Ο παπάς πολεμιστής
Ξερακιανός. Μ’ όψι που δεν προδίδει τίποτε. Μα προσέξτε τα μάτια του. Φορεί ράσο και καλυμμαύχι. Τ’ είνε; Παπάς; Κι’ όμως είνε και δεν είνε παπάς, δηλαδή θέλω να πω πως δεν είναι μονάχα παπάς.
Ο Ελευθέριος Νουφράκης. Ένα πρωί από την Εκκλησιά βρέθηκε στο Μέτωπο. Πέρασαν χρόνια από τότε. Κι’ από τότε τον έχασεν η Εκκλησιά, και τον κατείχε το Μέτωπο. Πολύτιμη στο Μέτωπον η δράσις του. Από σύνταγμα σε σύνταγμα, από τάγμα σε τάγμα, από λόχο σε λόχο, πανταχού παρών ο Νουφράκης, κήρυκας της Θρησκείας της Πατρίδας. Ο λόγος του εξασκούσε μια παράξενη επίδρασι στους φαντάρους. Αδρός, μεστωμένος, γεμάτος, συναρπαστικός, τρικυμιώδης.
Μα έρχονταν κι’ οι μέρες που δεν έφταναν τα λόγια μονάχα. Τι νομίζετε; Πως ο Νουφράκης καταγίνονταν μονάχα να θάβη; Όχι. Έπερνε το μάλιγχερ και πολεμούσε. Στις εποποιίες του Σεμέν-Ντε-Φερ του Ραβινέ, του Σκρα, της Δοϊράνης, στα ευλογημένα και χρυσά εκείνα χρόνια, ο Νουφράκης, που ακολουθούσε τότε το ηρωικό 1ον σύνταγμα της Μεραρχίας Σερρών, πάντα στην πρώτη γραμμή βρίσκονταν, όχι παπάς, αλλά πολεμιστής δεινός.
Ύστερα βρέθηκε στην 2α Μεραρχία. Μαζύ της πήγε στη Ρωσσία, μαζύ της ήρθε στη Μικρασία. Στη μάχη του Τουλού Μπουνάρ τον Μάρτη του 1921, στο 34ον σύνταγμα του Διαλέτη, ο Νουφράκης πολεμώντας στην πρώτη γραμμή τραυματίστηκε. Μ’ ακολούθησε το σύνταγμά του και στον Σαγγάριο, πάντα παπάς, μαζύ και πολεμιστής.
Και μια συγκινητική λεπτομέρεια. Όταν μια μέρα, κι’ αυτή η προφητευμένη μέρα δε μπορεί παρά νάρθη, πάρουμε την Πόλη και λειτουργήσουμε στην Αγιά Σοφιά, τη Λειτουργία δε θα την εξακολουθήσουμε απ’ εκεί που την διέκοψεν το πάρσιμο της Πόλης, το Μάη του 1453. Θα την εξακολουθήσουμε απ’ εκεί που την διέκοψεν ο Νουφράκης. Όταν τα ελληνικά καράβια στα 1919 περνούσαν από την Πόλη, μεταφέροντα την 2α και την 13η Μεραρχία μας στη Ρωσσία, ο Νουφράκης μ’ ένα όμιλον αξιωματικών της 2ας Μεραρχίας βγήκαν στην Πόλη, τράβηξαν ίσια στην Αγιά Σοφιά. Μόλις βρέθηκαν εκεί μέσα ο Νουφράκης φορεί ευτύς το πετραχήλι του κι’ αρχινά τη Λειτουργία. Οι Τούρκοι φύλακες της Αγιά Σοφιάς ξαφνιάζονται, αγριεύουν, ειδοποιούν κι’ άλλους, και σε λίγο γεμίζει η Εκκλησιά από Τούρκους με τα πιστόλια στο χέρι. Ο Νουφράκης δεν ταράζεται κι’ εξακολουθεί τη Λειτουργία του. Οι αξιωματικοί μας βγάζουν όλοι τα πιστόλια, αποφασισμένοι να σκοτωθούν όλοι εκεί μέσα. Και ποιος ξέρει τι θα γινότανε μέσα στην Αγιά Σοφιά, αν δεν πρόφταιναν Άγγλοι και Γάλλοι αξιωματικοί να χωρίσουν τους έτοιμους να πετσοκοπηθούν Έλληνας και Τούρκους.
*Το ανωτέρω κείμενο προέρχεται από το βιβλίο του πολεμικού ανταποκριτή Κώστα Μισαηλίδη «Πολεμικά φύλλα από την Μικρασιατικήν εκστρατεία», τυπ. Απ. Ι. Μουστόπουλου, Αθήναι, Μάιος 1923.
0 Σχόλια