Το ΚΚΕ αποκατέστησε χθες τον Βελουχιώτη, χωρίς να του συγχωρήσει ότι δεν πειθάρχησε στην κομματική γραμμή
Στην πολιτική - και όχι και στην κομματική - αποκατάσταση του Αρη Βελουχιώτη (Θανάσης Κλάρας) προχώρησε χθες το ΚΚΕ, με την παραδοχή ότι η άρνηση του αρχικαπετάνιου του ΕΛΑΣ να συμβιβαστεί με τη Συμφωνία της Βάρκιζας ήταν ορθή απόφαση.
Ωστόσο, η ηγεσία του Περισσού δεν συγχώρησε στον Αρη Βελουχιώτη το γεγονός ότι παρέκαμψε την επίσημη γραμμή του κόμματος σε σχέση με τη Συμφωνία της Βάρκιζας αγνοώντας την αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, για την οποία άλλωστε αποκηρύχθηκε από το ΚΚΕ. Οπως είναι γνωστό, η απόφαση για τη διαγραφή του ανακοινώθηκε την ίδια ημέρα - 16 Ιουνίου 1945 - με την αυτοκτονία του.
Ο Βελουχιώτης ακόμη και μετά την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας τον Φεβρουάριο του '45, η οποία προέβλεπε τον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ, συνέχισε το αντάρτικο ιδρύοντας το Μέτωπο Εθνικής Ανεξαρτησίας και τον νέο ΕΛΑΣ.
«ΤΥΧΟΔΙΩΚΤΗΣ». Το ΚΚΕ τον κατήγγειλε ανοιχτά με κατηγορίες όπως «τυχοδιωκτικό και ύποπτο στοιχείο». Η απόφαση για τη διαγραφή του ελήφθη από την Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ τον Απρίλιο του 1945, δεν δόθηκε όμως στη δημοσιότητα. Μόνο την ημέρα του θανάτου του ο «Ριζοσπάστης» δημοσίευσε την απόφαση του ΚΚΕ για τη διαγραφή του από το κόμμα: «Το Πολιτικό Γραφείο ενέκρινε την δημοσίευση στον "Ριζοσπάστη" της απόφασης της 11ης Ολομέλειας της Κεντρικής Επιτροπής για τον Αρη Βελουχιώτη (Θανάσης Κλάρας ή Μιζέρια). Ο Κλάρας, αφού μια φορά πρόδωσε και αποκήρυξε το ΚΚΕ γιατί λύγισε μπροστά στην τρομοκρατία του Μανιαδάκη, ξαναζήτησε στον καιρό του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα να ξαναστρώσει με το αίμα του την προδοσία του εκείνη που αναγνώρισε και καταδίκασε. Το ΚΚΕ τού έδωσε τη δυνατότητα αυτή. Σήμερα όμως σε μία δύσκολη και κρίσιμη στιγμή, από δειλία και φόβο, παρά τις υποσχέσεις και τη συμφωνία που στα λόγια έδειξε, απειθαρχεί πάλι, ξαναπροδίδει το ΚΚΕ με την τυχοδιωκτική και ύποπτη δράση του που μονάχα τον εχθρό ευνοεί. Στο ΚΚΕ δεν έχει θέση κανένας οσοδήποτε ψηλά κι αν στέκει και οσοδήποτε μεγάλος κι αν είναι, όταν οι πράξεις του δεν συμβιβάζονται με το κοινό συμφέρον και όταν παραβιάζεται η δημοκρατική εσωκομματική πειθαρχία».
Ωστόσο, τρεις ημέρες μετά τον θάνατο του Βελουχιώτη, ο «Ριζοσπάστης» έγραψε: «Ο τόσο τραγικός θάνατος του Αρη Βελουχιώτη προκαλεί θλίψη ανάμεσα στους πραγματικούς πατριώτες, αγωνιστές της εθνικής ιδέας. Γιατί ανεξάρτητα από τη θέση που πήρε μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας, θέση που αντικειμενικά εξυπηρετούσε την αντίδραση, δεν μπορεί και δεν επιτρέπεται να ξεχνάει κανείς ότι ο Αρης Βελουχιώτης ήταν ένας από τους πρωτοπόρους του αγώνα της Αντίστασης και από τους πρωταθλητές στην οργάνωση του αντάρτικου κινήματος...».
Μετά τον θάνατο του Βελουχιώτη και μέχρι την 7η Ολομέλεια της ΚΕ (1950) το ΚΚΕ δεν είχε τοποθετηθεί εναντίον της Συμφωνίας της Βάρκιζας και την αποκαλούσε «αναγκαίο ελιγμό».
Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ τον περασμένο Ιούλιο που αποφάσισε την πολιτική αποκατάσταση του Βελουχιώτη θεωρεί ότι είχε δίκιο ως προς την εκτίμηση που έκανε για τη Συμφωνία της Βάρκιζας. Προσθέτει όμως: «Η διαφωνία του Αρη με τη Συμφωνία της Βάρκιζας δεν δικαιώνει τη στάση του απέναντι στη συλλογική θέση του κόμματος και την παραβίαση από αυτόν της κομματικής πειθαρχίας, καθώς και την αξιοποίηση από τον Αρη της φήμης και του σεβασμού που είχε κατακτήσει την προηγούμενη περίοδο ως καπετάνιος του ΕΛΑΣ και στέλεχος του ΚΚΕ. Η στάση του αυτή που αποτέλεσε ρήξη με τη θεμελιώδη αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, δεν καθιστά δυνατή τη μετά θάνατο αποκατάσταση και της κομματικής του ιδιότητας».
Ο Βελουχιώτης ακόμη και μετά την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας τον Φεβρουάριο του '45, η οποία προέβλεπε τον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ, συνέχισε το αντάρτικο ιδρύοντας το Μέτωπο Εθνικής Ανεξαρτησίας και τον νέο ΕΛΑΣ.
«ΤΥΧΟΔΙΩΚΤΗΣ». Το ΚΚΕ τον κατήγγειλε ανοιχτά με κατηγορίες όπως «τυχοδιωκτικό και ύποπτο στοιχείο». Η απόφαση για τη διαγραφή του ελήφθη από την Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ τον Απρίλιο του 1945, δεν δόθηκε όμως στη δημοσιότητα. Μόνο την ημέρα του θανάτου του ο «Ριζοσπάστης» δημοσίευσε την απόφαση του ΚΚΕ για τη διαγραφή του από το κόμμα: «Το Πολιτικό Γραφείο ενέκρινε την δημοσίευση στον "Ριζοσπάστη" της απόφασης της 11ης Ολομέλειας της Κεντρικής Επιτροπής για τον Αρη Βελουχιώτη (Θανάσης Κλάρας ή Μιζέρια). Ο Κλάρας, αφού μια φορά πρόδωσε και αποκήρυξε το ΚΚΕ γιατί λύγισε μπροστά στην τρομοκρατία του Μανιαδάκη, ξαναζήτησε στον καιρό του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα να ξαναστρώσει με το αίμα του την προδοσία του εκείνη που αναγνώρισε και καταδίκασε. Το ΚΚΕ τού έδωσε τη δυνατότητα αυτή. Σήμερα όμως σε μία δύσκολη και κρίσιμη στιγμή, από δειλία και φόβο, παρά τις υποσχέσεις και τη συμφωνία που στα λόγια έδειξε, απειθαρχεί πάλι, ξαναπροδίδει το ΚΚΕ με την τυχοδιωκτική και ύποπτη δράση του που μονάχα τον εχθρό ευνοεί. Στο ΚΚΕ δεν έχει θέση κανένας οσοδήποτε ψηλά κι αν στέκει και οσοδήποτε μεγάλος κι αν είναι, όταν οι πράξεις του δεν συμβιβάζονται με το κοινό συμφέρον και όταν παραβιάζεται η δημοκρατική εσωκομματική πειθαρχία».
Ωστόσο, τρεις ημέρες μετά τον θάνατο του Βελουχιώτη, ο «Ριζοσπάστης» έγραψε: «Ο τόσο τραγικός θάνατος του Αρη Βελουχιώτη προκαλεί θλίψη ανάμεσα στους πραγματικούς πατριώτες, αγωνιστές της εθνικής ιδέας. Γιατί ανεξάρτητα από τη θέση που πήρε μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας, θέση που αντικειμενικά εξυπηρετούσε την αντίδραση, δεν μπορεί και δεν επιτρέπεται να ξεχνάει κανείς ότι ο Αρης Βελουχιώτης ήταν ένας από τους πρωτοπόρους του αγώνα της Αντίστασης και από τους πρωταθλητές στην οργάνωση του αντάρτικου κινήματος...».
Μετά τον θάνατο του Βελουχιώτη και μέχρι την 7η Ολομέλεια της ΚΕ (1950) το ΚΚΕ δεν είχε τοποθετηθεί εναντίον της Συμφωνίας της Βάρκιζας και την αποκαλούσε «αναγκαίο ελιγμό».
Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ τον περασμένο Ιούλιο που αποφάσισε την πολιτική αποκατάσταση του Βελουχιώτη θεωρεί ότι είχε δίκιο ως προς την εκτίμηση που έκανε για τη Συμφωνία της Βάρκιζας. Προσθέτει όμως: «Η διαφωνία του Αρη με τη Συμφωνία της Βάρκιζας δεν δικαιώνει τη στάση του απέναντι στη συλλογική θέση του κόμματος και την παραβίαση από αυτόν της κομματικής πειθαρχίας, καθώς και την αξιοποίηση από τον Αρη της φήμης και του σεβασμού που είχε κατακτήσει την προηγούμενη περίοδο ως καπετάνιος του ΕΛΑΣ και στέλεχος του ΚΚΕ. Η στάση του αυτή που αποτέλεσε ρήξη με τη θεμελιώδη αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, δεν καθιστά δυνατή τη μετά θάνατο αποκατάσταση και της κομματικής του ιδιότητας».
0 Σχόλια