Απόγευμα 27ης Δεκεμβρίου 2020
Έφτασα με γοερά κλάματα στο Κέντρο Υγείας Αλιάρτου. Είχαν απλά τηλεφωνήσει οι δικοί μου καθ’ οδόν και όμως ήταν σε ετοιμότητα. Ένας Κύριος και Δύο Κυρίες!!! Δεν δίστασαν να με πάρουν στα χέρια τους, να κόψουν τα δέρματα, να καθαρίσουν την πληγή, να επιμεληθούν το έγκαυμα, να μου δώσουν παυσίπονο, να βάλουν πάστα… Αχ πόσο σημαντική είναι απλά η ύπαρξη πάστας!
Κάποιος διαβάζοντας το κρίνει ως αναμενόμενη την αντιμετώπιση. Πιστέψτε με δεν είναι. Μετέβην και στο νοσοκομείο αργότερα, με 10 αρμόδιους γύρω μου, αλλά μακριά μου, να με κοιτούν και να ψελλίζουν λυπάμαι δεν έχουμε ούτε πάστα… Ίσως το σύστημα, δεν θα διαφωνήσω, αλλά έχασα 45 λεπτά στα χέρια των δικών μου.
Κατέληξα στο Παίδων. « Έγκαυμα 2ου βαθμού επιπολής και κατά τόπους εν τω βάθη», κοινώς 2ου προς 3ου βαθμού. Ο χειρούργος εκεί είπε: έγκυρη και καταλυτική η πρώτη παρέμβαση, μπράβο! Το κέντρο υγείας του είπαν και φάνηκε να εξεπλάγη.
Η παρέμβαση; Η επιθυμία; Η δύναμη; Το αίσθημα του καθήκοντος; Η ανιδιοτέλεια; Η ανθρωπιά;
Δεν σας γνωρίζω και δεν μπορώ να σας ευχαριστήσω εκ του σύνεγγυς, λόγω των περιστάσεων. Ο αγώνας μου συνεχίζεται, μα έχω καλά δείγματα και θα βγω νικητής. Καλή χρονιά, με υγεία και σας εύχομαι να κρίνεστε πάντα άξιοι των περιστάσεων!
Ευχαριστώ
Ο δίχρονος Ασθενής
0 Σχόλια