Ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη είναι ασήκωτο βάρος – «Όχι» στον ταπεινωτικό συμβιβασμό

''Την νίκη την φέρνουν οι καβαλάρηδες, όχι τα άλογα!''

Η ΕΚΧΩΡΗΣΗ στήν Τουρκία Εὐρωπαϊκοῦ ἐδάφους καί τῶν Στενῶν μέ τή Συνθήκη τῆς Λωζάννης 1923, προϊόν γεωπολιτικῶν συμβιβασμῶν μεταξύ τῶν ἰσχυρῶν Δυνάμεων, κληροδότησε στήν Εὐρώπη διαρκῆ πονοκέφαλο. Ἔκτοτε ἡ Ἄγκυρα ἀσκεῖ γεωπολιτικό ἐξαναγκασμό στήν Εὐρώπη καί τίς ΗΠΑ, καθώς καί στή Ρωσσία.

Ἡ πρόσφατη δήλωση τοῦ Γάλλου Προέδρου Macron, περί ἐγκεφαλικά νεκροῦ ΝΑΤΟ, σέ συνδυασμό καί μέ διεθνῆ δημοσιεύματα γιά τό μέλλον τῆς Ε.Ε., ἔχουν ἀφετηρία τή συμπεριφορά τῆς Τουρκίας καί ἀνοίγουν μιά νέα συζήτηση γιά τούς δύο Ὀργανισμούς, ΝΑΤΟ καί Ε.Ε.

Στήν Ἀνατολική Μεσόγειο ἔχουν συσσωρευθεῖ μείζονες γεωπολιτικές ἐκκρεμότητες, ὅπως: Κυπριακό, Συριακό, Λιβυκό, Κουρδικό, μεταναστευτικό, Παλαιστινιακό καί ἡ ὁριοθέτηση θαλάσσιων Ζωνῶν. Στήν ἐπίλυση τῶν ἀνωτέρω διεθνῶν ἐκκρεμοτήτων ἡ Τουρκία ἐπιχειρεῖ νά ἐπιβάλει τούς ἰμπεριαλιστικούς της στόχους. Ἐμποδίζει μιά εἰρήνη μέ δικαιοσύνη. Ταυτόχρονα, στήν ἴδια περιοχή, ἐξελίσσεται ἀνταγωνισμός γεωπολιτικῆς καί γεωοικονομικῆς ἐπιρροῆς μεταξύ Οὐάσιγκτων-Βρυξελλῶν καί Μόσχας. Στήν ἐπικίνδυνη ζώνη τῆς Ἀνατολικῆς Μεσογείου κόβεται, ράβεται καί δοκιμάζεται ἕνας νέος γεωπολιτικός χιτώνας. Πιστεύω ὅτι ἡ Ἀθήνα θά ἐξασφαλίσει τήν παρουσία της ἀπό τή σχεδίαση τοῦ χιτώνα. Θά πρέπει νά εἴμεθα παρόντες στήν ἀναζήτηση λύσης τῶν προβλημάτων μέ κατάλληλη προπαρασκευή, τοὐτέστιν μέ σαφεῖς ἐθνικές ἐπιδιώξεις καί ἰσχυρή νομική, ἱστορική, ἠθική καί πολιτική ἐπιχειρηματολογία.

Κατά καιρούς ἔχουν τεθεῖ τά ἑπόμενα εὔλoγα ἐρωτήματα: Ποιά θά εἶναι ἡ νέα ἰσορροπία στήν περιοχή; Προσδοκῶνται ὠφελῆ γιά τήν Ἑλλάδα; Ποία ἡ πιθανή ἐξωτερική ἀλληλεγγύη στίς ἐθνικές μας ἐπιδιώξεις; Πόσο κοντά/μακρυά βρίσκεται τό ἐνδεχόμενο θερμοῦ ἐπεισοδίου μεταξύ Ἑλλάδας καί Τουρκίας; Πoιές οἱ ἐπακόλουθες συνέπειές του γιά τό ΝΑΤΟ καί τήν Ε.Ε; Τέλος, τί πρέπει νά πράξει ἡ Ἑλλάδα;

