Μοιάζει πράγμα παράξενο, αλλά, όπως συνάγεται από το ότι κανείς αρχαίος Έλληνας συγγραφέας δεν τις αναφέρει, είναι γεγονός ότι εκείνη την εποχή δεν εκτιμούσαμε τους καρπούς της άγριας φραουλιάς (Fragaria vesca), παρότι αφθονούσαν στους θαμνότοπους. Στα λουκούλλεια τραπεζώματα των Ρωμαίων ευγενών, πάντως, οι αγριοφράουλες ήταν παρούσες, η δε τεράστια εκτίμηση την οποία έτρεφαν οι γαστρόδουλοι στο άρωμά τους αποτέλεσε το έναυσμα για τις πρώτες –αποτυχημένες πάντως– καλλιεργητικές προσπάθειες. Όλους τους μετέπειτα αιώνες, τη μεγάλη πάντοτε ζήτηση ικανοποιούσαν οι συλλέκτες, που γνώριζαν τους καλύτερους φραουλότοπους. Αμείβονταν μάλιστα πλουσιοπάροχα για την τόλμη τους να αψηφούν την απειλή του λύκου και της μάγισσας που διαφέντευαν τότε τους λόγγους, τα ρουμάνια και τη φαντασία των ανθρώπων.
Με την ανακάλυψη του Νέου Κόσμου, θεμελιώθηκε η χρυσή εποχή της φράουλας. Ένας Γάλλος εξερευνητής με το πολύ ταιριαστό όνομα Φρεζιέ (στη γλώσσα του η φράουλα λέγεται «φρεζ») ήταν εκείνος που στις αρχές του 18ου αιώνα έφερε στην Ευρώπη την ανθεκτικότατη χιλιανή φραουλιά (F. chiloensis). Όταν αυτή διασταυρώθηκε με ένα επίσης νιόφερτο βορειοαμερικανικό είδος (F. Virginiana), προέκυψε ένα υβρίδιο (Fragaria × ananassa) με καταπληκτικές ιδιότητες, ο πρόγονος όλων των σημερινών διαφορετικών τύπων φράουλας. Ο αγγλικός εκβιομηχανισμός του 19ου αιώνα είχε ως αντίστοιχό του στη γεωργική παραγωγή τη συστηματική καλλιέργεια σε μεγάλη κλίμακα, χάρη στην οποία η φράουλα, για πρώτη φορά στην ιστορία της, έπαψε να είναι ένας πανάκριβος καρπός, γευστικό προνόμιο της αριστοκρατίας του χρήματος και του εκλεπτυσμένου γούστου.
Στις μέρες μας καλλιεργούνται εκατοντάδες ποικιλίες και κάθε χρόνο εκδίδονται αρκετές πατέντες για καινούργια υβρίδια, με βαρύγδουπα κατά κανόνα ονόματα, με καρπούς σφαιρικούς, κωνικούς ή καρδιόσχημους, σε μικρά ή και πολύ μεγάλα πια μεγέθη. Η παραγωγή των θερμοκηπίων είναι καλοδεχούμενη, γευστικώς όμως υπολείπεται της υπαίθριας φράουλας, αλλά ακόμα και των καρπών που συγκομίζονται από μπαλκόνια και κήπους. Η σύγχρονη κηπουρική έχει εδώ και χρόνια ανακηρύξει τη γευστική απόλαυση ως εξίσου σημαντική με την οπτική και οσφρητική, ενώ η φραουλιά τα καταφέρνει εξαιρετικά καλά και στους τρεις αυτούς τομείς.
Είναι ένα από τα καταλληλότερα φυτά για να δοκιμάσει κανείς τις δυνάμεις του στην καλλιέργεια, συγχωρεί βλέπετε τα περισσότερα λάθη, ενώ η γρήγορη ανάπτυξη και η πλούσια καρποφορία της ενθουσιάζουν τους μικρούς σε ηλικία κηπουρούς. Μετά από ένα διάστημα φροντίδας, θα τις απολαύσουμε σκέτες, πασπαλισμένες με ζάχαρη άχνη, εμβαπτισμένες σε γενναίες δόσεις σαντιγί, όπως συνηθίζεται σε ολόκληρη την Ευρώπη, ή με τον ιταλικό τρόπο, με την προσθήκη δηλαδή ερυθρού οίνου και χυμού λεμονιού. Αν, πάλι, τις μουλιάσετε σε λίγο χυμό ή λικέρ πορτοκαλιού, έτοιμη είναι η ξακουστή συνταγή «φράουλες Ρομανώφ». Στην περίπτωση που η απόδοση που πετύχατε είναι σπουδαία και η παραγωγή σας έτσι ανέλπιστα μεγάλη, να θυμάστε ότι οι φράουλες δίνουν σπουδαία μαρμελάδα, αναδεικνύουν τάρτες και τούρτες, ενώ περασμένες από μύλο αποτελούν πρώτη ύλη για αξεπέραστα παγωτά και γρανίτες.
Οδηγίες φροντίδας
→ Προμηθευόμαστε τώρα φραουλιές από τα φυτώρια και τις φυτεύουμε στον κήπο ή σε ζαρντινιέρες – στην αγορά μάλιστα κυκλοφορούν και ειδικές γλάστρες με πολλά ανοίγματα, ώστε να υποδέχονται πλήθος φυτών. Ευδοκιμούν και αναπτύσσονται γοργά, αν τους προσφέρουμε μια ηλιόλουστη θέση, και τον πρώτο χρόνο αφαιρούμε σχολαστικά όλες τις ταξιανθίες που εμφανίζονται. Λόγω του ρηχού ριζικού συστήματός τους χρειάζονται συχνά ποτίσματα, ενώ ωφελούνται με τη μηνιαία τόνωση με πλήρες λίπασμα, από άνοιξη μέχρι φθινόπωρο. Παρότι εμπορικά οι φραουλιές καλλιεργούνται ως μονοετή ή διετή φυτά, με την κατάλληλη φροντίδα στον κήπο σας θα παραμείνουν παραγωγικές για τουλάχιστον τρία χρόνια.
www.kathimerini.gr
.jpg)
0 Σχόλια