Ποια. . . απεξάρτηση;

Του Θανάση Νικολαΐδη 

(“Φίλος μεν Πλάτων, φιλτέρα δε η αλήθεια”) 

ΕΧΕΙ την ιστορία του αυτός ο τόπος. Και το παρελθόν του, μωσαϊκό αθλιοτήτων και ηρωισμών. Κι όταν περίσσευαν οι τραμπούκοι των αθλιοτήτων, κυριαρχούσε στις σελίδες της το «μαύρο». Τραμπούκοι σκότωσαν τον Γρ. Λαμπράκη σε σκηνικό αστυνομοκρατίας που αλληθώριζε, εκείνο το βράδυ του Μάη, βασανιστές τυράννησαν δημοκράτες κι όταν η δημοκρατία τους εκτόπισε, άρχισε να πέφτει ο πέπλος της λήθης.

ΝΑ ‘ρθουμε στα σημερινά. Με την ιστορία να επαναλαμβάνεται «σαν φάρσα», αλλά οι δαρμένοι-δαρμένοι και η αλήθεια ανομολόγητη. Τους θέλαμε ευθείς και ειλικρινείς και δεν είναι. Και πρέπει να’ σαι λαγωνικό της ψυχής τους για να τραβήξεις έξω την αλήθεια απ’ τον πραγματικό δράστη, παραμερίζοντας τη δικιά του αλήθεια. 

ΔΕΝ μπαίνουμε στην ουσία, αλλά η ουσία είναι αυτή. Να καταθέτεις την αλήθεια χωρίς φόβο και πάθος, όσο κι αν σε βολεύει το ψέμα. Πήγαν για κομματική συγκέντρωση και μύριζε γύρω μπαρούτι. Πραγματοποίησαν αντισυγκέντρωση, λες και δεν είδαν το «Ζ» και το έγκλημα, δεν τους έμεινε κάτι από λάθη και εμπειρίες. Έγινε ό,τι έγινε και μας γεμίζει ντροπή, αλλά η κατοπινή ντροπή είναι μεγαλύτερη. Περιμέναμε την παλικαριά απέναντι στη δειλία κάποιων τραμπούκων και είδαμε τα στόματα κλειστά. Περιμέναμε ήθος και πέσαμε στην «τηλεοπτική» προσπάθειά τους να αποσείσουν ευθύνες που έπρεπε να αναλάβουν και ενοχές που όφειλαν να παραδεχτούν. 

ΤΟ «παιχνίδι» είχε τη σκληρή μορφή της διαμαρτυρίας «αγανακτισμένων», είναι και πολιτικό. Με πρωταγωνιστές «άλλων δημοκρατικών δυνάμεων» που εζήλωσαν τη δόξα παλιών τραμπούκων σε νέα έκδοση. Και σε νέα «ιδεολογία», μιας και η παλιά… πέθανε. Εκείνη που δονούσε τα στήθια και την Ελλάδα. Με την αριστερά μπροστάρισσα και τους «συνοδοιπόρους» να ακολουθούν φακελωμένοι για χάρη της. 

ΗΡΘΕ η ώρα και η συμπαράταξη έγινε απόσχιση και διαχωρισμός. Το μέτωπο έγινε πολυμέτωπος αγώνας ασυντόνιστων αγωνιστών που «δεν τα βρήκαν». Φταίει που έπεσε ο ένας «γίγαντας» και η πλάτη του έφαγε χώμα; Φταίει ο οδοστρωτήρας του καπιταλισμού που έκανε τα κόμματα «σαν κόμματα να μη μοιάζουν», για να μείνουν οι ιδεολογίες στα χαρτιά και οι αγωνιστές ιδανικών να γίνουν «αγωνιστές» της ύλης; Μεσολάβησε, βλέπεις, κι εκείνο το… αξέχαστο (βρόμικο)’ 89 που όρισε τη ρότα της λεγόμενης αριστεράς στ’ αχνάρια των τέως αντιπάλων της. 

Δημιούργησε δεσμούς, «υποχρεώσεις» και η απεξάρτηση είναι δύσκολη.