Ἀνάλυση τῆς Τουρκικῆς συμπεριφορᾶς καθ’ ὅλο τόν 20ό αἰῶνα καί στή συνέχεια ὁδηγεῖ στό συμπέρασμα: «Ἀληθέστατη αἰτία τῶν ἐντάσεων καί κρίσεων μέ τίς γειτονικές της χῶρες ἦταν ὁ μή σεβασμός τῶν Διεθνῶν Συνθηκῶν πού εἶχε ὑπογράψει, ἡ δική της αὐθαίρετη ἑρμηνεία τοῦ Δικαίου θαλάσσης, ἡ ἐπιλογή τῆς βαρβαρότητας τῶν γενοκτονιῶν, ἡ προσφυγή σέ στρατιωτική βία μέ τετελεσμένα κ.ἄ.

Ὁ Τουρκικός ἰμπεριαλισμός πέραν τῆς σκληρῆς ὄψης πού ἐκδηλώθηκε καί μέ ἤπιες μορφές ὅπως τηλεοπτικές σειρές, παραποίηση τῆς ἱστορίας, ἐξαγορές δομῶν κ.ἄ.

Ἡ ἱστορία καταγράφει ὅτι μέ τόν τουρκικό ἰμπεριαλισμό συμβιβάστηκαν ΗΠΑ, ΝΑΤΟ/Βρυξέλλες καί Ρωσσία. Πρῶτος στόχος τοῦ Τουρκικοῦ ἰμπεριαλισμοῦ ἐπελέγη ὁ Ἑλληνισμός, τό Αἰγαῖο, ἡ Κύπρος καί ἡ Θράκη. Πράξη πρώτη: Γενεοκτονίες σέ βάρος Ἀρμενίων, Ποντίων καί Μικρασιατικοῦ Ἑλληνισμοῦ.

Πράξη δεύτερη: Θηριωδίες σέ βάρος τοῦ Ἑλληνισμοῦ τῆς Κωνσταντινούπολης, Ἴμβρου, Τενέδου καί τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τό 1955. Ἀκολούθησαν καί ἄλλοι διωγμοί.

Πράξη τρίτη: Εἰσβολή καί κατοχή σέ βόρειο τμῆμα τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας, Ἰούλιος 1974.

Πράξη τέταρτη: Θέτει ζήτημα ἀναθεώρησης τοῦ status quo στό Αἰγαῖο καί ἐπιμένει σέ χαρακτηρισμό τῆς μουσουλμανικῆς μειονότητας στή Θράκη (Λωζάννη 1823) σέ Τουρκική. Ἀμφισβητεῖ τό δικαίωμα τῆς Ἑλλάδας γιά ὑφαλοκρηπῖδα στό Αἰγαῖο σύμφωνα μέ τό Δίκαιο θαλάσσης. Προωθεῖ μέσα ἀπό τό ΝΑΤΟ τή διάσπαση τῆς ἑνότητας τοῦ ἑλληνικοῦ ἀμυντικοῦ χώρου καί τόν περιορισμό τοῦ ἑλληνικοῦ συμμαχικοῦ ἐπιχειρησιακοῦ ρόλου στό Αἰγαῖο.

Πράξη πέμπτη: Μέ ἀπόφαση τῆς Βουλῆς, Ἰούνιος 1995, ἀπειλεῖ τήν Ἑλλάδα μέ πόλεμο σέ περίπτωη ἐπέκτασης τῆς χωρικῆς θάλασσας πέραν τῶν 6 ν.μ.

Πράξη ἕκτη: Τόν Ἰανουάριο 1996 ἀμφισβητεῖ τήν ἑλληνική κυριαρχία σέ ἑλληνικά νησιά καί βράχους τοῦ Ἀν. Αἰγαίου. Ἀκόμη, διεκδικεῖ Ἑλληνικό καί Κυπριακό ὑποθαλάσσιο ἐνεργειακό πλοῦτο, ὁ ὁποῖος νόμιμα ἀνήκει στίς δύο χῶρες.

