Τα νέα αντεργατικά μέτρα που φέρνει με νόμο η κυβέρνηση το επόμενο διάστημα, όπως και οι ανακοινώσεις για τη διαχείριση της έξαρσης της πανδημίας με τα συνεχή διαγγέλματα του πρωθυπουργού, συνεχίζουν να μας αφήνουν απροστάτευτους κι εκτεθειμένους και πρέπει να αποτελέσουν «αιτία πολέμου» όχι μόνο για το Σωματείο μας αλλά για όλους τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα.
Με το κοντέρ των κρουσμάτων να γράφει πια πάνω από 2.000 καθημερινά, αντί η κυβέρνηση να πάρει μέτρα ουσιαστικής προστασίας για την υγεία και την ζωή μας, αξιοποιεί την πανδημία για να κλιμακώσει την επίθεση, στοχεύοντας στην καρδιά των εργασιακών δικαιωμάτων, όπως είναι ο ημερήσιος χρόνος εργασίας και το δικαίωμα στη συλλογική διεκδίκηση και στην απεργία.
Αντί να ενισχύσει το δημόσιο σύστημα Υγείας με προσωπικό και υποδομές, αντί να επιτάξει τον ιδιωτικό τομέα και να τον θέσει σε ενιαίο κρατικό σχεδιασμό για την αντιμετώπιση της πανδημίας, επιβάλλει «λοκντάουν» στα χειρουργεία και συνολικά στη λειτουργία των νοσοκομείων για ασθένειες εκτός του κορονοϊού.
Κανείς δεν μπορεί να μένει αδιάφορος μπροστά στον κίνδυνο ο ίδιος ή κάποιος από την οικογένειά του, ένας φίλος ή ένας συνάδελφός του να χρειαστεί βοήθεια και να βρει κλειστές τις πόρτες του συστήματος Υγείας, που μετατρέπεται ολοένα και περισσότερο σε σύστημα «μιας νόσου».
Γιατί μέσα σε 8 μήνες από την εμφάνιση της πανδημίας δεν πήραν ουσιαστικά μέτρα ενίσχυσης του ΕΣΥ; Γιατί δεν πήραν μέτρα για την αντιμετώπιση του συνωστισμού σε νοσοκομεία, σχολεία, μέσα μαζικής μεταφοράς, εργασιακούς χώρους; Γιατί και σήμερα αρνούνται ακόμα και να αναγνωρίσουν αυτή την απλή αλήθεια ότι δηλαδή μεγάλοι χώροι δουλειάς γίνονται εστίες διασποράς, όπως έγινε στην περιοχή μας και αλλού; Γιατί επιμένουν στο απίστευτο παραμύθι πως για την ραγδαία εξάπλωση της πανδημίας φταίνε αυτοί που δεν φοράνε σωστά τις μάσκες τους και οι «ανεύθυνοι» νέοι; Γιατί απαντούν με καταστολή αγώνων, συλλήψεις μαθητών που ζητούν καλύτερο μάθημα με μεγαλύτερη ασφάλεια, ή υγειονομικών, που φωνάζουν για να παρθούν μέτρα να στελεχωθούν τα νοσοκομεία;
Πέρα από τον προφανή βιασμό της πραγματικότητας, βγάζει μάτι η προσπάθεια να στηριχθεί η βασική γραμμή της κυβέρνησης πως το κράτος έχει ανταποκριθεί στην ευθύνη του, πρέπει και ο κόσμος να αναλάβει την ατομική του ευθύνη. Βάζουν πάνω από την προστασία της υγείας του λαού, του δικαιώματός του στον πολιτισμό, την εργασία και την διασκέδαση, την «ανάγκη στήριξης της οικονομίας» πάντα όμως υπέρ των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Αυτό είναι το αποκλειστικό κριτήριο.
Φοροαπαλλαγές και ελαφρύνσεις στις μεγάλες επιχειρήσεις, εξασφάλιση ανεξάντλητης τζάμπα εργασίας από τη μεγάλη δεξαμενή των ανέργων και «φάμπρικα» 2μηνων- 4μηνων- 8μηνων που και στον Δήμο μας καλούνται σε δουλειά χωρίς δικαιώματα να καλύψουν τη γύμνια ζωτικής σημασίας υπηρεσιών όπως η καθαριότητα.
