Έγινε εις διπλούν εν Αθήναις την 22-7/3-8-1865», (Ελληνικά και Γαλλικά) Μέρος 1ο Αναζήτηση -Επεξεργασία Νίκος Λάμπρου
Το Σεπτέμβριο του 1852 αποστέλλεται στην Κωπαΐδα από την τότε κυβέρνηση ο καθηγητής δημοσίων έργων της Σχολής Ευελπίδων υπολοχαγός Δ. Παπαγεωργίου, προκειμένου να μελετήσει το θέμα της αποξήρανσης της λίμνης. Οι έρευνες θα κρατήσουν τρία χρόνια. Καταγράφονται με κάθε λεπτομέρεια όλες οι καταβόθρες της Κωπαΐδας, που αποτελούσαν και την φυσική δίοδο των νερών προς την θάλασσα και γίνονται προτάσεις. Το έργο θα στηριζόταν στην λογική των έργων των αρχαίων Μινυών. Η μεγάλη καταβόθρα θα ήταν ο αποδέκτης, και τα νερά θα έβγαιναν στα Σκροπονέρια. Το έργο τελικά δεν γίνεται για οικονομικούς λόγους, ο Παπαγεωργίου αρρωσταίνει από ελονοσία και φεύγει για το Παρίσι.
Το 1858 εκπρόσωπος των Άγγλων επιχειρηματιών webster (Γουέμπστερ) φθάνει στην Ελλάδα, προκειμένου να δει από κοντά την Κωπαΐδα και να διαπραγματευτεί με την κυβέρνηση το θέμα της αποξήρανσης. Από την αυτοψία που έκανε υπολόγισε ότι τα νερά της λίμνης κάλυπταν περίπου 175.000 στρέμματα. Οι προτάσεις των Άγγλων προέβλεπαν, την αφορολόγητη εκμετάλλευση των αποξηραμένων εκτάσεων για τα πέντε πρώτα χρόνια και την παραχώρηση της διαχείρισης του κάμπου για 99 χρόνια με πληρωμή στο κράτος του 20% πάνω στα παραγόμενα προϊόντα. Προτάσεις που θεωρήθηκαν πολύ συμφέρουσες για την Ελλάδα. Όμως οι Άγγλοι ζητούσαν ακόμη, τα γύρω από την Κωπαΐδα βουνά ως νομή των ποιμνιοστασίων κτηνοτρόφων και γεωργών που θα έφερναν από την Αγγλία προκειμένου να δουλέψουν στον κάμπο. Η πρόταση απορρίφθηκε από την Ελληνική Κυβέρνηση.
Το 1865 παρατηρήθηκε μία από τις μεγαλύτερες ξηρασίες της εποχής. Η Κωπαΐδα αποξηράνθηκε τελείως. Τούτο ήταν αφορμή να διαπιστωθεί ότι καμία φυσική πηγή δε υπήρχε στο βάθος της. Θεωρήθηκε μεγάλη ευκαιρία για την οριστική λύση του προβλήματος. Η κυβέρνηση στέλνει επειγόντως τον Παπαγεωργίου με 200 εργάτες να καθαρίσουν τις καταβόθρες και να εκτελέσουν τα απαραίτητα αποστραγγιστικά έργα, πριν τους πιάσει ο χειμώνας. Δυστυχώς όμως οι βροχές άρχισαν πριν προλάβουν να ολοκληρωθούν τα έργα και η Κωπαΐδα ξαναγίνεται λίμνη.
Τότε παρουσιάζεται ως εκπρόσωπος των Γάλλων κεφαλαιούχων ο Σαρραζίν Μομφεριέρ ο οποίος εκδηλώνει το ενδιαφέρον του για την ανάληψη του έργου της αποξήρανσης. Στις 22 Ιουλίου του 1865 η κυβέρνηση Α. Κουμουνδούρου υπογράφει την σχετική σύμβαση η οποία προβλέπει την παραχώρηση της εκμετάλλευσης του κάμπου για 99 χρόνια. Μετά την προθεσμία αυτή 80.000 στρέμματα θα ανήκαν στον Μομφεριέρ και 160.000 στρέμματα στους αγρότες της Βοιωτίας και της Λοκρίδας. Φαίνεται όμως ότι ο Μομφεριέρ δεν είχε τις δυνατότητες να εκτελέσει ένα τόσο μεγάλο έργο. Αναγκάστηκε να το παραχωρήσει στον Γάλλο Ερρίκο Μπονέρ. Τελικά ούτε αυτός μπόρεσε να κάνει τίποτα και έτσι η Ελληνική κυβέρνηση αναγκάστηκε να τους κηρύξει έκπτωτους.
0 Σχόλια