Ἡ Ἄγκυρα τό 2019 διεκήρυξε ΑΟΖ στήν Ἀν. Μεσόγειο χωρίς νά ἔχει προχωρήσει σέ ὁριοθέτησή της μέ τά γειτονικά παράκτια κράτη. Ἐπιπρόσθετα, ὁριοθέτησε παράτυπα οἰκονομικές Ζῶνες μέ τή Λιβύη (Κυβέρνηση Σάραζ), ἐνῶ δέν εἶναι ἀντικείμενη ὡς παράκτια χώρα. Ἀξίζει νά σημειωθεῖ ὅτι ἡ Τουρκία ὁριοθέτησε θαλάσσιες ζῶνες μέ τό ψευδοκράτος, δηλαδή μέ τόν ἑαυτό της.

Ἔτσι, ὁ ἐπιτήδειος οὐδέτερος τοῦ Β΄ Π. Πολέμου μεταμορφώθηκε σέ ἐπιτήδειο σύμμαχο στήν προώθηση τῶν διεκδικήσεών του σέ βάρος τῆς ἀληθινῆς συμμάχου Ἑλλάδας.

Οἱ σύμμαχοι ἐπεφύλαξαν στήν Ἑλλάδα τήν τύχη τοῦ πρός ὁλοκάρπωσιν προβάτου (Βιβλίο Γένεσις). Ἡ γεωπολιτική σκοπιμότητα ἐπεκράτησε τῆς δικαιοσύνης καί τῆς ἠθικῆς. Ἡ Ἄγκυρα χρησιμοποιεῖ ὡς ἐργαλεῖο προώθησης τοῦ στρατηγικοῦ σχεδιασμοῦ της τή στρατιωτική της ἰσχύ καί τό γεωπολιτικό της βάρος γιά νά ἀποσπάσει τήν ἀνοχή ἤ καί ἐπιδοκιμασία τῶν ΗΠΑ, Ε.Ε., Ρωσσίας, ΝΑΤΟ.

Ἡ Ἄγκυρα ἔγκαιρα ἀντελήφθη καί διαμόρφωσε θαλάσσια στρατηγική (ναυτική ἰσχύς, βάσεις, σεισμογραφικά πλοῖα, θαλάσσια γεωτρύπανα κ.λπ.) προκειμένου νά ὑποστηρίξει τίς ἐθνικές της ἐπιδιώξεις σέ Αἰγαῖο καί Ἀν. Μεσόγειο. Τήν ἴδια περίοδο ἡ Ἀθήνα ταξίδεψε στό πέλαγος τῶν διεθνῶν σχέσεων μέ ἔλλειμμα στρατηγικῆς.

Τό ὑφιστάμενο ἀριθμητικό ἄνοιγμα ἰσχύος τό ὑπολογίζουμε, ἀλλά δέν μᾶς πτοεῖ· «οὐκ ἐν τῷ πλήθει ἡ ἰσχύς».

Θά ἀντισταθοῦμε μέ γενναιότητα, πίστη στό δίκαιο μέ τή δύναμη γνώσης τῆς πολεμικῆς τέχνης, μέ ἐπιχειρησιακή ἐπινοητικότητα ἀξιοποιώντας στό μέγιστο τά μέσα πού διαθέτει ἡ Πολιτεία. Θά ἀγωνισθοῦμε γιά νά νικήσουμε σέ ὅλα τά πεδία θάλασσα, ἀέρα καί ξηρά.

Ἡ ἱστορία μας γράφει ὅτι πάντοτε ἀντιπαρατεθήκαμε μέ ἀριθμητικά ὑπέρτερες δυνάμεις καί ὅτι οἱ καβαλάρηδες, καί ὄχι τά ἄλογα, φέρνουν τή νίκη. «Τῇ πίστει ἔπεσαν τείχη Ἱεριχώ, ἐγεννήθησαν ἰσχυροί ἐν πολέμῳ, παρεμβολάς ἔκλιναν ἀλλοτρίων.»

