Ποιος μπορεί να μιλήσει για μελλοντικά μονοπάτια αν δεν έχει διασχίσει
τον χρόνο; Κι όμως αυτό το παράδοξο έχει λύση. Αρκεί να σκεφτεί ότι η
νοημοσύνη είναι εγκλωβισμένο μέλλον μέσα στο παρελθόν.
Το παράλογο είναι
πώς να το πιστέψει κάποιος που δεν μπορεί να το αντιληφθεί, διότι ζει
μόνο γραμμικά σ' ένα καθιερωμένο πλαίσιο, όπου δεν επιτρέπεται καμία
καινοτομία λόγω φοβίας;
Η γνώση του άτοπου διευκολύνει τη συνείδηση,
δηλαδή τη σκέψη πάνω στη σκέψη. Αυτός που δεν βλέπει όταν κοιτάζει, έχει
την εντύπωση ότι o άλλος προβλέπει, ενώ στην πραγματικότητα απλώς
βλέπει. Ποιες ήταν οι προβλέψεις του Αρχιμήδη ή του Leonardo da Vinci;
Στην ουσία καμία. Απλώς πρέπει να περάσουν αιώνες για να το
συνειδητοποιήσουμε. Εξέφρασαν την ανάγκη της δημιουργίας, όχι όμως προς
όφελος της κοινωνίας. Διότι η γνώση δεν σχετίζεται μαζί της. Θέλησαν και
κατάφεραν ν' αλλάξουν την πορεία της ανθρωπότητας για να μην
ακολουθήσει τις κοινωνίες της λήθης. Βέβαια τους ξεχάσαμε για λίγο,
γιατί δεν ήταν κατανοητός ο ρόλος τους. Αυτό όμως δεν ήταν ισόμορφο με
την απόλυτη λήθη.
Με άλλα λόγια έχουμε το εξής νοητικό σχήμα: το μέλλον
δεν εξαρτάται από το πρόσφατο παρελθόν, αλλά από το παλαιότερο. Δεν
έχουμε λοιπόν μία ακολουθία γεγονότων του τύπου Fibonacci, όπως νομίζουν
οι περισσότεροι, αλλά του τύπου Hofstadter. Η συνέπεια είναι απλή.
Ακυρώνει τις προσπάθειες της τακτικής και δίνει έμφαση στον αναγκαίο
χαρακτήρα της στρατηγικής. Είναι στην ουσία μία επίπτωση της έννοιας της
παλαίωσης.
Η στρατηγική παράγει ένα γεγονός μέσω της νοημοσύνης, το
οποίο δεν θα εκδηλωθεί άμεσα και θα ενεργοποιηθεί μέσω του χρόνου. Μέσα
σε αυτό το πλαίσιο, όσοι πιστεύουν ότι η νοημοσύνη είναι μια ασθένεια
από την οποία γλίτωσαν λόγω κοινωνίας, πρέπει να αποδεχθούν ότι το
μέλλον είναι μία ίωση του παρελθόντος. Μάλιστα αυτό το νοητικό σχήμα
λειτουργεί και στην πληροφορική. Μπορεί να κωδικοποιηθεί με τη θεωρία
της κομψότητας του Chaitin. Δείχνει με αυτόν τον τρόπο, την ελευθερία
της νόησης, πράγμα το οποίο είναι εφικτό ακόμα και σε μια αιτιοκρατική
προσέγγιση. Τα μελλοντικά μονοπάτια δεν λειτουργούν αποκλειστικά ως
κλαδιά δέντρου.
Οι διακλαδώσεις δεν είναι μόνο παθητικές, υπάρχουν και
ενεργητικές που επιτρέπουν τη μεταφορά δομής δίχως παραποίηση. Γι’ αυτό
το λόγο τα άκυκλα διαγράμματα είναι πιο ισχυρά και προσφέρουν
περισσότερες δυνατότητες. Έτσι κάτι το οποίο είναι αδιανόητο με άμεσο
τρόπο, μπορεί να προσεγγισθεί με πλάγια σκέψη μέσω ενός μη γραμμικού
υπολογισμού.
Αυτές οι τεχνικές θέλουν όχι μόνο εκπαίδευση αλλά και
παιδεία. Ενεργοποιούνται εξ αρχής στα τέρατα γνώσης και διδάσκονται
στους μαθητές, όταν βρεθεί δάσκαλος, αλλιώς παραμένουν αόρατα και
ανύπαρκτα.
Οι επίλεκτοι
Οι επίλεκτοι δεν είναι ανάγκη να γίνουν πολιτικοί, ιατροί ή δικηγόροι
για να υπάρχουν. Δεν περιμένουν τίποτα από την κοινωνία, διότι τη
γνωρίζουν από μικροί όταν δεν τους έδινε σημασία, ενώ την έκριναν ήδη.
Ακόμα κι αν δεν είναι απαγορευμένοι εξ αρχής, ξέρουν ποιο θα είναι το
τέλος διότι, η οντολογία τους είναι μόνο τελεολογία. Με αυτόν τον τρόπο,
δεν έχουν λόγο να είναι ανταγωνιστικοί, αφού παράγουν έργο μόνο για
τους άλλους. Και κάθε τους έργο συμβάλλει στο έργο της Ανθρωπότητας. Δεν
αναρωτιούνται λοιπόν αν έχουν αξία, διότι ξέρουν ότι είναι μόνο ανάγκη.
Κάθε τους κίνηση είναι αναπόφευκτη, διότι παίζει ένα ρόλο μέσα στο
ανθρώπινο συλλογικό.
Δεν αποτελούν όμως μια συλλογή και κανένα σύστημα
δεν μπορεί να τους ταξινομήσει λες και είναι σποραδικές ομάδες, όπου
υπάρχουν μόνο τέρατα για τη γνώση. Δεν είναι βιβλία, ούτε λεξικά, όπως
θα το περίμεναν οι περισσότεροι, αλλά εγκυκλοπαίδειες που δεν
ασχολούνται με την αποδοχή τους, γιατί είναι συνειδητοποιημένοι ότι
κανείς δεν θα διαβάσει παρά μόνο την ώρα της ανάγκης, όταν το κενό της
κοινωνίας εμφανιστεί και πλησιάσουν άθελα τους την κενότητα. Τότε οι
εγκυκλοπαίδειες, τα έργα δίχως υπογραφές, όπως είναι οι βυζαντινές
εικόνες, τότε μόνο θα φανούν χρήσιμες για όσους ψάχνουν το φωτεινό
μονοπάτι.
Έτσι οι επιλεκτικοί γίνονται δάσκαλοι για μερικούς μαθητές που
θα κάνουν ό,τι δεν μπορούν για να συμπληρώσουν την ανθρωπιά τους και να
σκεφτούν συλλογικά την εξέλιξη του κόσμου εκτός πραγματικότητας, αφού
θα είναι ο επόμενος, εκείνος που δεν είχαν σκεφτεί ότι θα μπορούσε ν'
αποτελέσει μια ουτοπία. Έτσι οι επίλεκτοι παραμένουν αδιανόητοι για τους
περισσότερους ακόμα και αν ζουν στον κόσμο που δημιούργησαν.
0 Σχόλια