Η απόγνωση λένε είναι ο χειρότερος σύμβουλος. Αναμφισβήτητα όμως στην σημερινή εποχή που ζούμε, πολλοί άνθρωποι ψάχνουν από κάπου να πιαστούν. Εμάς βέβαια μας ενδιαφέρουν αυτοί οι οποίοι θέλουν να παρατήσουν τις ''γκρίζες'' πόλεις , ώστε να ασχοληθούν με την γεωργική παραγωγή ή ακόμα, όλοι όσοι ασχολούνται με αυτή.
Ακούγονται πολλά, για χρυσοφόρες καλλιέργειες, για στροφή στην παραγωγή, για ποιότητα ζωής, για έξοδο από την κρίση και όλα αυτά. Που βρίσκεται όμως η αλήθεια;
Στην ουσία οι ''κατάρες'', που δεσμεύουν την αγροτική παραγωγή είναι πολλές στην Ελλάδα. Έχει να κάνει με ένα γραφειοκρατικό σύστημα, στο οποίο εμπλέκονται τοπικοί κομματικοί παράγοντες, χρεοκοπημένοι συνεταιρισμοί, αλλά και έμποροι κάθε λογής. Παντού υπάρχουν κυκλώματα, που θέλουν κυρίως να εκμεταλλευτούν τον κόπο των ανθρώπων παραγωγής αγροτικών προϊόντων (ζωικών ή φυτικών). Στην εποχή της κρίσης, γνωρίζουμε ότι η τιμή του προϊόντος μπορεί να φτάνει από 500 έως 2.500 % αυξημένη στον καταναλωτή. Άρα θα συμπέρανε κανείς ότι για όποιον θέλει να ασχοληθεί, υπάρχει μεγάλο περιθώριο κέρδους.
Από την άλλη όμως την εποχή της κρίσης, είναι όλο και πιο δύσκολο να βρει κάποιος μεγάλες αγορές, σε σουπερ-μαρκετς ή Λαχαναγορές, αφού το ρευστό δεν υπάρχει και κινδυνεύουν όλοι αυτοί με χρεοκοπία. Επίσης οι περισσότεροι συνεταιρισμοί πνίγονται από τα χρέη και ποτέ δεν είχαν δημιουργήσει τις υποδομές προσέγγισης με τους καταναλωτές. Οι ίδιοι οι καταναλωτές δεν είχαν ποτέ την συνεταιριστική κουλτούρα.
Παρόλα αυτά η ελπίδα υπάρχει και μπορεί να σκεφτεί κάποιος ότι τα δικά του προϊόντα θα τα προωθεί σε τοπικό (αρχικά) επίπεδο, δημιουργώντας το δικό του πελατολόγιο. Πόσο όμως θα είναι ανταγωνιστικός στην ποιότητα και την τιμή σε σχέση με τα εισαγόμενα ή τα προϊόντα των μεγάλων αλυσίδων την ώρα που ο καταναλωτής δεν έχει την αγοραστική δύναμη να πληρώσει κάτι παραπάνω;
Η αλήθεια είναι ότι το 2012, δεν μπορεί κάποιος από μόνος του να κάνει πολλά πράγματα. Με την αρχή της επένδυσης, θα αρχίσει να πληρώνει, σε ΟΓΑ, ΟΠΕΚΕΠΕ, ΕΛΓΑ, Φόρους, Άδειες και όλα αυτά. Την ώρα φυσικά που στην Αγγλία ξεκινά κάποιος με 200 λίρες ότι δουλειά θέλει μέσα σε 30 λεπτά. Την ώρα που στην Αμερική το κράτος σε αφήνει ελεύθερο να κάνεις ότι θέλεις και σε φορολογεί, μόνο όταν παρουσιάζεις κέρδη.
Στην Ελλάδα λοιπόν το ''σύστημα'' δεν θέλει να ''βγεις από το κοπάδι'' και δεν σε αφήνει ελεύθερο να δουλέψεις όσο θέλεις , με ότι θέλεις, επενδύοντας τα δικά σου χρήματα σε κάτι το οποίο νομίζεις κερδοφόρο.
