιὰ σύνορα τῆς καρδιᾶς ποὺ ἐκτείνονται ἀπὸ τὸ Τουρκεστὰν μέχρι τὴν Ἀδριατική, ἐνῶ ἡ τουρκικὴ τηλοψία ἀρχίζει νὰ προβάλλει τὰ «ἐγκλήματα» τῶν Ἑλλήνων κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ Μικρασιατικοῦ πολέμου. Ὅπως γράφω στὸ βιβλίο μου «Ἡ ἱστορία ἀπὸ τὴ σκοπιὰ τῶν Τούρκων» ἡ διαστρέβλωση τῆς ἱστορικῆς πραγματικότητας ἄρχισε τὸ 1928 ἐπὶ Κεμάλ μὲ τὴ συγγραφὴ –κατ’ ἐπίνευσὴ του– ἑνὸς βιβλίου μὲ τὸ ὄνομα «Ταρίχ». Ταρίχ στὰ τουρκικὰ σημαίνει ἱστορία. Κανονικὰ θὰ ἔπρεπε νὰ ὀνομασθεῖ ψευδολογία. Ἕνα δεῖγμα: Ὅλα τὰ ἑλληνικὰ φῦλα ἦσαν τουρκικὰ, πλὴν Δωριέων! Ἔτσι ἐγὼ ἀποκλείομαι. Ὁπότε ὅ,τι θαυμαστὸ δημιουργήθηκε ἀπὸ τοὺς ἀρχαίους ἦταν προϊόν τουρκικῶν φυλῶν, ὅπως τῶν Ἰώνων, Αἰολέων καὶ ἄλλων. Παράδειγμα τὰ ὁμηρικὰ ἔπη, ἔργο τοῦ Τούρκου ποιητῆ Ὁμήρου (τουρκιστὶ Ὀμέρ). Ἀλλὰ ἄς ἔλθουμε καὶ στὶς προβαλλόμενες σὰν Ἑλληνικὲς ἀγριότητες. Ὅταν ὁ ἑλληνικὸς στρατὸς ἀποβιβάστηκε στὴν Σμύρνη μὲ συμμαχικὴ ἐντολὴ, ἀποβιβάστηκε εἰρηνικὰ, καὶ ἐν παρελάσει δέχτηκε ὕπουλα τὰ τουρκικά πυρὰ. Δὲν ἔπρεπε νὰ ἀντιδράσει; Κι ὅμως ὁ συν/χης Ζαφειρίου δὲν δίστασε νὰ περάσει ἀπὸ στρατοδικεῖο ἕναν πολυβασανισμένο Σμυρνιὸ κι ἕναν εὔζωνα, ἐπειδὴ πάνω στὸν τελευταῖο βρέθηκε ἕνα τουρκικό μαντήλι. Καὶ τοὺς ἐκτέλεσε! Καὶ ἐπὶ τέλους, ἄς πάψει ἡ φοβοπάθεια. Ὁ ἑλληνικός στρατὸς δὲν πῆγε στὴ Μικρασία σὰν κατακτητὴς, πῆγε ὡς ἐλευθερωτὴς. Ὅπως εἶχε δηλώσει ὁ Βενιζέλος, ἡ Ἑλλὰς δὲν πηγαίνει ἐκεῖ ὅπου τῆς λείπει ἡ ἐθνολογική της βάση. Καὶ γιὰ διάφορα ἀτοπήματα τιμωροῦνταν αὐστηρότερα οἱ Ἕλληνες παρὰ οἱ Τοῦρκοι.

Δυστυχῶς ἐμεῖς ὑπήρξαμε ψοφοδεεῖς. Δὲν ἀναδείξαμε, ὅπως κάνουν οἱ Ἑβραῖοι τὸ ὁλοκαύτωμά τους καὶ οἱ Ἀρμένιοι τὴ γενοκτονία τους, τὸ μαρτύριο τῶν Μικρασιατῶν καὶ Θρακιωτῶν, πολύ πρὶν ἐμφανισθεῖ στὰ ἐδάφη αὐτὰ ἑλληνικὸς στρατὸς. Πόσοι νέοι μας ξέρουν τὶς ὑποδείξεις τοῦ Γερμανοῦ στρατηγοῦ Λίμαν φὸν Σάντερς γιὰ τὴν ἐξόντωση τῶν Ἀρμενίων καὶ τῶν Ἑλλήνων; Γιατὶ δὲν παίχτηκε ποτὲ στοὺς ἑλληνικοὺς κινηματογράφους ἡ ταινία «1922» τοῦ Νίκου Κούνδουρου, παρότι βραβεύτηκε στὸ φεστιβάλ τῆς Θεσσαλονίκης; Τὶς φρικαλεότητες τῶν Τούρκων δὲν ἔχουν καταγράψει μόνον Ἕλληνες ἀλλὰ καὶ πολλοὶ ξένοι, ὅπως ὁ Ἀμερικανὸς πρόξενος Ζώρζ Χόρτον. Ὅποιος ἐνδιαφέρεται γιὰ περισσότερα, ἄς διαβάσει τὸ βιβλίο μου «Μικρασιατική Ἐκστρατεία: Ἀπὸ τὸ Ἔπος στὴν Τραγωδία». Ἐδῶ θὰ περιορισθῶ σὲ μιὰ προειδοποίηση: Χρειάζεται ἑτοιμότητα καὶ προσοχή. Ὅταν ἡ Τουρκία ἀπειλεῖ, βρίσκει τρόπο νὰ πραγματοποιεῖ. Τὸ τουρκικό σήριαλ εἶναι προοίμιο ἐπιθετικῆς δράσης.