Προσδοκίες ἐξωτερικῆς ἀλληλεγγύης

Ἄν καί ἀναγνωρίζω τή σπουδαιότητα ἀλληλεγγύης ἀπό Μεγάλη ἤ καί Μεσαία Δύναμη, κρατῶ μικρό καλάθι. Τόσο τό ΝΑΤΟ ὅσο καί ἡ Ε.Ε. σέ ὅλες τίς ἑλληνοτουρκικές κρίσεις, 1976-1996, ἀποστασιοποιήθηκαν ἀπό τό κριτήριο τῆς δικαιοσύνης, παρενέβαλαν γεωπολιτικά κριτήρια καί τό ἐπιχείρημα τῆς πολιτικῆς πραγματικότητας. Ἐπίεσαν γιά ἐπίδειξη εὐελιξίας ἐκ μέρους τῆς Ἀθήνας, νά τό ποῦμε ξεκάθαρα, συνέπλευσαν μέ τήν Ἄγκυρα.

Ἡ πραγματικότητα εἶναι ὅτι διαπραγματεύεσαι βέλτιστα ὑπέρ τῶν συμφερόντων σου ὅταν διαθέτεις καί στρατιωτική ἰσχύ πέραν τοῦ δικαίου.

Θεωρῶ ἀφελῆ, ἐξωπραγματική τήν προσδοκία ἀλληλεγγύης ἀπό τή Μόσχα. Ὁ σλαβικός ἐθνικισμός λειτούργησε ἐναντιωματικά πρός τά Ἑλληνικά ἐθνικά συμφέροντα.

Τό ΝΑΤΟ καί ἡ Ε.Ε. θά πρέπει νά συνδέσουν τήν λειτουργία τους μέ σεβασμό στίς ἀρχές καί ἀξίες, νά δώσουν νέα πνοή, νέα δύναμη στήν ἴδια τήν ὕπαρξή τους, διότι μέ ἐπίμονη προσκόλληση στή λογική τῆς ἰσχύος, στίς γεωπολιτικές καί μόνον ἐξισώσεις, κινδυνεύουν νά χάσουν τήν ἀξιοπιστία τους, τήν προοπτική τους.

Ἡ πρακτική τοῦ «Πόντιου Πιλάτου», «τῶν ἴσων ἀποστάσεων» καί «νά τά βροῦν μεταξύ τους Ἀθήνα – Ἄγκυρα» ἦταν ἀντιπαραγωγική. Ἀντί νά περιορίσει, ἐνίσχυσε τήν ἀλαζονεία τῆς Τουρκίας ὅπως ἦταν ἀναμενόμενο. ΝΑΤΟ καί Ε.Ε. πρέπει νά ἐπανεκτιμήσουν τή θέση τυος ἀπέναντι στόν Τουρκικό ἰμπεριαλισμό, ἡ ἐπιλογή κυρώσεων οὐσιαστικῶν πρέπει νά ἀξιοποιηθεῖ.

Εἶναι σχῆμα ὀξύμωρο ἡ Ἑλλάδα νά δεσμεύεται π.χ. γιά τήν Κριμαία, ἐνῶ ἡ Οὐκρανία δέν εἶναι κράτος-μέλος τῆς Ε.Ε., καί ἡ Ε.Ε. νά σφυρίζει ἀδιάφορα γιά δέσμευσή της ὡς πρός τήν κυριαρχία καί τά κυριαρχικά δικαιώματα τῆς Ἑλλάδας καί Κύπρου, δύο κρατῶν-μελῶν της.

Παραπέμπονται οἱ Βρυξέλλες στόν λόγο τοῦ Περικλῆ καί τήν Πολιτεία Πλάτωνος γιά τήν διαλυτική δύναμη σέ συμμαχίες ἀπό ἐνδοσυμμαχικές ἀδυναμίες.

Πρακτέον

Σεβόμενος «τά ἐν οἴκῳ μή ἐν δήμῳ» περιορίζομαι σέ σκέψεις ἐκτός ἐπιχειρησιακοῦ χαρακτῆρα.