Πως λοιπόν κάποιος μπορεί να ''βγει από το κοπάδι;''
Μέχρι σήμερα, είναι γνωστό, ότι όσοι κέρδιζαν από τα γεωργικά προϊόντα ή όσοι προχωρούσαν τις επενδύσεις τους, είχαν κάποιο ''πολιτικό δόντι'' ή εξαπατούσαν το κράτος ή λάδωναν εκεί που έπρεπε. Αξίζει να σημειωθεί ότι σε αυτή την χώρα, Βουλευτές και κομματικοί κρατικοί Υπάλληλοι , περνούσαν ή απέρριπταν επενδυτικά σχέδια ανάλογα με τις κομματικές προτιμήσεις των υποψήφιων επενδυτών. Το ίδιο έκαναν με τα πρόστιμα ή τις απαιτήσεις που έπρεπε να έχει κάποιος με βάση την νομοθεσία, κάνοντας κραυγαλέες εξαιρέσεις. Τέλος πολιτικοί παράγοντες, είχαν την δύναμη να ''ψειρίζουν'' ή να απορρίπτουν επενδυτικά σχέδια γειτονικών Νομών, ώστε να μην φανεί, ότι στους δικούς τους Νομούς (από ανικανότητα ή αδιαφορία) δεν υποβλήθηκαν περισσότερα σχέδια. Επομένως κάποιος, έπρεπε να βρει τους κατάλληλους ανθρώπους την κατάλληλη ώρα και θέση, ώστε να ''κάνει την δουλειά του''.
Ένας άλλος τρόπος για να ξεφύγει κάποιος από το ´κοπάδι´ ήταν να έχει τις γνώσεις , ώστε να παρακάμψει, όλα αυτό το κομματικό κράτος. Πως θα γινόταν αυτό; Εκμεταλλευόμενος τα Ευρωπαϊκά του δικαιώματα ως Έλληνας πολίτης (δεν μας τα μάθανε ποτέ), στέλνοντας απευθείας το επενδυτικό του σχέδιο στις Βρυξέλλες. Θα έλεγε κανείς ότι αυτό θα βοηθούσε κάποιον να γλυτώσει χρόνο και χρήμα, αλλά στην συνέχεια, έπεφτε στον αμείλικτο, κομματικό ανταγωνισμό των Ελληνικών επιχειρήσεων ( διαφορές αντιμετώπισης στην φορολογία, στις ασφαλιστικές εισφορές , τα πρόστιμα κ.ο.κ)
Σήμερα όλοι βλέπουν το μέλλον στην ανταγωνιστικότητα, την ποιότητα, την συσκευασία και τις εξαγωγές. Δυστυχώς όμως δεν υπάρχει στην χώρα μας ούτε η κουλτούρα, ούτε η αγοραστική δύναμη και πολλές φορές ούτε τα κεφάλαια για να γίνει κάτι τέτοιο.
