Ποιμαντορική Εγκύκλιος Τριών Ιεραρχών 2011

Ἑορτή τῶν τριῶν μεγίστων φωστήρων καί δι­­δασκάλων τῆς Οἰκου­μέ­νης ἡ σημερινή ἑορτή τῶν τριῶν Ἱεραρχῶν ἀποτελεῖ κατά παρά­δο­ση κοινή ἑορτή τῆς Ἐκ­κλη­σίας μας ἀλλά καί τῆς Παιδείας μας. Διότι οἱ τρεῖς κορυφαῖοι πα­τέρες καί διδάσκαλοι δέν ὑπῆρξαν μόνο διδάσκαλοι κα­ί καθηγητές τῆς Ἐκ­κλη­­σίας ἀλλά καί διαπρεπεῖς ἐπιστήμονες καί ἐμπνευ­σμέ­νοι παιδαγωγοί καί σο­φοί καθοδηγητές τῶν ἀν­θρώπων.

Ὁ λόγος τους «ἐξῆλθε» καί ἐξέρχεται τότε καί τώ­ρα «εἰς πᾶσαν τήν γῆν», καί ἀκούεται πάντοτε διδα­κτικός, παρηγορητικός, ἐν­θαρ­ρυντικός καί ἐνι­σχυ­τι­κός γιά ὅλους μας, κλη­ρι­κούς καί λαϊ­κούς, ἐκπαι­δευ­τικούς καί παιδα­γω­γούς, μαθητές καί φοιτητές ἀπό τήν ἐποχή τους μέχρι καί σή­μερα. Καί θά ἔλεγα, μάλιστα, ἰδιαίτερα σήμερα, ἔστω καί ἄν κάποιοι ἀπο­φεύ­γουν ἐσκεμ­μένα νά τόν ἀκούσουν.

Τό δικό τους ὑπέροχο πρό­­τυπο μαθητῶν ἀλλά καί διδα­σκάλων, ὁ δι­κός τους ζω­ντα­νός καί ἀνα­ζωο­γονη­τι­κός λόγος δέν ἔπαυσε ποτέ, δεκαέξι αἰῶνες τώρα, νά ἐμπνέει ὅσους ἔτα­ξαν ὡς σκοπό τῆς ζωῆς τους τή μόρφωση ἀλλά καί τή διδασκαλία τῶν νέων. Δέν ἔπαυσε νά διδάσκει παράλληλα μέ τήν ἀξία τῆς μορφώσεως καί τήν ἀναγκαιότητα τῶν ἀξιῶν καί τῶν ἀρετῶν, μέ βάση τίς ὁποῖες πρέπει νά μορφώνεται ὁ ἄνθρωπος, καί σύμφωνα μέ τίς ὁποῖες πρέπει νά μορφώνει τόν χαρακτήρα καί τήν προσωπικότητά του.

Γιατί οἱ ἀξίες καί ἡ ἀρετή εἶναι αὐτές πού διαρκοῦν καί μένουν· εἶναι αὐτές πού συνεχίζουν νά ὑπάρχουν καί ὅταν ἡ ἀνθρώπινη γνώση ἀμφισβη­τεῖται· εἶναι αὐτές πού ἀναδεικνύουν τή γνώση, γιατί τή βοηθοῦν νά ξεπερνᾶ τόν ἐφήμερο χαρακτήρα της καί νά προσδίδει πραγματική ἀξία στόν ἄνθρω­πο πού τήν κατέχει.

Καί ἐάν οἱ ἀξίες καί ἡ ἀρετή εἶχαν πάντοτε τή σημασία τους, ὅσο καί ἐάν αὐτή ἀμφι­σβητήθηκε στό πέρασμα τῶν αἰώνων, στίς ἡμέρες μας, ἡμέρες κρίσεως καί γενικό­τερης ἀμφισβητήσεως, εἶναι ἀνάγκη νά ἀποκτήσουν καί πάλι τή σημασία πού τούς ἁρμό­ζει. Γιατί αὐτές μποροῦν νά δώσουν στόν ἄνθρωπο τήν ἀξία πού δέν μπορεῖ νά τοῦ προσφέρει ἀπό μόνη της ἡ γνώση, ἡ ὁποία σέ μία ἐποχή ταχύτατων ἐξελίξεων τῆς ἐπιστήμης καί τῆς πληροφο­ρίας ἀποτελεῖ πρόσκαιρο ἀπόκτημα· σέ μία ἐποχή κατά τήν ὁποία τά ποικίλα οἰκονομικά καί κοινωνικά προβλήματα πού ταλαιπωροῦν τόν σύγχρονο κόσμο καί τόν σύγχρονο ἄνθρωπο ἀποσυνδέουν ἀναγκαστικά τήν ἀπόκτηση τῆς γνώσεως καί τήν κατά­κτηση τῆς ἐπιστήμης ἀπό τήν προοπτική μιᾶς ἐπαγγελματικῆς ἀποκαταστά­σεως καί μιᾶς κοινωνικῆς καταξιώσεως. Γιατί αὐτές μόνο μποροῦν νά βοηθήσουν τόν ἄνθρωπο, καί ἰδιαίτερα τόν νέο, νά βγεῖ ἀπό τήν κρίση πού τόν ταλανίζει καί τόν ὁδηγεῖ σέ ποικίλα ἀδιέξοδα, καθώς ἡ κρίση τῆς ἐποχῆς, ὅπως συχνά λέγεται, εἶναι περισσότερο ἀπό οἰκο­νομική κρίση κρίση ἀξιῶν, κρίση πνευματική.

Τιμῶντας σήμερα τούς προστάτες τῆς Παιδείας μας, τῆς παιδείας πού στήν πατρίδα μας ἦταν πάντοτε ἀδιάσπαστα συνδεδεμένη μέ τήν ἀρετή καί τίς ἀξίες, ἄς ἐμπνευσθοῦμε ὅλοι, μαθητές καί ἐκπαιδευτικοί, ἀπό τόν λόγο καί τό παράδειγμα τῆς ζωῆς τῶν τριῶν μεγάλων Ἱεραρχῶν, καί ἄς τούς ἀκολου­θήσουμε ὄχι μόνο στόν δρόμο τῆς γνώσεως ἀλλά καί τῆς ἀρετῆς.

 Ιερά Μητρόπολη Βεροίας, Ναούσης & Καμπανίας