Ἔχει προτεραιότητα ἡ ἰσχυροποίηση τοῦ ἐσωτερικοῦ δυναμικοῦ. Νά λογισθοῦμε εἰλικρίνεια, διότι ὁ δρόμος πού ὁδηγεῖ στήν ἐνδυνάμωση ἑνός λαοῦ εἶναι ἡ πικρή ἀλήθεια. Δέν πράξαμε ἐκεῖνα πού ἔπρεπε καί δυνάμεθα.

Στηρίγματά μας στόν διεθνῆ ἀνταγωνισμό θά εἶναι ἡ πολιτική μας παρουσία, ἡ οἰκονομία, ἡ στρατιωτική ἰσχύς καί ὁ πολιτισμός μας.

Ἡ Ἑλλάδα μέσα σ’ αὐτό τό ταραγμένο πεδίο διεθνῶν σχέσεων ἔχει τήν εὐκαιρία νά ἀναβαθμίσει τή θέση της, νά ἀνακτήσει ὁ ἑλληνικός χῶρος τήν γεωπολιτική, γεωοικονομική καί γεωπολιτισμική κεντρικότητά του.

Καλούμεθα νά διαβάσουμε σωστά τό διεθνές περιβάλλον. Σέ αὐτό ὑπάρχουν καί ἀχαρτογράφητα νερά, ὕφαλοι, σκόπελοι, καταιγίδες καί πειρατές. Χρειάζεται ἐπεξεργασμένο ἐθνικό σχέδιο, σαφής ἀντίληψη τῶν ἐθνικῶν συμφερόντων, τά ὁποῖα εἴμεθα ἕτοιμοι νά ὑπερασπισθοῦμε.

Ἐπειδή τίς κρίσεις καί συγκρούσεις θά ἀκολουθήσουν διαπραγματεύσεις, ἡ Ἀθήνα θά πρέπει νά προετοιμαστεῖ καί παρουσιάσει τίς ἐθνικές ἐπιδιώξεις μας, συνοδευόμενες ἀπό ἰσχυρή πολιτική καί νομική ἐπιχειρηματολογία. Ἐκτός διαπραγματεύσεων πρέπει νά παραμείνουν ζητήματα ἐθνικῆς κυριαρχίας ὅπως π.χ. ἡ ἐπέκταση τῆς αἰγιαλίτιδας ζώνης, διότι ἀποτελεῖ ἀποκλειστικό δικαίωμα τῆς κάθε παράκτιας χώρας.

Ἄποψή μου εἶναι ἡ Ἑλλάδα νά ἐγκαταλείψει τήν μέχρι τοῦδε πολιτική ἀναστολῆς ἄσκησης τοῦ δικαιώματος αὐτοῦ πρός ἀποφυγή περαιτέρω κλιμάκωσης τῆς ἑλληνοτουρκικῆς ἔντασης. Ἄλλωστε καί ἡ Τουρκία ἔχει χωρική θάλασσα στόν Εὔξεινο Πόντο καί τήν Ἀν. Μεσόγειο εὔρους 12 ν.μ.

Ἄν ἡ Τουρκία παραβιάσει μέ τετελεσμένα κόκκινες γραμμές μας, ἐπιλογή μας νά εἶναι ὅπως ἀποδεχθοῦμε τή σύγκρουση. Θά πολεμήσουμε γιά νά νικήσουμε. Ἡ πρόκληση τοῦ πολέμου δέν ἀποτελεῖ ἑλληνική προαίρεση. Σταθερός προσανατολισμός τῆς ἐξωτερικῆς μας πολιτικῆς παραμένει ἡ εἰρήνη μέ δικαιοσύνη.

Εἰρήνη χωρίς δικαιοσύνη εἶναι ἀσήκωτο βάρος, θά πρόκειται γιά ταπεινωτικό συμβιβασμό.

