Ιερός Ναός Αγίου Χαραλάμπους Αλιάρτου
Πριν μερικές ημέρες, μια πολύ ευγενική κυρία άφησε ένα σχόλιο κάτω από μια ανάρτησή μου: “Που τη βρίσκεις τόση θετική ενέργεια κάθε μέρα; Κορίτσι,
κάνε μας ένα σεμινάριο…!”. Μέχρι τότε δεν είχα σκεφτεί ούτε ότι έχω
τόση θετική ενέργεια, ούτε από που παίρνω την ενέργεια αυτή. Δεσμεύτηκα,
όμως ότι θα το σκεφτώ και ότι θα φτιάξω μια ανάρτηση για το θέμα αυτό.
Εκείνη τη μέρα έκατσα πραγματικά και το σκέφτηκα. Καθώς
συλλογιζόμουν, έγραψα 2-3 πράγματα που με κρατούν νηφάλια και ευδιάθετη.
Μα καθώς περνούσε η μέρα, η λίστα αυτή όλο και μεγάλωνε, σε βαθμό που
κατάλαβα ότι όλα αυτά δεν θα χωρούσαν σε μια μόνο ανάρτηση. Αποφάσισα
λοιπόν, κάθε εβδομάδα να σας γράφω και από έναν παράγοντα που με
προστατεύει από τη μιζέρια και την τρέλα του παράξενου κόσμου μας και
διατηρεί την ψυχή μου (τον περισσότερο καιρό) χαρούμενη και γεμάτη
ενέργεια.
Δεν θα μπορούσα να ξεκινήσω με τίποτε άλλο παρά με τη σχέση
μου με το Θεό. Δεν είναι τέλεια, πολλές φορές Τον απογοητεύω. Μα υπάρχει
στη ζωή μου. Και δεν είναι μόνο που θέλησα εγώ να υπάρχει. Θέλησε και
Αυτός, πολύ πριν το θελήσω εγώ.
Στην Α’ Γυμνασίου, είχαμε μια καθηγήτρια που ήταν βαθιά
θρησκευόμενο άτομο. Όλοι την κοροϊδεύαμε, επειδή αφενός ήταν θρήσκα (με
μακριές φούστες, κότσο κλπ) αφετέρου επειδή ήταν ιδιαίτερη
προσωπικότητα. Σαν έφηβοι, οτιδήποτε περίεργο βλέπαμε, γινόταν για εμάς
πρώτης τάξεως αφορμή για γκαζούρα.
Η καθηγήτρια αυτή έκανε και κατηχητικό τα Σάββατα. Δεν θυμάμαι
πως και γιατί, αλλά θυμάμαι ότι ξεκίνησα να πηγαίνω. Ένα θα σας πω:
άλλαξε η ζωή μου όλη (όπως όταν ο Λάρυ Κράουν πήγε στο Πανεπιστήμιο).
Δεν είναι ότι η μητέρα μου δεν ήταν θρησκευόμενο άτομο, το αντίθετο θα
έλεγα. Και μου έδινε πολύ όμορφες διδαχές αλλά και το καλό παράδειγμα.
Αλλά αυτά που άκουγα εκεί, έτσι όπως τα άκουγα, μου έδιναν τέτοια
έμπνευση, μιλούσαν τόσο δυνατά μέσα μου, που για ‘μενα δεν υπήρχε πια
γυρισμός. Τι ήμουν πριν γνωρίσω αυτή την καθηγήτρια; Ένα κορίτσι
ζαλισμένο σε μια τρελή εφηβεία. Τι έγινα μετά; Ένα συγκροτημένο άτομο,
με όνειρα, στόχους, πειθαρχεία και αξίες. Συμμετείχα σε όλα τα Μυστήρια,
προσευχόμουν, πειθαρχούσα πολύ τον εαυτό μου σε όσα μάθαινα πως ήταν
καλά και σωστά. Και άνθιζα.
Πριν μερικές μέρες, έπεσε στα χέρια μου το μπλοκάκι στο οποίο
κρατούσα τις σημειώσεις από το Κατηχητικό. Να τι όμορφα πράγματα μας
έλεγε:
- Ο χειρότερος εχθρός μας είναι ο κατώτερος εαυτός μας.
- Όταν ο άνθρωπος κάνει άσωτη ζωή, είναι φυσικό να χαθούν οι αρετές του.
- Ο χριστιανός ξέρει γιατί ζει και που θα καταλήξει.
- Σε αυτόν που μετανοεί, ο Θεός του χαρίζει χαρά, δύναμη, αγάπη.
- Η αμαρτία μας στεναχωρεί και μας αγχώνει…
….και άλλα τόσα υπέροχα…
Να, λοιπόν, πόσα χρωστάω σε αυτή
την καθηγήτρια. Τότε δεν το καταλάβαινα, τώρα όμως το βλέπω καθαρά. Δεν
είναι λόγια που τα ακούς κάθε μέρα, πόσο μάλλον να τα ακούσεις από
κάποιον που πραγματικά τα πιστεύει, σε μια ηλικία πραγματικά ευαίσθητη!
Το σφουγγάρι της ψυχής μου τα ρουφούσε όλα και τα έγραφε με ανεξίτηλο
στυλό μέσα μου.
Περισσότερα ΕΔΩ
0 Σχόλια