Κανείς δεν μπορεί να μένει αδιάφορος απέναντι στην καθιέρωση 10ωρης ημερήσιας εργασίας, που αυξάνει κατακόρυφα τον απλήρωτο χρόνο της δουλειάς, με σοβαρές επιπτώσεις στη φθορά της υγείας του εργαζόμενου, αλλά και στην οικογενειακή και κοινωνική του ζωή.
Κανείς δεν μπορεί να λέει «δεν βαριέσαι» για την απαγόρευση του απεργιακού δικαιώματος στο Δημόσιο, που θα συμπαρασύρει αργά ή γρήγορα και τον ιδιωτικό τομέα, όπου ήδη ισχύουν παραλυτικοί περιορισμοί. Με τις δηλώσεις Θεοδωρικάκου αξιοποιείται ως ευκαιρία η πανδημία για να περάσουν νέες αντεργατικές ανατροπές στους δήμους, όπως η ανεξέλεγκτη διεύρυνση του ωραρίου, η άνευ ορίου τηλεργασία, η υπονόμευση της ειδικής άδειας για τους γονείς κι η εφαρμογή της απαράδεκτης ηλεκτρονικής ψηφοφορίας για τα υπηρεσιακά συμβούλια.
Κανείς δεν μπορεί να κοιτάζει αδιάφορα τους νέους μηχανισμούς που στήνονται για να συμπιεστεί ακόμα περισσότερο ο μέσος μισθός, την καθιέρωση υποκατώτερου μισθού 200€ για όσους δουλεύουν ημιαπασχόληση, με τα προγράμματα που ανακοινώνει η κυβέρνηση.
Η επίθεση στα Εργασιακά και στο Ασφαλιστικό αποτελούν την άλλη όψη της ίδιας πολιτικής και συνιστούν τις «ανατροπές του αιώνα». Είναι η «επόμενη πίστα» της πολιτικής που υπηρέτησαν διαχρονικά όλες οι κυβερνήσεις, με τη σφραγίδα του κεφαλαίου και της ΕΕ.
Σήμερα η φωνή μας είναι ανάγκη να γίνει πιο δυνατή απέναντι σε όλα αυτά. Πιο δυνατή, με πολλές πρωτοβουλίες και πιο μαζική.
Δεν είναι τυχαίο ότι μετά τον απεργοκτόνο νόμο Αχτσιόγλου, σήμερα η κυβέρνηση θέλει να «προλάβει» την ανάπτυξη αγώνων και περνά τον περιορισμό των διαδηλώσεων, πάει να φέρει νέο νόμο απέναντι στη συλλογική μας δράση μέσα από τους φορείς και τα σωματεία μας, ενδεχομένως και μέσα στο Νοέμβρη. Η κοροϊδία συνεχίζεται και με τον νέο πτωχευτικό κώδικα, όπου δίνεται η χαριστική βολή στην προστασία της κατοικίας και των μικρών επαγγελματιών. Παρουσιάζουν ως «δεύτερη ευκαιρία» ένα νόμο που κάνει ακόμα πιο εύκολα εξώσεις σε αυτούς που χρωστούν μόλις το 5% των κόκκινων δανείων, όταν οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι – οφειλέτες χρωστούν το 95%.
Καμία προσδοκία ή ελπίδα δεν πρέπει να τρέφουμε ως εργαζόμενοι ότι η κατάσταση θα βελτιωθεί χωρίς τη δική μας καθοριστική παρέμβαση. Χωρίς οι ίδιοι να εμπιστευτούμε και να αξιοποιήσουμε τη δύναμή μας στον αγώνα για την υγεία και τα δικαιώματά μας, για σύγχρονους όρους δουλειάς και ζωής, αντιμετωπίζοντας και τις πρόσθετες δυσκολίες που βάζει η πανδημία.
Καταδικάζουμε τις πρακτικές της κυβέρνησης και την πολιτική της και καλούμε σε αγωνιστική επαγρύπνηση!
ΔΑΣ ΟΤΑ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΕΠ. ΛΙΒΑΔΕΙΑΣ
08/11/2020
0 Σχόλια