Ποῖόν σε ἔπος φύγεν ἕρκος ὀδόντων... λέει ο Όμηρος, δηλαδή, τι λόγος ξέφυγε από το στόμα σου, καθώς το έρκος είναι ο φραγμός, στην προκειμένη περίπτωση τα δόντια που φράζουν τη γλώσσα και το στόμα.
Από έναν τέτοιο φραγμό ελευθέρωσε η Έρκυνα το κρυμμένο βαθιά στη γη ποτάμι που στη συνέχεια πήρε το όνομά της.
Η Έρκυνα, η σύντροφος της Περσεφόνης, συνδεόταν με τη Δήμητρα. Μάλιστα στο άλσος του Τροφωνίου υπήρχε το ιερό της Δήμητρας Ευρώπης. Και κοντά στην όχθη του ποταμού υπήρχε ναός της Έρκυνας και άγαλμα κόρης που κρατούσε στα χέρια της μια χήνα (θυμάστε, κάποτε η Έρκυνα είχε πάπιες). Προς τιμήν της μάλιστα γιόρταζαν τα Ερκύνια.
Έρκυνα ονομάστηκε ο αστεροειδής 458 και Ερκύνια ονόμασαν οι Γάλλοι την πτύχωση που γέννησε πριν 350 εκατομμύρια χρόνια τα Ουράλια, τον Ιούρα, τον Μέλανα Δρυμό και μεγάλο μέρος των βουνών της Ιβηρικής.
Και σήμερα η Έρκυνα παραμένει όμορφη, όσο και αν προσπαθούμε να την μετατρέψουμε σε έναν ατελείωτο χώρο στάθμευσης.
Γι΄ αυτό και ο Παλαμάς την αποθέωσε διαχρονικά: "Μπήκανε στον καλόστρωτο της Λιβαδειάς τον κάμπο,
στη Λιβαδειά, στην πολιτεία την πιθωμένη απάνω στο έμπα μιας γκρεμόχαρης λαγκάδας, και περνώντας τηνε ποτίζει η Έρκυνα, παιδούλα του Ελικώνα, μικρούλα ξεροποταμιά, και γίνεται μεγάλη σαν παίρνει κάθε χειμωνιά, με το νερό της Κρύας πηγής που την πρωτόβγαλε, κι άλλα νερά φερμένα κι από λογής νεροσυρμές ανάμεσα στα βράχια..."
0 Σχόλια