Η απόγνωση επομένως είναι αυτή που οδηγεί τους ανθρώπους στην αναζήτηση λύσεων των βιοποριστικών τους προβλημάτων. Ακούνε όλοι για ανταγωνιστικές καλλιέργειες, για χρυσοφόρες καλλιέργειες, για μεγάλα κέρδη και όλα αυτά. Πόσοι όμως από αυτούς που θέλουν να επενδύσουν βλέπουν τα προβλήματα ή αναλογίζονται ότι οι τιμές που ακούνε αφορούν τιμές εξωτερικού, προϊόντων συσκευασμένων και όλα τα συναφή; Αλήθεια γιατί ένα εισαγόμενο τροπικό φυτό ή φυτό της Βόρειας Ευρώπης να είναι καλύτερο από την ελιά, την πορτοκαλιά, την μηλιά κλπ; Και φυσικά που θα βρει κάποιος τις καλλιεργητικές λύσεις σε μια άγνωστη καλλιέργεια, σε σχέση με την τεχνογνωσία που έχει ήδη αναπτυχθεί στις υπάρχουσες καλλιέργειες; Τέλος, πως αξιολογεί κάποιος την αξία των φυτών; Μόνο με το εμπορικό κέρδος; Και ποιος θα βγει να μας πει ότι εάν ξηλώσουν οι περισσότεροι τα ελαιόδενδρα και βάλουν μια νέα καλλιέργεια στην πλειονότητα τους, τότε θα ζουν οι Αγρότες με χρυσά κουτάλια;
Η Αλήθεια είναι σε όλα τα παραπάνω, ότι κανένας σοβαρός επιστήμονας δεν τα λέει όλα αυτά. Υπάρχει όμως η ελπίδα ότι η ενασχόληση με κάποια εναλλακτική καλλιέργεια , θα μπορούσε να ''ξεφύγει'' από το παραπάνω άρρωστο κύκλωμα της εμπορίας ή παραγωγής, των περισσότερων τωρινών προϊόντων που μετά βίας, καλύπτουν τα έξοδα. Σωστό είναι αυτό εν μέρη. Αλλά πόσο θα αντέξουν; Ήδη οι περισσότεροι έμποροι στην αγορά προκειμένου να πουλήσουν (μιλάω από προσωπική εμπειρία), μεταδίδουν πχ ότι τα φυτά Ιπποφαούς είναι ερμαφρόδιτα και δεν χρειάζονται αρσενικά και θηλυκά δένδρα! Αλλά από την άλλη, ποιος είναι αυτός που θα πει στους παραγωγούς, τι ποικιλία ευδοκιμεί, τι ζητάει η αγορά, σε τι αναλογία θα τα φυτέψουν, πόσο πρέπει να πουλάνε το προϊόν τους για να είναι ανταγωνιστικοί; Ποιος σήμερα δίνει τιμές πώλησης; ΚΑΝΕΝΑΣ.
Πάντα θα υπάρχουν πρωτοπόροι σε Αγροτικό επάγγελμα. Πάντα θα υπάρχουν τολμηροί. Υπάρχουν όμως κάποια ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν για όλους εκείνους που η απόγνωση τους στρέφει στο Γεωργικό Επάγγελμα. Πρέπει αυτοί οι άνθρωποι να μπουν στο ´κύκλωμα''; Ποιος θα τους βοηθήσει; Ποιος θα τους προστατέψει; Τι θέλουν οι καταναλωτές; Τι θα κάνουμε με την παραγωγή που έχουμε; Πως θα της δώσουμε προστιθέμενη αξία; Θα στρέψουμε την παραγωγή στην αυτάρκεια; στην ανταγωνιστικότητα ή και στα δύο μαζί;
Άποψη μου είναι ότι κανένας λογιστής και κανένας έμπορος δεν θα σας δώσει τις λύσεις. Υπάρχουν ειδικοί επιστήμονες για να το κάνουν αυτό και μέσα στα έξοδα σας, θα πρέπει να συμπεριλάβετε τα έξοδα τεχνογνωσίας.
Αυτή την στιγμή πραγματοποιείται μια αλλαγή στον αγροτικό κόσμο και την αγροτική παραγωγή. Νέοι άνθρωποι, μορφωμένοι και ικανοί, να ψάχνουν ή να χειρίζονται τις νέες τεχνολογίες, επιχειρούν να μπουν στον χώρο. Αυτό είναι ελπιδοφόρο. Ας είναι προσεκτικοί λοιπόν και ας έχουν πνεύμα επαναστατικό, ώστε να διεκδικήσουν αυτό που τους ανήκει. Ας οργανωθούν μόνοι τους, ξέχωρα από το υπάρχον σύστημα, τόσο σε νέες καλλιέργειες, όσο και στις ήδη υπάρχουσες ώστε να δούμε επιτέλους μια σύγχρονη επανάσταση της Ελληνικής Γεωργικής παραγωγής, σε αυτό τον ευλογημένο τόπο.
Κολιοπάνος Σωτήρης
Γεωπόνος ΑΠΘ Μ.Sc
Από το e-geoponoi.gr
0 Σχόλια