Ὅλοι ἀναγνωρίζουμε τήν ἀνάγκη ἱκανοποίησης λογικῶν κοινωνικῶν ἀπαιτήσεων, ὅμως, ὑπό τίς παροῦσες συνθῆκες, ἔχει προτεραιότητα ἡ ἐνίσχυση τῆς ἐθνικῆς μας ἄμυνας, τῶν Ἐνόπλων Δυνάμεων.

Ἡ ἀγάπη τοῦ τόπου μας εἶναι ὁ μεγάλος σύμμαχός μας, ἡ ὁποία πραγματώνεται μέ ἀποδοχή θυσιῶν, μέ δάκρυα καί αἷμα, ὅταν ἐπιχειρεῖται ἀκρωτηριασμός τῆς χώρας, ἡ ὑφαρπαγή ἐθνικοῦ πλούτου καί προσβάλλεται τό ἐθνικό γόητρο.

Ἐκτιμῶ ὅτι ἔχει ὡριμάσει ἡ ἄρση τοῦ καθεστῶτος ἀποστρατικοποίησης τῶν Δωδεκανήσων. Ὑπάρχει ἰσχυρή νομική, πολιτική καί ἠθική ἐπιχειρηματολογία. Ἡ Ἰταλία ἀποδεσμεύτηκε ἀπό σχετικό ὅρο τῆς Συνθήκης τῶν Παρισίων 1947 γιά τά νησιά της Λαμπεδούσα καί Παντελαρία μέ τήν εἴσοδό της στό ΝΑΤΟ.

Ἡ διακήρυξη τῆς ΑΟΖ καί προώθηση ἐνεργειῶν ὁριοθέτησης μέ Κύπρο, Αἴγυπτο καί Λιβύη ἔχουν προτεραιότητα, ὅπως καί ὁ καθορισμός τῆς Συνορεύουσας Ζώνης καί τῶν Στενῶν διεθνοῦς ναυσιπλοΐας.

Ἀνάπτυξη ἑλληνικῆς πρωτοβουλίας ἐντός τῆς Ε.Ε. γιά σχεδίαση συστήματος συλλογικῆς ἀσφάλειας ὑποθαλάσσιων πηγῶν ἐνέργειας τῆς Ἀν. Μεσογείου καί ὑποθαλάσσιων ἀγωγῶν μεταφορᾶς της καθώς καί τῶν θαλάσσιων γραμμῶν μεταφορᾶς ἐνέργειας διερχομένων ἀπό τήν Ἀν. Μεσόγειο.

Ἐπειδή οὔτε τό ΝΑΤΟ, οὔτε ἡ διμερής μεταξύ ΗΠΑ καί Ἑλλάδας ἀμυντική συνεργασία, οὔτε ἡ Ε.Ε. δέν ἀπέτρεψαν τήν Τουρκική ἐπιθετικότητα σέ βάρος τῆς Ἑλλάδας, θά πρέπει νά προωθηθεῖ πολιτικά ἡ ἀλλαγή τῆς μέχρι τοῦδε προσέγγισης στήν διαχείρηση τῶν ἑλληνοτουρκικῶν κρίσεων ἀπό μέρους τῶν ΝΑΤΟ, Ε.Ε. καί ΗΠΑ. Τά σημερινά γεωπολιτικά δεδομένα εὐνοοῦν ἐπανατύπωση προνοιῶν ὑποστηρίξεως κράτους μέλους τοῦ ΝΑΤΟ, Ε.Ε. πού ἀπειλεῖται ἡ ἐθνική ἀσφάλειά του ἀπό μέλος κράτος τοῦ ΝΑΤΟ.

Τέλος, ἡ Ἑλλάδα νά διεκδικήσει, στό πλαίσιο ἀλληλεγγύης τῆς Ε.Ε. πρός κράτος-μέλος της πού ἀντιμετωπίζει πρόβλημα ἀσφάλειας, δωρεάν ἀμυντική βοήθεια πρός ἀποκατάσταση ἰσορροπίας κατά τό πρότυπο τῆς ἀμερικανικῆς στρ. βοήθειας.

https://www.estianews.gr/