Τσόκαρα και καριόλες

Όποιος δεν έχει δει ποτέ τσόκαρα και καριόλες, δεν μπορεί να πιστέψει ότι υποδήματα και άμαξες μπορεί να θεωρούν ότι έχουν άποψη. Στην αρχή νομίζει ότι ακούει ένα παραμύθι, αλλά σιγά-σιγά κατανοεί ότι ο συνδυασμός των δύο είναι θεαματικός. 
Τα τσόκαρα πιστεύουν ότι μπορούν να κάνουν ερωτήσεις και οι καριόλες απαντήσεις. Αυτός ο διάλογος φαντάζει εξωπραγματικός, αλλά όσο παράξενος κι αν είναι θέλει να φανεί ρεαλιστικός. Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι τα επιχειρήματα του ενός αγγίζουν τις πεποιθήσεις του άλλου. 

Σημασία έχει ότι το παράλογο δεν στέκει ακόμα κι αν τα υποδήματα κι οι άμαξες προχωρούν χωρίς κανένα πρόβλημα στον κόσμο τους. 
Το πρόβλημα είναι το κοινό που βλέπει αυτό το θεατρικό, νομίζει ότι αφορά την πραγματικότητα. Ενώ στην ουσία, και τα δύο αποκτούν νόημα μόνο όταν τα βάζουμε και όταν καθόμαστε πάνω, αλλιώς και τα δύο είναι κενά.
 Όταν λοιπόν δίνουμε αξία στα λεγόμενά τους ξεχνάμε ότι είναι ένα θέατρο του παραλόγου και ότι ο σκηνοθέτης δεν είναι ο Ιονέσκο. 
Κατά συνέπεια η παράσταση δεν έχει το απαιτούμενο επίπεδο. Ελπίζουμε απλώς ότι το κοινό δεν θα δυσανασχετήσει γρήγορα με αυτήν την επιθεώρηση, αλλιώς τα τσόκαρα και οι καριόλες δεν θα προλάβουν να φύγουν από τη σκηνή εγκαίρως.

 Κινητικότητα και Εκκίνηση

Έχουμε συνηθίσει στις διπλωματικές δηλώσεις κάθε κυβέρνησης που προσπαθούν να μας πείσουν μέσω μιας τεχνητής κινητικότητας ότι υπάρχει διάθεση εκκίνησης, χωρίς όμως κανένα αποτέλεσμα. 
Επιπλέον, όταν αυτές οι δηλώσεις προέρχονται από τους ειδικούς του διπλωματικού σώματος, κατανοούμε άμεσα ότι δεν έχουν καμιά υπόσταση. Μας θυμίζουν τότε τη φιλολογία δίχως φιλοσοφικό υπόβαθρο που προσπαθεί να μας πείσει μέσω μιας έντεχνης ρητορικής ότι ο ωραίος λόγος έχει μια αξία, ενώ ξέρουμε όλοι ότι είναι ψεύτικος και δεν έχει σκοπό την αλήθεια. Ξεχνούν όμως ότι ο ελληνικός λαός γνωρίζει τι σημαίνει ανάγκη και δεν ζει πια σε μια φούσκα ακόμα και αν αυτή είναι οικονομική. Κατά συνέπεια δεν τον ενδιαφέρει πια η κινητικότητα, αλλά περιμένει χειροπιαστά αποτελέσματα. Κι αυτό αφορά ειδικά τον τομέα των υδρογονανθράκων, όπου παίζει βέβαια ένα τεράστιο ρόλο η έννοια της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης.
 Κατά συνέπεια η καθυστέρηση της θέσπισής της θα αποτελέσει ένα πολιτικό κόστος. Το ενδιαφέρον είναι ότι ενώ αυτό είναι γνωστό στο ανώτατο πολιτικό επίπεδο της χώρας, υπάρχουν άτομα που δεν έχουν ιδέα για το θέμα και νομίζουν ότι μπορούν να εκφράζονται με τον παραδοσιακό τρόπο, ενώ τα δεδομένα έχουν αλλάξει ριζικά. Τώρα ο ελληνικός λαός γνωρίζει πολύ καλά την οικονομική κατάσταση της χώρας και ξέρει βέβαια τις δυνατότητες που έχει η πατρίδα μας στον τομέα των υδρογονανθράκων, επιπλέον βλέπει την σταθερή πολιτική της Κύπρου και τις εξελίξεις που άλλαξαν τα δεδομένα ακόμα και μετά την έκρηξη που κατέστρεψε το μεγαλύτερο μέρος του ηλεκτρισμού της. 
Πρέπει λοιπόν να συνειδητοποιήσουν ότι ο ελληνικός λαός δεν πρόκειται να μείνει αδρανής την ώρα που βλέπει ότι οι μεγάλες εταιρείες κι οι στρατηγικοί επενδυτές έχουν μεγάλο ενδιαφέρον για την Ανατολική Μεσόγειο και κάνουν ήδη επαφές με την Ελλάδα, ειδικά για τα υποψήφια κοιτάσματα. Με άλλα λόγια, βρίσκονται ήδη σε φάση ετοιμότητας, δηλαδή στο χώρο της στρατηγικής, ενώ βρισκόμαστε σε φάση αναμονής, δηλαδή στο χώρο της τακτικής. 
Αυτή η κατάσταση πρέπει ν' αλλάξει σύντομα, διότι η Ελλάδα δεν μπορεί να περιμένει άλλο. Επιστημονικό υλικό και στρατηγικό υπάρχει ήδη συνεπώς δεν υπάρχουν δικαιολογίες. 
Το υπόβαθρο της πολιτικής απόφασης είναι έτοιμο, διότι η ενημέρωση έχει γίνει ήδη. Όσοι δεν το ξέρουν, ας το μάθουν τώρα για να είναι πιο σοβαροί και να προχωρήσουμε πιο αποτελεσματικά. 
Ο ελληνικός λαός αξιολογεί τις κινήσεις κι όχι την κινητικότητα. Δίχως εκκίνηση, δηλαδή δίχως θέσπιση της ΑΟΖ, όσα λέγονται δεν είναι τίποτα. Η θέσπιση είναι η αρχή της ελληνικής ΑΟΖ και του μέλλοντος της πατρίδας μας.