Τα κοχύλια δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα όμορφο δημιούργημα κάποιων ζωντανών πλασμάτων στη θάλασσα!
Όλα τα κοχύλια ανεξαιρέτως αποτελούν δημιούργημα κάποιου οστρακοειδούς, που το έφτιαξε με μεράκι.
Η κατασκευή του κοχυλιού αποσκοπεί σε 3 πράγματα:
1) στη χρήση του ως «σπιτιού»,
2) στην προστασία από τα ψάρια που θέλουν να φάνε το οστρακοειδές ζωάκι
3) στην προστασία από τα δυνατά ρεύματα της θάλασσας, σαν καταφύγιο, δηλαδή
Μάλιστα είναι κατασκευασμένα με τέτοιον έξυπνο τρόπο, που εξυπηρετούν τον κάτοικό τους πολύ καλά είτε στο να κινηθεί, είτε στο να προστατευθεί.
Βλέπετε, η επιφάνειά τους είναι γυαλιστερή πολλές φορές, οπότε το κινούμενο νερό ξεγλυστράει από πάνω τους χωρίς να τα συμπαρασύρει ιδιαίτερα.
Επίσης, το υλικό τους είναι πολύ ανθεκτικό και δημιουργεί ένα στενό καμπυλοειδές πέρασμα, αποτρέποντας έτσι τη θράυση αν πχ συγκρουστεί με μια πέτρα και αποτρέποντας τα ψάρια να μπορέσουν να τα «ξεσπιτώσουν» και να τα καταβροχθίσουν!
Τότε γιατί βρίσκουμε πολλά άδεια κοχύλια;
Γιατί πολύ απλά, ο κάτοικός του… απεβίωσε! Και σταδιακά με τον χρόνο, το σώμα τους -το κουφάρι- διαλύθηκε από τη θάλασσα.
Οπότε το κοχύλι έχει μείνει χωρίς… ιδιοκτήτη.
Πολλές φορές η εύρεση κοχυλιών είτε στη στεριά, είτε αν σκάψουμε βαθιά μέσα στην άμμο, υποδηλώνει ότι κάποτε σε εκείνο το σημείο υπήρχε θάλασσα.
Και ο ήχος της θάλασσας;
Όταν είμασταν παιδιά, ακουμπώντας το αυτί μας σε ένα γιγάντιο κοχύλι, πιστεύαμε ότι ακούγαμε τη θάλασσα!
Και αυτό μας διεύρυνε την καλοκαιρινή μαγεία και ιδιαίτερα της θάλασσας.
Πλέον πολλοί από εμάς ξέρουμε ότι δεν είναι ο ήχος της θάλασσας, αλλά μάλλον κάτι άλλο…
Είναι πολύ απλά ο ήχος από την κυκλοφορία του αίματος στο αυτί μας!
Το αυτί μας έχει φλέβες. Οι φλέβες αυτές πάλλονται. Οι απόηχοι αυτών των παλμών φυσικά είναι τόσο μικροί, που δεν τους ακούμε. Αν ενισχυθούν όμως, τότε τους ακούμε…
Το κοχύλι αποτελείται από ένα υλικό που είναι πλήρως ηχομονωτικό.
Το σχήμα του είναι τέτοιο που μπορεί να «μεγαλώσει» έναν θόρυβο(κάτι σαν ηχείο) και ενισχύεται περισσότερο επειδή δημιουργείται και ηχώ μέσα του.
Όπως ξέρουμε, ήχοι πολύ χαμηλής έντασης, μπορούν να ακουστούν μόνο με απόλυτη ησυχία (σε αυτό εξυπηρετεί η ηχομόνωση).
Aλλιώς. υπερκαλύπτονται από άλλους ήχους πιο δυνατούς κι έτσι δεν ακούγονται.
Όσο περισσότερο πιέσουμε το κοχύλι στο αυτί μας, τόσο καλύτερη μόνωση θα πετύχουμε.
Έτσι, πολύ απλά, όταν βάλουμε το κοχύλι στο αυτί μας, απομονώνονται οι εξωτερικοί ήχοι, ενισχύεται κατά πολύ ο θόρυβος που υπάρχει από μέσα του (που ο μόνος θόρυβος είναι οι φλέβες στο αυτί…) κι έτσι ακούμε αυτόν τον ήχο που μοιάζει με αυτόν της θάλασσας!
0 Σχόλια